Deze dvd maakt deel uit van de Annie M.G. Schmidt Collectie, Deel 1, waarin ook Otje 1 en Ibbeltje zijn opgenomen.

FILM
De Nederlandse schrijfster Annie M.G. Schmidt heeft tal van memorabele kinderklassiekers op haar naam, maar Pluk Van De Petteflet is beslist een van de bekendste. Het mag dan ook niet verwonderen dat het boek bovenaan de wishlist van Burny Bos stond om te verfilmen. Bos, die met zijn productiemaatschappij al meer verhalen van Schmidt naar het witte doek vertaalde, zocht echter lang naar de juiste manier om Pluk aan het bioscooppubliek te presenteren. Met zijn unieke, fantasierijke setting en vele pratende dieren leek animatie het meest aangewezen, maar voor de Nederlandstalige markt is dat procédé gewoon te duur. Voor een realistische live-actionprent met CGI-wezens zou het budget eveneens de pan uitswingen en dus werd voor een gulden middenweg gekozen. In 2004 haalde Pluk Van De Petteflet dan ook de Nederlandse bioscoopzalen in live-action, maar met gebruik van poppenspel voor de dierlijke karakters.

Hoewel de doelgroep van de film – kinderen onder de tien – er waarschijnlijk weinig problemen mee zal hebben, vormt deze bijzondere filmische aanpak wel een struikelblok voor de oudere toeschouwer. Je krijgt immers meer dan eens het idee naar een uitgesponnen versie van de Fabeltjeskrant te kijken, waardoor de kinderlijkheid van de film extra in de verf gezet wordt en een volwassen publiek op de zenuwen kan werken. Het helpt evenmin dat de poppen bijlange na geen Muppetniveau halen, of zelfs geen Sesamstraatkwaliteit bereiken. Een enkele uitzondering niet te na gesproken – De heen-en-weerwolf profiteert bijvoorbeeld optimaal van een duistere setting om de popeffecten te egaliseren – ogen de poppen namelijk knullig, haastig in elkaar geflanst en steken ze schril af tegen het production design van de Petteflet, dat in al zijn glorie herinneringen aan de set van Rear Window oproept.



Het scenario is eveneens een wisselvallige worp geworden. Door trouw te blijven aan de karakters en plots uit het originele boek etaleren de makers zowel de kracht als de zwakte van een Annie M.G. Schmidt. De unieke zomerse sfeer, met een vleugje zwarte humor gekruid, is ontegensprekelijk een pluspunt: de prent schept een wonderlijke kinderwereld vol kleurrijke mensen, beesten en locaties. Minder geslaagd is het samenvoegen van de diverse plots. Op zich is elk verhaaltje wel leuk, maar de verfilming mist één centrale gedachte die de kijker moeiteloos kan meesleuren. Nu duurt het bijna een uur eer de hoofdplot echt in focus komt, veel te laat om de kijker nog te kunnen engageren na zestig minuten lolligheid zonder zichtbaar doel. Opnieuw zal de doelgroep daar waarschijnlijk anders over denken, en zal iedere nieuwe passage hun aandacht opnieuw voor zich winnen, maar een goede kinderfilm kan zowel jongeren als ouderen boeien, en dat doet Pluk van de Petteflet - in tegenstelling tot een eerdere Schmidtverfilming als Minoes - niet. Bijkomend minpunt is dat de montage geregeld te wensen overlaat, met bruuske afbrekingen van scènes, net als ze interessant lijken te worden.

Voor het slagen van de film was de casting van hoofdfiguur Pluk cruciaal: een vrolijk maar tegelijkertijd eenzaam jongetje met knalrood haar en altijd een goed idee op zak. Janieck Van De Polder vervult die rol met brio. Welke andere tekortkomingen de prent ook mag hebben, op zijn performance valt weinig af te dingen. Het merendeel van de nevencast werd ook zorgvuldig uitgekozen. Arjan Eerderveen neemt een leuke dubbelrol voor zijn rekening, Erik Van Muiswinkel steelt elk van zijn scènes als een majoor-met-snor en als de burgemeester herkennen we zowaar Erika Terpstra, een voormalig zwemkampioene en ex-staatssecretaris in de Nederlandse regering. Het is spijtig dat het object van Pluks affectie, Aagje, een blanke invulling krijgt door jonge actrice Suzanne Zuiderwijk. Nooit is het volledig duidelijk waarom Pluk nu precies op haar valt. De stemmen van de poppen zijn daarentegen universeel goed gecast, hoewel de verstaanbaarheid van met name de sprekende schelp en Zaza de kakkerlak soms te wensen overlaat.

Pluk Van De Petteflet is dan ook een prent geworden die zich exclusief focust op de min-tienjarigen en alle nostalgici van het boek grotendeels in de kou laat. Zelfs de makkelijk mee te neuriën, korte liedjes van Johan Hoogewijs kunnen daar niets aan verhelpen. Het kan je als puntje bij paaltje komt immers geen fluit schelen of Pluk de naburige Torteltuin kan redden, hij al dan niet uit zijn torenkamertje gezet wordt of de liefde van zijn buurmeisje kan winnen. En ook al zullen veel kinderen juichen en lachen en wenen en roepen bij het zien van de prent, ik durf er een uitgestorven Krullevaar op verwedden dat ze de volgende dag bijna alles weer compleet vergeten zijn.



BEELD EN GELUID
Wat meteen opvalt aan Pluk Van De Petteflet is de ongewone keuze om een kinderfilm in 2.35:1-formaat te draaien. Het beeld is niet enkel breed, maar ook rijkelijk voorzien van knappe kleuren. Scherpte en contrast zijn dik in orde, en grain, vuiltjes en digitale artefacten ontbreken voor het overgrote deel. Een solide transfer dus. Het geluid staat in de vorm van een 5.1-track op de schijf en klinkt dynamisch, helder en – in weerwil van de soms afgrijselijk articulerende acteurs – goed verstaanbaar. Een tweede geluidsspoor neemt genoegen met twee kanalen, maar klinkt eveneens prima.

EXTRA'S
De voornaamste extra's zijn vijf zogenaamde Pluk Sjoernaals (25 minuten in totaal). Dit zijn nepjournaals over de film en de bewoners van de Petteflet. Het is een verfrissende manier om making-ofelementen en promotie te bundelen en te marketen naar de jeugdige doelgroep, hoewel oudere kijkers wellicht meer diepgravende info over de technische aspecten van de productie hadden gewenst. Onder de noemer Liedjes (8 min.) spring je rechtstreeks naar de muzikale filmscènes en Computerspel (1 min.) is niet meer dan een promotiefilmpje voor de digitale tie-in van Pluk. Afrondend zijn er Trailers voor de hoofdfilm en een hal dozijn andere kinderfilms uit de stal van Bos Bros en/of Warner.

CONCLUSIE
Pluk Van De Petteflet richt zich volledig op het jonge volkje en is bijgevolg voor volwassenen geen bijster interessante film, ook al omdat het scenario en de poppenanimatie ondermaats blijven. Gelukkig ogen de decors prima, klinkt de muziek aanstekelijk en weten enkele acteurs de aandacht vast te houden. Beeld en geluid zijn van goede kwaliteit, maar uit de extra's had meer gepuurd kunnen worden.