FILM
De sluwe en op macht beluste Bison (Neal McDonough) houdt de onderwereld in Bangkok in zijn greep. De golf van extreem geweld lijkt onstopbaar, maar plots krijgen Bison en zijn trawanten af te rekenen met Chun-Li (Kristin Kreuk), een onschuldig ogende schoonheid die wel erg goed voet- en benenwerk heeft...

"Some fight for power. Some fight for us."

Een populaire franchise ‘rebooten’ (ofte opnieuw opstarten met nieuwe gezichten) is de nieuwste manier in Hollywood om uitgemolken filmreeksen nieuw leven in te blazen. Hoewel je het Jean Claude Van Damme-vehikel Street Fighter uit 1994 op zijn zachtst gezegd moeilijk kan omschrijven als een ‘topper’, was de flauwe gameverfilming van Steven E. de Souza een wereldwijde hit. Na het megasucces van andere reboots als The Dark Knight, Casino Royale en Friday The 13th, besloot men bij Capcom om hun voormalige paradepaardje ook nog eens vanonder het stof te halen.

Het idee was om dit keer een prent af te leveren die effectief dichter bij het bronmateriaal aanleunt, namelijk het bijna legenarische videospel “Street Fighter II”. De intentie was in elk geval goed, maar helaas is het eindresultaat dat helemaal niet. Opgepast, de film uit 94 heeft de tand des tijd helemaal niet goed doorstaan. Daarbovenop was het acteerwerk nooit geweldig en maakte het scenario de vreemdste kronkels. MAAR, regisseur de Souza deed tenminste wel de moeite om referenties in zijn film te stoppen en om de personages toch wat op hun game-tegenpolen te laten lijken. Dat is dus helemaal niet het geval in de opzichtige productie Street Fighter: The Legend of Chun-Li! Sommige karakters hebben het potentieel om er iets bijzonders mee te doen, maar door enkele gevallen van de ergste miscasting aller tijden (zoals de blonde McDonough, een acteur die nog het best te omschrijven is als een “gespierde balpen”, als de angstaanjagend brede Mr. Bison!!) en een uitermate flauw en clicherijk scenario, wordt elk grammetje potentie gewelddadig de kop ingedrukt.

Dan hebben we het nog niet over debiele personages zoals de twee detectives, die compleet incompentent vertolkt worden door has-been Chris Klein en de spectaculair knappe Moon Bloodgood. Kristin Kreuk is nog redelijk in de hoofdrol, maar het is weer pijn lijden door een serieus geval van krommende tenen bij het aanschouwen van Robin Shou (Mortal Kombat I en II). Black Eyed Pee’ Taboo doet een poging om Vega dreigend over te laten komen, maar faalt – ondanks zijn miezerige korte optreden - miserabel. De enige doordachte casting is Michael Clarke Duncan als de grote, brede zwarte Amerikaanse bokser Balrog. Helaas maakt regisseur Andrzej Bartkowiak hier te weinig gebruik van.

Uiteraard haal je een film met een titel als Street Fighter: The Legend Of Chun-Li niet in huis voor de fijnzinnige dialogen en Oscar-waardige vertolkingen, maar ook op het vlak van actie en sensatie schiet de Amerikaanse actieprent pijnlijk tekort. Bartkowiak heeft in het verleden nochtans enkele geslaagde en succesvolle actiefilms gemaakt zoals Romeo Must Die, Exit Wounds en Cradle 2 The Grave, met een boel martial-arts en bottenbrekende knokpartijen. Deze ervaring heeft echter niet kunnen verhelpen dat de gevechten in deze prent vaak erg dertien-in-een-dozijn zijn. Je hebt het allemaal al eens gezien en overigens vaak ook véél beter! Er werd hier en daar door middel van speciale effecten een poging ondernomen om het geheel wat te kruiden, maar echt werken doet dat niet.

Voorts ziet het er visueel wel snor uit, met mooie locaties en prachtige buitenopnames, maar dat kan deze Street Fighter: The Legend Of Chun-Li uiteraard niet meer redden. Niet verwonderlijk werd ook deze gameverfilming met de grond gelijk gemaakt en bracht de prent wereldwijd amper – ga toch maar even zitten – 13 miljoen dollar op! Wie had ooit gedacht dat een film van Jean-Claude Van Damme niet te kloppen zou zijn? Hou u maar vast, want binnenkort gaat het nog kerstbomen regenen.

BEELD EN GELUID
Het 2.35:1 HD-beeld is scherp, met over het algemeen een goed detail en diepte. Hier en daar passeert er eens een soft fragment, maar dat wordt gelukkig nergens dramatisch. Het contrast is goed en de kleuren ogen levendig en natuurlijk. Het zwartniveau kon overigens gerust wat beter! Gelukkig is de gebruikte filmprint volledig vrij van vuiltjes en beschadigingen. Toch is het bizar dat een recente film als deze zoveel beeldruis, grain en trillende beeldlijntjes bevat. Een behoorlijke transfer, maar qua Blu-ray zijn we ondertussen toch al iets meer gewoon. Qua geluid zijn er twee opties: Een Engelse DTS-HD MA 5.1-track en een Engelstalige Dolby TrueHD 5.1-track. Beide geluidsporen klinken dynamisch, met veel richting en een prima plaatsing van de geluidseffecten. De dialogen klinken helder en komen mooi uit de centerspeaker. De muziek komt ten slotte goed tot haar recht en de subwoofer onderlijnt de actie netjes waar nodig. Storingen of ruis zijn gelukkig geheel afwezig. Beide tracks klinken behoorlijk op dezelfde lijn, hoewel mensen met een nauwkeurig gehoord zullen ontdekken dat het DTS-HD MA-spoor een iets dieper laag bevat.

EXTRA'S
De extra features zijn beperkt tot twee featurettes (“Bringing the Legend to Life” van ongeveer 6 minuten en ”Becoming a Street Fighter”, goed voor 17 minuten), een resem weggeknipte scènes (15 min.) en enkele automatisch opstartende promotionele trailers. Geeuw!

CONCLUSIE
Deze langverwachte reboot is tegen alle verwachtingen in nog zwakker dan het beruchte Jean-Claude Van Damme-vehikel uit 94 en is zelfs niet eens half zo entertainend. Technisch is de Blu-ray daarentegen prima in orde. De extra's vallen wat licht uit, maar dat is voor een keertje positief. Waar is Uwe Boll wanneer je hem nodig hebt?