Herinner je je Mario Van Peebles nog? Inderdaad, de acteur met Mexicaanse roots die in ontelbare (vaak afgrijselijke) actiefilms was te zien en die ook met de regelmaat van een klok zelf achter de camera kroop. Wat dat laatste betreft kunnen we alleen maar New Jack City aanraden, want voor de rest waren zijn films miskleunen van het allerergste soort. Dat de acteur-regisseur volledig vastgeroest zit in de jaren 80, wordt pijnlijk duidelijk in Red Sky, want het was zijn bedoeling om met dit vehikel een eigentijdse versie van Top Gun uit zijn mouw te schudden. Het is misschien wel een nobele gedachte die bij pubers op luid gejuich zal worden onthaald, maar met alleen maar een vliegtuig maak je nog geen goede film.

 

Het verhaal doet eigenlijk weinig ter zake en is op zijn zachtst uitgedrukt vrij onnozel, ook al is het op een boek gebaseerd (de alleszeggende titel Kersosene Cowboys van Randy Arrington, die zelf piloot was). Cobra (Cam Gigandet), Cajun (Troy Garity), Rodeo (Shane West) en P-Dawg (Jacob Vargas) zijn vier piloten die er tijdens de Golfoorlog door ene Warlord 2 (Mario Van Peebles) zijn ingeluisd. Ze kregen de opdracht om een doelwit op te blazen, maar zonder het te weten schoten zij op eigen soldaten, die bezig waren met een onderzoek naar de Rainmaker (een wapen van Saddam Hussein waarmee je alle olievelden kan vernietigen). De vier pineuten kunnen hun onschuld niet bewijzen en worden onmiddellijk uit het leger gezet. Zeven jaar na datum krijgen ze de kans om hun eer te herstellen met de hulp van Karen Brooks (Rachel Leigh Cook) die het liefje van één van de piloten was, maar ondertussen journaliste is. En natuurlijk zijn er onbetrouwbare Russen in het spel (vandaar trouwens de titel).

 

Dit kinderlijke verhaal zou het goed doen als een zoveelste Golan-Globusproductie uit de jaren 80. Toen was dit soort films nog leuk, maar wie vandaag met dit soort ongein op de proppen komt heeft duidelijk last van slechte smaak. Er wordt flink wat geschoten, er is een overvloed aan machopraat en er wordt zowel in het Russisch als in het Engels heel wat gevloekt, maar eigenlijk is het grote probleem van Red Sky dat er gewoon niets gebeurt. De film is een ellenlange, oersaaie filmrit die nog eens extra lastig wordt als gevong van een cast die de betekenis van het woord acteren niet echt heeft begrepen. Ook het mooie snoetje van Rachel Leigh Cook verandert daar niks aan.

Het is een vreemde klus om de technische kwaliteiten van dit schijfje te bespreken. Zolang het om opnames gaat die in de studio zijn gemaakt loopt alles prima en mag je je aan de vertrouwelijke Sony-kwaliteit verwachten (een loepzuiver beeld waar niets op aan te merken valt). Eens de camera de vliegtuigen in het vizier heeft, is het een ander liedje. Plotseling wordt duidelijk dat Mario Van Peebles over een klein budget beschikte, want beelden die spectaculair zouden moeten ogen, overtreffen nauwelijks de kwaliteit van een versleten videoband. Het geluid scoort heel wat beter (ten minste technisch toch), naast het gegrom van vliegtuigmotoren worden je speakers geteisterd door gedateerde, afschuwelijke rock met rapinvloeden.

Niet dat we op meer zaten te hopen, maar het aanbod in de bonussectie is een zeer mager beestje. Wie zichzelf anderhalf uur wil martelen, kan de film met audiocommentaar van Mario Van Peebles bekijken. Voor de rest is er een videoclip van Red Anthem (blijkbaar een familiebedrijfje van de regisseur) die alleen aan te raden is voor liefhebbers van oerdomme en barslechte rap.  

Zelfs de allergrootste fan van Top Gun zal zich een hoedje schrikken door de opeenstapeling van zoveel onkunde. Een film die zowat alles mist om ook maar één minuut te intrigeren.