FILM
Zoals elk beetje Smurfkenner weet, worden de Smurfen onderscheiden door een predikaat dat hun voornaamste karakteristiek aanduidt. Potige Smurf, Luilaksmurf, Moppersmurf... afgaand op het visitekaartje kennen we ineens 's Smurfs sterke (of zwakte). De notoire uitzondering hierop is Smurfin (Demi Lovato), want daar is er maar ééntje van (Sassette en Oma Smurf uit de tekenfilmreeks werden vakkundig geretconned). Smurfin was oorspronkelijk een creatie van Gargamel (Rainn Wilson), die tweedracht wilde zwaaien in het exclusieve mannenbastion dat het Smurfendorp per slot van rekening nog steeds is, totdat Grote Smurf (Mandy Patinkin) daar een stokje voor stak en Smurfin veranderde van een zwartharig ettertje in een blonde vamp. Tot zover het alom gekende verhaal van strip 3 uit de reeks van Peyo.

 

Maar de existentiële levensvragen blijven Smurfin kwellen. Als Brilsmurf (Danny Pudi) een machine in elkaar heeft geknutseld die de ware aard van een Smurf kan blootleggen, ontploft het ding zodra Smurfin op de stoel plaatsneemt. Om haar zwartgallige gedachten uit te bannen organiseren Potige Smurf (Joe Manganiello), Klungelsmurf (Jack McBrayer) en Brilsmurf een partijtje smurfboarden. Na een ongelukkige val merkt Smurfin dat ze door iets bespied wordt, en dat 'iets' laat bovendien een Smurfenmuts achter van een type dat de Smurfjes nog nooit gezien hebben. Spijtig genoeg valt het viertal in de klauwen van Gargamel, die met zijn toverkunsten onthult dat de muts afkomstig moet zijn van een nieuw, nog onontdekt Smurfendorp dat zich achter de muur in het Verboden Bos moet bevinden. De vier Smurfjes weten te ontsnappen, en krijgen een flink standje inclusief huisarrest van Grote Smurf omdat ze zich te dicht bij het Verboden Bos hebben gewaagd. Smurfin wil echter koste wat het kost het andere dorp waarschuwen dat Gargamel er aankomt, en samen met haar drie makkers breken ze uit om vervolgens een halsbrekende tocht te ondernemen. En ze vinden het andere dorp... dat exclusief wordt bevolkt door Smurfinnen.

 

Deze Smurfenfilm breekt - gelukkig - met de traditie van de butt-ugly crapfilms van Raja Gosnell, waarin de Smurfen plots om de één of andere onverklaarbare reden in New York rondlopen tussen de échte acteurs van vlees en bloed, en die voor de rest drijven op pis-en kakgrappen. Studio I.M.P.S., het epicentrum van de Smurfenmerchandise, zag alleszins de bui hangen en er werd met geen woord gerept over deze zielige prenten die kindjes alleen maar nachtmerries bezorgen, en in de reguliere stripreeks werd er niet naar gerefereerd. Met deze film liggen de zaken compleet anders. De vondst van het Smurfendorp vol Smurfinnen is, na onder meer de komst van de Babysmurf, de Kleutersmurfen en Sassette, quasi tegelijkertijd in de strips ingeschreven, alhoewel er voldoende afstand gecreëerd werd om strips van de Smurfen zonder probleem in de toekomst te kunnen laten afspelen zonder de betrokkenheid van het Smurfinnendorp.

 

Een tweede breuk die gemaakt werd, is de animatie. In plaats van de griezelige blauwe spookjes met té realistische ogen uit Gosnells twee mottige excuses voor film, hebben de Smurfen weer hetzelfde uiterlijk als weleer, zij het dan in een 3D-variant. De aanpak is meer cartoonesk, ook Gargamel wordt niet langer vertolkt door Hank Azaria maar is opnieuw geanimeerd (alhoewel het een mysterie is waarom hij als huisdier naast Azraël nu plots ook een Krwakakrwa huisvest), én de Smurfen bevinden zich - gelukkig - weer in hun natuurlijke biotoop, namelijk in een middeleeuws bos in plaats van in hippedy hoppedy New York, een keuze die door Sony vooral onbeschaamd was ingegeven om in de achtergrond sluikreclame te kunnen maken voor hun electronicaproducten.

 

Ik ben opgegroeid met Smurfen in het (noord-)Nederlands, maar voor deze film prefereer ik toch de originele Engelse track, al was het maar omdat het de enige is waarbij de synchronisatie klopt - van asynchroniciteit word ik zeeziek. Voor Grote Smurf werd gekozen voor Mandy Patinkin, een oudgediende die bij de jongere generatie vooral bekend zal zijn voor zijn rol van Saul Berenson in Homeland. Zijn tegenspeelster, SmurfWillow, die we gerust Grote Smurfin zouden kunnen noemen ook, wordt vertolkt door Julia Roberts, en beide keuzes zijn zeker en vast verdedigbaar. Rainn Wilson vervolledigt het plaatje als Gargamel, een rol die ik toch altijd zal blijven associëren met de godfather van de Nederlandse nasynchronisatie, Paul van Gorcum. Kortom, deze Smurfs: The Lost Village is de eerste Smurfenfilm uit de Sony-studio's die géén epic fail is en de Smurfen in hun waarde laat. Peyo kan ophouden met in zijn graf rond te draaien.

BEELD EN GELUID
De computeranimatie ziet er geweldig gelikt uit. Uiteraard ziet het Smurfendorp er nagenoeg hetzelfde uit als dat u uit de strips of de Hanna-Barberareeks gewoon bent, maar eens de vier verdwaalde Smurfjes zich in het Verboden Bos begeven, is dat voor de animatoren een reden om alle registers open te trekken en hun verbeelding de vrije loop te laten. Het beeld van deze presentatie is dan ook prachtig, met veel vibrante kleuren, rijke details en zelfs hier en daar wat ruimte voor textuur in Smurfenmutsen. De DTS-HD MA 5.1-track is een mooie, evenwichtige track waar de vrolijkheid afspat, die een goede balans biedt tussen dialoog, muziek en actie.

EXTRA'S
Tja, wat te denken van deze dosis bonusmateriaal? Het interessante deel is te kort, en het andere deel is kinderachtig en overbodig. Het audiocommentaar door regisseur Kelly Asbury, animation supervisor Alan Hawkins, en head of story Brandon Jeffords is alleszins onderhoudend en gevarieerd. Vier verwijderde scènes (7:35) worden gepresenteerd met ruwe storyboards en minimale inkleuring. In Kids at Heart! The Making of Smurfs: The Lost Village (9:12) mogen cast en crew uitbundig uitweiden over de merites van de film, en dit op zeer kinderlijke toon. The Lost Auditions (4:14) bevat enkele faux audities van de acteurs die voor een andere rol trachten gecast te worden; wellicht is het één keer grappig om te zien hoe Joe Mangionello, de hunk Alcide Herveaux uit True Blood in aanmerking tracht te komen voor de rol van Azraël. In Demi Lovato Meets Smurfette (1:01) doet het popzangeresje een auditie voor de rol van Smurfin bij Smurfin zelf... De Lost Village Dance Along (3:10) is een volslagen overbodig filmpje waarin enkele dansers wat met hun heupen staan te wiegen op enkele beats uit de film, en het nog overbodigere Smurfify Your Nails (2:23) toont de kinderen, vooral de meisjes dan, hoe ze hun... nagels moeten lakken (I kid you not!). In Baker Smurf's Mini Kitchen (4:07) zien we zelfs een mens, of tenminste zijn handen, een taartje bakken met behulp van een kokeneteke (voor de Nederlanders: een miniatuur-speelgoedkooksetje). Extra's zoals deze laatste drie zijn zoiets als stenen in de (smurfen)soep doen om de massa te verzwaren zonder te moeten investeren in groenten. Rampen komen altijd in vlagen, en als we het over rampen hebben, is de kans groot dat ook Meghan Trainor, patrones van de wansmaak, de videoclip  (2:48) van het nummer I'm a Lady komt... ik aarzel om hier het woord 'zingen' te gebruiken; laten we het houden op 'playbacken'. Componist Christopher Lennertz daarentegen levert twee bijdragen die wél zinvol zijn; enerzijds een korte featurette Making the Song 'You Will Always Find Me In Your Heart' (3:00) die een pivotaal element in het verhaal ondersteunt waar ik spoilergewijs niets over ga zeggen, en anderzijds de bijdrage The Sound of the Smurfs (3:44), die toch relevanter is dan het gekweel van juffrouw Trainor. Drie filmpjes Draw Your Favorite Smurfs (7:42) leren u vervolgens hoe u Smurfin, Brilsmurf en Klungelsmurf moet tekenen (hint: de middelste is die met de bril!), en u krijgt ook nog vier trailers (3:40) voor andere, kwalitatief niet bekijkbare Smurfenfilms, én een sneak peek (2:05) van zowat de slechtste animatiefilm in de geschiedenis als we IMDB mogen geloven, de Emoji Movie. Ook opent de schijf verplicht met nog een paar cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
In tegenstelling tot de vorige avondvullende Smurfenfilms is deze bekijkbaar, zelfs hier en daar grappig en veel geschikter voor de kleintjes en de groten die jong van hart zijn. De beeld-en geluidskwaliteit zijn voortreffelijk, we hopen alleen dat diegene die deze bonussectie heeft samengesteld tenminste nog het fatsoen heeft om een papieren zak over zijn hoofd te trekken.