FILM
It's time to play the music...
It's time to light the lights...

Waar zijn de Muppets gebleven? Van 1976 tot 1981 entertainden ze ons vijf jaar lang met elke week een show, waarin telkens een andere bekende gast lijdzaam zijn lot moest ondergaan terwijl Veterinarian's Hospital, Pigs In Space, Muppets News Flash, Fozzies mppentrommel en de cassante commentaren van Statler en Waldorf op hem of haar afgevuurd werden? Walter (Peter Linz) woont bij zijn broer Gary (Jason Segel), en is zelf een Muppet; zijn kostbaarste bezit op aarde is een oude videoband met afleveringen van The Muppet Show op. Wanneer Gary zijn vriendin Mary (Amy Adams) voor hun tiende jubileum trakteert op een reisje naar Hollywood, mag Walter mee, en die is in zijn nopjes omdat hij dan eindelijk het originele Muppet Theatre te zien zal krijgen. Helaas blijkt dat toeristische uitstapje een koude douche: wat eens de trotse Muppet Studios waren, is nu vergane glorie, een hoopje vervallen gebouwen bijeen, waarbij een niet al te kundige gids Japanners rondleidt die verkeerdelijk van mening zijn dat ze de Universal Studios aan het bezoeken zijn.




Walter hunkert naar de shows van weleer, en besluit om Kermit de Kikker (Steve Whitmire) te gaan opzoeken, nadat hij per ongeluk heeft gehoord hoe de nieuwe eigenaar van het Muppet Theatre, de oliebaron Tex Richman (Chris Cooper) helemaal niet van plan is om het gebouw om te toveren tot een Muppet-museum, maar het integendeel tegen de vlakte te gooien omdat er onder het theater olie te vinden is. Aangedaan door Walters enthousiasme geeft Kermit toe, en hij probeert de oude gang weer bij elkaar te krijgen om door middel van een éénmalige show tien miljoen dollar op te halen, de afkoopsom die ze nodig hebben om Richman uit te kopen. Een meevallertje wordt het echter niet: Fozzie (Eric Jacobson) werkt in een derderangs casinotheater waar hij als enige originele lid figureert in de onsuccesvolle covergroep The Moopets (met niemand minder dan Dave Grohl van Nirvana als Animool, het substituut voor Animal!) Gonzo (Dave Goelz) heeft zich teruggetrokken uit de showbusiness en is groothandelaar in toiletten geworden. Animal (Eric Jacobson) zit in therapie vanwege zijn anger control issues, en Miss Piggy woont tegenwoordig in Parijs, alwaar ze voor het prestigieuze modeblad Vogue de rubrieken verzorgt voor dames met een maatje meer. Vooral Piggy ligt dwars, want de pijnlijke breuk in haar relatie met Kermit is ze nog steeds niet te boven gekomen, en ze is niet erg happig op het idee om haar luxejob in Parijs achter te laten om weer op te gaan treden in het Muppet Theatre.




En er is nog een probleem: in dertig jaar is het televisielandschap veranderd: de populaire shows van tegenwoordig zijn reality soaps waarin de leerlingen hun leerkracht ongegeneerd een pak slaag mogen geven. Een overjaarse variétéshow stuit bij de meeste televisiestudio's op een onverbiddellijk njet. Producente Victoria (Rashida Jones) van het CDE-netwerk zit echter met een gat van twee uur in haar programmatie wanneer Punch The Teacher door een kortgedingrechter op last van de vakbond van leerkrachten niet langer mag worden uitgezonden, en de Muppets krijgen een unieke kans om nog één keer een Muppet Show ten beste te geven. Hoesky boerdy chicky! Al zijn er wat praktische probleempjes. Zo hebben ze geen centrale gast - maar dat trachten ze te verhelpen door acteur Jack Black te kidnappen en hem gebonden als een worst mee te laten doen met de show - en ook Tex Richman doet zijn duit in het zakje door de elektriciteitstoevoer trachten te saboteren. Bovendien is hun programma twee minuten te kort, waardoor Walter het beste van zichzelf zal moeten geven en voor een miljoenenpubliek een nummer moet brengen, dat hem ófwel eeuwige glorie en de status van Muppet zal bezorgen, ófwel een pijnlijke publieke afgang.

Dit is voor zover ik kan tellen de negende Muppetfilm, al naargelang of je de vele direct to video-pogingen meetelt. De laatste doortocht van The Muppets in de cinema dateert al van 1999 met het redelijk grappige Muppets From Space, gevolgd door de schabouwelijk slechte direct to video-film The Muppets' Wizard Of Oz uit 2005. Het werd daarna erg stil rond de figuurtjes: Warner Brothers zal geen brood meer in de formule en na het floppen van Muppets Tonight verkocht de studio het merkenrecht voor een spreekwoordelijk appel en een ei aan Disney. Lang vreesde ik dat Disney de franchise zou uitmelken en als er uiteindelijk nog wat uit de bus zou komen, het alleszins géén film zou zijn waar de oneerbiedige Muppethumor en het overvloeien van het Muppetuniversum in de realiteit en omgekeerd, zoals in The Muppet Movie, nog langer een plaats zou hebben.




Sporadisch doken de figuurtjes echter de laatste jaren op in diverse filmpjes op het internet. Zo hadden Statler en Waldorf een filmrecensierubriek From The Balcony op movies.com, waarin ze de draak staken met de laatste filmproducties en er op hun eigengereide manier hun commentaar op spuiden. Hier en daar verscheen er ook al eens een videoclip waarin de Muppets hun eigen versie van Bohemian Rhapsody van Queen, de Blauwe Donau van Strauss uitgevoerd door Gonzo's kippen, of gewoon een gezellig minikookprogrammaatje met onze favoriete Zweedse kok met de wereld deelden. Disney werkte echter de laatste jaren aan een film die de heropstanding van de Muppets moest betekenen: niet alleen letterlijk, ook figuurlijk. De film beschrijft hoe de jarenlang in de vergetelheid geraakte Muppets terug een reünie plannen en er voorwaar nog in slagen om weer populair te worden. Fans zullen de film met een kritisch oog hebben zien aankomen, want in een dergelijke film zouden niet alleen alle reguliere Muppets hun opwachting moeten maken, ook de ellenlange lijst met one trick ponies zoals Crazy Harry, Lew Zealand, Bunsen en Beaker, de Electric Mayhem Band en de Zweedse Chef kan je moeilijk uit een Muppetfilm wegdenken.

En tot mijn eigen stomme verbazing is het Disney verdraaid gelukt om de Muppets weer op het voorplan te krijgen. The Muppets is niet alleen een doorstart van de franchise, het is verdraaid nog een elegante doorstart geworden ook, waarin de vele details van het Muppetverse liefdevol worden gerespecteerd (alhoewel er over Muppets Tonight zedelijk wordt gezwegen), en waarin bewezen wordt dat ambachtelijk poppenspel met nogal cheezy humor toch nog altijd een plaats verdient. Nogal wat leden van de originele cast zijn er niet meer bij, zoals de overleden Jim Henson of Frank Oz, maar met stemacteurs als Steve Whitmire, Eric Jacobson, Dave Goelz, Bill Barretta, David Rudman en Matt Vogel staat er een nieuwe generatie Muppeteers klaar die met evenveel passie de vlam een statie verder willen dragen, en er nog good fun in hebben ook. The Muppets is een zwierige film, met veel zelfspot, humor, aanstekelijke zang-en dansnummers en voor elk wat wils. Wellicht was het wat overdreven om het nummer Man Or Muppet een Oscar toe te bedelen voor beste origineel muzieknummer, want Real In Rio uit Rio is vele malen beter. Toch is het op zijn minst merkwaardig te noemen dat een eerder beperkt talent als Jason Segel, die zichzelf ook nog een hoofdrol heeft toebedeeld, een redelijk coherent script bij elkaar heeft geschreven dat de Muppets waardig is; het moet zijn dat de man zelf een zeer toegewijde fan is, want er zitten weinig plotgaten in het script die de Muppets discrediteren. Amy Adams, bekend uit Enchanted, is bovendien een musicaltalent dat zeer goed kan omspringen met lichtvoetige zang-en dansnummers zoals in deze film.




De film is zowel een trip in nostalgia lane als een nieuwe, stevige herlancering, waarbij de makers niet vergeten zijn dat het voornaamste doel is het publiek te amuseren. De prent zit ook nog eens doorspekt met diverse cameo's die niet té veel bij de haren zijn gesleurd, alhoewel er hevig gerekruteerd werd onder het derderangspersoneel van Disney Channel. Kindsterretje Selena Gomez geeft bijvoorbeeld openlijk toe dat ze no fucking idea heeft wie of wat de Muppets precies zijn of doen, maar dat ze acte de présence moest geven omdat haar manager dat zo gezegd had. Iemand met de leeftijd van Whoopi Goldberg past allicht beter in het Muppet-tijdperk. Een acteur als Zach Galifianakis (Puss In Boots) ziet er ook geen graten in om opgevoerd te worden als haveloze zwerver, en zelfs vergane gloriën als Alan Arkin (Little Miss Sunshine) mogen nog eens een seconde voor de lens verschijnen. Anderzijds zijn zelfs acteurs van het kaliber Emily Blunt (Young Victoria) niet te verlegen om zonder veel star power een bijrolletje te spelen als persoonlijke secretaresse van Miss Piggy, en is het geinig om te zien hoe Jack Black als zichzelf geheel tegen zijn wil wordt betrokken in allerlei Muppet-acts.

Wat eigenlijk niet te begrijpen valt is dat deze film ook werd genasynchroniseerd in een Vlaamse versie, en deze bovendien nog meer airplay kreeg dan het origineel. Voor de kleinere kinderen die niet opgegroeid zijn met The Muppet Show is de film waarschijnlijk nagenoeg onbegrijpelijk, en is het dubben van deze film het grootst externe kenmerk van cultuurbarbarisme sinds de overdubbing van The Simpsons.




Eén minpuntje wil ik wel aanhalen: de muzikale nummers zijn niet ondertiteld! For shame! Wie daar over kan stappen, wordt van harte aangeraden om dit stuk Muppet nostalgia in huis te halen. Wocka wocka nog aan toe!

BEELD EN GELUID
The Muppets heeft dan ook nog eens een mooie high definition-transfer meegekregen, waardoor het in onze contreien de enige 1080p-Muppetpresentatie is die te vinden is - de Blu-rays van The Muppet Movie en Muppets From Space zijn zowat in alle landen verschenen behalve het onze. De scherpte is excellent, de textuur van de Muppetpoppen is mooi gedetailleerd en maakt de redelijk rudimentaire poppen toch nog levensecht, en de vaak bewust smaakloze kleuren, zoals Animals hevige rode pels, Kermits kikkergroen en Gonzo's bleekpaars steken luid af. Het contrast kijkt aangenaam, zelfs in de donkerdere scènes, zoals die waarin de Muppets Jack Black gaan kidnappen, en noemenswaardige fouten zijn nergens te bespeuren. De DTS-HD MA 7.1-track klinkt puur en onversneden; de muzikale nummers komen erg goed uit de verf, ook wanneer het om incidentele muziek zoals Cars van Gary Numan of We Built This City van Starship gaat. De surroundkanalen blijven actief en ook de subwoofer krijgt voldoende punch mee.




EXTRA'S
Niet al het bonusmateriaal is even sterk als de film zelf. Zo is het audiocommentaar door Jason Segel, Nicholas Stoller en James Bobin redelijk mager, en het drietal zit meer als een bende dronken vrijgezellen zichzelf uit te lachen dan iets zinnigs over de film te zeggen. Scratching The Surface: A Hasty Examination Of The Making Of The Muppets (15:56) vertelt ons niets relevants over de film, maar is wel een mooi tongue in cheek-voorbeeld van hoe de makers ons proberen te overtuigen dat Kermit, Fozzie en de bende échte acteurs zijn. Ook in de Blooper Reel: The Longest Blooper Reel Ever Made (At Least In Muppet History... (We Think)) (8:33) doen de makers hun best om ons te laten geloven dat de Muppets wezens van vlees en bloed zijn. In A Little Screen Test On The Way To The Read-Through (3:19) zien we de Muppets op weg naar een table reading. Explaining Evil: The Full Tex Richman Song (2:38) is een verwijderde scène waarin we te weten komen waarom Tex Richman de Muppets zodanig haat. Het is echter een redelijk slechte scène. De 8 andere verwijderde scènes (10:01) zijn wellicht terecht gesneden, want de film is prima zoals 'ie is. Als afsluitertje doen de makers de internethype nog eens dunnetjes over en krijgen we 7 theatrical spoof trailers (9:00), waarin de pitches van films als Rise Of The Planet Of The Apes en The Girl With The Dragon Tattoo schaamteloos gepikt worden, waar bovendien niet echt heel geheimzinnig over wordt gedaan.

CONCLUSIE
Disney, proficiat, jullie hebben de Muppetfranchise een tweede levensadem gegeven. Ik dacht dat het niet mogelijk was, vele fans dachten dat het niet mogelijk was, maar we stand corrected. Als dit de richting is waar jullie met de Muppets uit willen, dan feliciteren we jullie met de aankoop van de auteursrechten en hopen we dat er nog veel Muppetplezier volgt.