FILM
Als haar ouders besluiten om te scheiden, zit Maisie Elizabeth Beale (Onata Aprile) gekneld tussen hamer en aambeeld. Zowel haar vader, de alleen maar voor zijn kunsthandel levende yuppie Beale (Steve Coogan), als haar moeder Susanna (Julianne Moore), frontvrouw van een vrij ruige rockgroep, claimen het hoederecht. Om zoveel mogelijk de indruk te wekken van een normaal gezin te zijn, trouwt Beale in zeven haasten met Maisies kinderjuf, Margo (Joanna Vanderham). Als reactie daarop slaat Susanna in een nog quickier trouwpartij de eerste de beste man aan de haak, de barkeeper Lincoln (Alexander Skarsgård). De rechter laat echter de kerk in het midden en Maisie moet om beurt één week bij haar vader en één week bij haar moeder doorbrengen. Het klassieke getouwtrek kan beginnen en de ouders dreigen elkaar middels een hele batterij processen de duivel aan te doen, telkens Maisie ook maar drie tienden van een seconde te laat wordt overgedragen. De ironie van de zaak is evenwel dat Maisie eerder tot een statussymbool is verworden: Beale laat de opvoeding over aan Margo terwijl hij zelf contempleert om naar Engeland te verhuizen, en Susanna laat Maisie achter in de handen van Lincoln terwijl ze zelf op wereldtournee gaat. En inderdaad, wat iedereen in de sterren ziet geschreven, gebeurt ook uiteindelijk: Lincoln en Margo voelen zich tot elkaar aangetrokken en tijdens een vakantieverblijf in een hutje aan de zee beleeft Maisie de gelukkigste tijd sinds jaren. Uiteraard zijn mammie en pappie minder tevreden over de gang van zaken.




Jullie verdienen geen kinderen te hebben! What Maisie Knew legt op zeer pijnlijke wijze de gebreken bloot van een huwelijk dat al geen goed idee was om mee te beginnen én de degradatie van de dochter des huizes tot pasmunt in een strijd om het hoederecht. U denkt ongetwijfeld dat dit een moderne ziekte van de tijd is. Niets is minder waar: schrijver Henry James schreef zijn novelle in 1897 (neen, hier staat geen typfout)! Na twee eerder geflopte verfilmingen in 1968 en 1976 hertaalden regisseurs Scott McGehee en David Siegel de kostuumnovelle naar het hedendaagse New York, veranderden op Beale na de namen, en gaven een compleet andere draai aan de afloop van het verhaal - waarin Maisie uiteindelijk voor een derde voogd kiest, een ouwe vrijster/gouvernante. De manier waarop Beale en Susanna hun vechtscheiding uitvechten op kap van hun dochter is uit het leven gegrepen, inclusief diverse scènes die gemaakt worden aan de schoolpoort, ouders die alleen nog met elkaar praten via hun advocaat en om ter strafste (lees: duurste) cadeautjes voor dochterlief om hun gebrek aan emotionele betrokkenheid te compenseren. Enige minpuntje is dat de film een naar mijn smaak iets te open einde heeft, waarbij Maisies uiteindelijke lot niet geheel wordt opgehelderd, alhoewel er sterk wordt gesuggereerd dat ze bij Lincoln en Margo blijft, maar er juridisch niks geregeld schijnt te zijn. De regisseurs hebben vijf goeie acteurs bij elkaar gesprokkeld in deze ietwat bizarre vijfhoeksverhouding; het scenario is nogal fragmentarisch opgebouwd waarbij er grote hiaten zitten en er soms weken of maanden vooruit wordt gesprongen in de tijd; het acteurskwintet weet echter netjes de veranderende verhoudingen in beeld te brengen. Lincoln verwordt van een eerder opportunistische barman tot een perfect vaderfiguur voor Maisie, terwijl Maisies moeder met een kapotte handrem richting afrond glijdt - Julianne Moore heeft laten verstaan dat ze zich onder meer voor haar vertolking geïnspireerd heeft op de autodestructieve levenswandel van Courtney Love. Ook wordt gesuggereerd dat het huwelijk tussen Margo en Beale alleszins geen lang leven beschoren is. Onata Aprile was amper zes toen de film werd opgenomen en ze vertoont voor haar leeftijd een zeer grote maturiteit: haar voornaamste bijdragen zijn niet-verbaal maar het mag duidelijk zijn dat ze lijdt onder de compleet verwrongen familieband. Ze krimpt in elkaar telkens als haar ouders elkaar in haar bijzijn de huid beginnen volschelden, waarin ze overigens erg bedreven zijn.




De film kwam overigens nauwelijks uit de kosten, maar Onata Aprile wist wel enkele prijzen op een paar kwaliteitsfestivals weg te slepen. Terecht. What Maisie Knew is voer voor cinefielen, maar bevat tenminste een duidelijke verhaallijn zonder veel idioot bochtenwerk in het scenario.

BEELD EN GELUID
De presentatie van What Maisie Knew is voldoende voor een statische film die bij momenten eerder aan een toneelstuk doet denken. De enige ogenblikken waarin er op gebied van geluid iets te beleven valt zijn die waarop Julianne Moores karakter de studio's induikt voor haar nieuwste single. Wat overigens de meerwaarde is van de soundtrack zowel in ongecomprimeerd DTS-HD MA 5.1 als in gecomprimeerd Dolby Digital 5.1 op deze schijf, is me niet helemaal duidelijk. De tweede track is overbodig. Het beeld is niet altijd even scherp maar de kleurbalans is wel mooi evenwichtig. Het beetje grain maakt dat de film er niet al te steriel uitziet, en hij is bovendien een mooi excuus om de meest schilderachtige plaatjes van New York te laten zien.




EXTRA'S
Ik voel me vandaag in een bijzonder vrijgevige bui. Ik geef een half puntje voor de aanwezige trailer (2:14); de rest van de bonussectie bevat alleen nog wat cross-promotionele trailers voor andere films. Reclame dus. Wild Bunch schittert in het compleet negeren van het bonusmateriaal van de Amerikaanse release, zoals een audiocommentaartrack en verwijderde scènes. Eén caveat echter, mocht u deze versie prefereren: deze is niét regiovrij.

CONCLUSIE
What Maisie Knew is een eigentijdse en kwalitatieve hervertelling van het boek van Henry James. De afwezigheid van bonusmateriaal is een lelijke uitschuiver, een bedje waarin veel low-costdistributeurs in de Benelux ziek zijn.