FILM
1974 was het jaar waarin president Nixon na het Watergateschandaal niets ander kon dan aftreden. De overheid kon je niet vertrouwen, en dus kregen de vele complottheoriën vrij spel. Niet dat het nu anders is, maar in de jaren '70 was het wel de voedingsbodem voor geniale paranoïde complotfilms zoals The Parallax View, Three Days Of The Condor of The Conversation. Heel wat minder bekend is The Internecine Project.

Het idee van deze film kwam van Barry Levinson, niet te verwarren met de regisseur van Rain Man die dezelfde naam heeft. Het was een verhaal van Mort W. Elkind dat aan de basis lag. Het verhaal was amper tien pagina's lang, maar geschreven door een gewezen CIA-agent die wist wat spionage was. In dat verhaal ging het over een Sovjetspion, maar Levinson vond dat dit verhaal best wel aangepast kon worden aan de Amerikaanse schandalen en herschreef de hoofdlijnen ervan. Dat kwam via hem bij Jonathan Lynn terecht, die later furore zou maken met komedies zoals Nuns On The Run, My Cousin Vinny en The Whole Nine Yards. Veel illusies moest Lynn zich niet maken, want er was geen cent meer over voor de scenarioschrijver, het enige waar de man tevreden mee moest zijn, is dat hij op zijn cv kon zetten dat hij aan een Amerikaanse film had meegewerkt, ook al was die volledig opgenomen in Londen en Hamburg. Lynn stemde in met het voorstel maar tot zijn grote woede maakte regisseur Ken Hughes (bekend van de onofficiële Bond-film Casino Royale uit 1967 en de musical Chitty Chitty Bang Bang) er iets heel anders van, namelijk industriële spionage.

Het verhaal gaat over Robert Elliot (James Coburn), een professor economie aan de Harvard-universiteit, die een dubbelleven leidt, en op vraag van een oliemaatschappij naar Londen afreist om er vier mensen te vermoorden. Zelf maakt hij zijn handen niet vuil en laat de vier door elkaar vermoorden, en dat via een ingenieus plan dat tot in de puntjes moest opgevolgd worden.

De film werd geen groot succes, ook al was James Coburn toen een echte ster. Coburn zelf deed ontzettend moeilijk, en weigerde om het slot te spelen zoals dat geschreven was in het script. Het was pas toen de producer erbij geroepen werd, die er hem op wees dat hij een contract had ondertekend, dat Coburn toegaf. De acteur toont zoals steeds weinig emoties, maar het is een stoïcijnse rol die hem op het lijf geschreven is. De film mist wel spanning, ook al dacht Lynn dat men met zijn scenario iets zou kunnen doen als in Du Rififi Chez Les Hommes van Jules Dassin, waarin de misdaad bijna real time werd gefilmd. Hughes probeert dat ook wel, maar hij blijft te veel in het matige steken zonder daar de nodige suspense in te steken, en hecht hij er liever aandacht aan dat er in iedere scène een whisky in het keelgat gegoten wordt. Een film die traag is, en qua stijl wat aanvoelt als een giallo (zeker wat de moorden betreft), maar niet meer is dan een onderhoudende spionfilm uit de '70's waarin flink gezopen wordt.

BEELD EN GELUID
Deze release kwam uit via Kino Lorber en dat betekent kwaliteit, maar ook dat het schijfje regiogebonden is. De film bevat Engelse ondertitels, en dat is wegens het complexe verhaal een meer dan handige tool. De film vertoont vrij veel grain en in de donkere scenes is het allemaal net iets te duister, maar het is zeker en vast de beste kopij die je van deze film kan vinden. De geluidsband is een nogal inspiratieloze geluidsband met een prachtige score van Roy Budd.

EXTRA'S
De enige extra is een interview met scenarioschrijver Jonathan Lynn die niet al te hoog oploopt met de uiteindelijke filmversie en in 18 minuten vertelt hoe hij het liever anders had gezien.

CONCLUSIE
The Internecine Project is een leuke, maar uiterst routineuze spionagefilm die de sfeer van de '70's laat voelen en best genietbaar is, maar waar toch heel wat meer in zat. Voor de liefhebbers van het genre.