SERIE
Wie dacht dat de koe van Game Of Thrones tot op de laatste druppel was uitgemolken, think again. In plaats van eindelijk verder te werken aan The Winds Of Winter, het zesde deel uit de boekenreeks, waarmee nog een sprankeltje hoop wordt verstrekt dat het einde van de Song Of Ice And Fire-saga nog wél een bevredigender einde krijgt dan Prince Dweeb op de troon te zetten, heeft George R.R. Martin zich aan Fire & Blood gezet, een lijvige en soms wat droge, encyclopedische vertelling van de familiegeschiedenis van het huis Targaryen. Eén welbepaald fragment daaruit, de regeerperiode van Vyseris de Eerste en de daarop volgende opvolgingsstrijd, werd nu door HBO verfilmd in een nieuwe reeks, die alle kenmerken draagt van de vorige - men gebruikt zelfs hetzelfde openingsthema.




House Of The Dragon bevat tien afleveringen, gesplitst in twee keer vijf. Tussen de twee delen zit er een significante tijdssprong, waardoor enkele van de jongere actrices moeten vervangen worden.

Deel I
Een kleine 200 jaar voor Daenerys Targaryen werd geboren, staat het huis Targaryen op het toppunt van zijn macht. Koning Vyseris de Eerste (Paddy Consindine) heeft echter problemen wat de opvolging betreft: zijn koningin, Aemma Arryn (Sian Brooke), tevens zijn nicht, heeft enkel maar het leven geschonken aan een meisje, de prinses Rhaenyra (Milly Alcock). Wanneer de koningin uiteindelijk na zovele miskramen zwanger blijkt te zijn van een zoon, sterft ze in het kraambed, met het kind erbij, en staat de koning voor een zware keuze: zijn dochter als opvolgster benoemen, wat niet goed ligt bij de bevolking, of zijn broer Daemon (Matt Smith), een sociopatische sadist, die - om maar even zijn ingesteldheid weer te geven - bij het horen van het overlijden van de koningin en haar zoon een feestje geeft in een lokaal bordeel om te vieren dat hij alweer een plaatsje is opgeschoven in de lijn voor de opvolging. Uit woede beslist Vyseris om voor eens en altijd zijn dochter als erfgename aan te duiden.




Maar de koning hertrouwt met Alicent Hoogtoren (Emily Carey), de dochter van de Hand des Konings Otto Hoogtoren (Rhys Ifans), en deze keer lukt het wel om een zoon te baren, Aegon (Ty Tennant). Daemon heeft zijn claim op de troon echter nog niet opgegeven. Hij is weer in de gunst van de koning nadat hij op brutale wijze een bende piraten over de kling heeft gejaagd, hij neemt prinses Rhaenyra mee naar de hoerenbuurt, om de grauwe monotoniteit van het paleis te verjagen, en krijgt een incestueuze relatie met haar. Daemon wordt naar de Vallei verbannen wanneer dit de koning ter ore komt, en Rhaenyra moet trouwen met ser Laenor Velaryon (John Macmillan), die overduidelijk homoseksuele neigingen heeft. Het wordt een mariage de raison waarbij de beide echtelieden elkaar hun seksuele vrijheid gunnen. Het huwelijk valt bovendien niet in goede aarde bij ser Criston Cole (Fabien Frankel), die met Rhaenyra naar Essos wil vluchten.

Deel II
Rhaenyra (Emma D'Arcy) heeft intussen drie zonen, en alleen voor een blinde is het onduidelijk dat de kinderen bastaarden zijn. Viserys wil echter van de beschuldigingen, voornamelijk van Alicent (Olivia Cooke), niet weten; Alicent heeft nog altijd angst dat haar eigen kinderen uit de weg zullen geruimd worden omdat ze mogelijk meer aanspraken op de troon kunnen hebben wanneer blijkt dat de kinderen van Rhaenyra daadwerkelijk bastaarden zijn. Daemon is intussen hertrouwd met Laena Velaryon (Nanna Blondell), de broer van Laenor, nadat hij zijn eerste vrouw om zeep heeft geholpen. Nadat Criston Harwyn (Ryan Corr), de zoon van de nieuwe Hand des Konings, Lyonel Strong (Gavin Spokes), ervan beschuldigt de vader van Rhaenyra's kinderen te zijn, wordt hij door zijn broer Larys (Matthew Needham) vermoord, die hun verblijfplaats in Harrenhal in brand laat steken. Laena pleegt zelfmoord omdat haar derde bevalling niet afloopt zoals verwacht en laat Daemon met twee dochters achter.




En tussen de kinderen van Viserys en Alicent enerzijds en die van Rhaenyra en wie-dan-ook anderzijds botert het niet. Bij een conflict over wie zich de draak van de dode Laena mag toe-eigenen verliest Aemond (Ewan Mitchell), de tweede zoon van de koning, een oog, dat Lucerys (Elliot Grihault), de tweede zoon van Rhaenyra, heeft uitgestoken. Het is overduidelijk dat de familiefeestjes vanaf dan een stuk geanimeerder zullen verlopen. De geruchten over haar bastaardkinderen verzwakken Rhaenyra, en Daemon stelt voor om het haar te trouwen, om de bloedlijn van de Targaryens te zuiveren, eens natuurlijk haar man Laenor over de kling is gejaagd. Die zet echter zijn eigen dood in scène om er met zijn homovriend vandoor te kunnen gaan. Vyseris vaardigt uit dat iedereen die vanaf nu nog zijn mond opendoet en het woord "bastaard" in de mond neemt, zijn tong wordt afgesneden. De koning staat echter, mismaakt en zwak van geest, met één been in het graf, en wanneer de familie voor een laatste keer bij elkaar komt en hij voor verzoening pleit, worden de messen al gescherpt.

En dan overlijdt Vyseris I, en gaan de poppen aan het dansen...




House Of The Dragon is met dezelfde ingrediënten gekookt als Game Of Thrones: bloed, seks, geweld, incest en meer van dat fraais zijn in hoge mate aanwezig. Toch schift de saus hier en daar: het verteltempo ligt bij momenten gewoon te hoog, en waar je in Game Of Thrones eerst investeerde in personages, om ze vervolgens op gruwelijke wijze te zien afgeslacht worden, krijg je daar hier eenvoudigweg de tijd niet voor. De Targaryen-dynastie is bovendien één grote seksboerderij, waarbij met nichtjes geneukt wordt en broers en zussen trouwen dat het een lieve lust is, om de "bloedlijn zuiver te houden", heet dat dan, en moet je je hoofd er bij houden om door het bos van de afstammelingen de bomen te zien. Even vreesde ik dat net als de Lord Of The Rings-spinoff The Rings Of Power en The Wheel Of Time de makers de woke-toer op zouden gaan, omdat in de eerste aflevering for the sake of divesity een zwarte persoon met typisch Targaryen-haar moest opdraven, heer Corlys (Steven Toussaint). Ik heb mijn mening echter moeten bijstellen, want niet alleen blijkt hij van een ander nobel huis te zijn, de Velaryons, de huidskleur (en dan vooral die van zijn afstammelingen) blijkt een essentieel onderdeel van de plot.




Met andere woorden, de casting is niet ingegeven door demografische evenwichten die moeten bewaard worden, maar zijn gedreven door het verhaal zelf, en dat is altijd een goeie zaak. Alhoewel het niet bij elke rol even goed uitpakt: er zit voor mij te veel discrepantie tussen Milly Alcock en Emma D'Arcy, die de rol van jonge respectievelijk volwassen Rhaenya spelen, waarbij de eerste duidelijk het personage beter onder de huid heeft zitten dan de tweede. Rhys Ifans, die in Notting Hill nog de lolbroek Spike mocht uithangen, heeft hier met de rol van Otto Hoogtoren, Hand des Konings en tevens vader van de koningin, een acteeropdracht met veel nuance, en ook Paddy Consindine speelt als de oude koning Vyseris de pannen van het dak. Matt Smith is voorts heerlijk als de slechterik van dienst. Evenwel zijn dé publiekstrekkers opnieuw de draken - vooral Daemon heeft een gevaarlijk prachtexemplaar - en voor de liefhebbers: het zijn er een stuk méér dan in de moederreeks.




House Of The Dragon moet dit eerste seizoen zijn toon nog vinden, en komt er toch als de mindere uit in vergelijking met Game Of Thrones, alhoewel het een Shakespeariaans drama van formaat blijft. De tijdssprong was beter gemaakt tussen seizoenen 1 en 2 in plaats van midden seizoen 1, wat tijd zou gegund hebben aan de personages om zich verder te ontwikkelen. Maar we volgen het ongemeen boeiend seksleven van de Targaryens met interesse op.

BEELD EN GELUID
Alhoewel er niets mis is met de 4K-transfer, die in het 2.00:1-formaat gepresenteerd wordt, is de reeks ZEER donker, in die mate dat meerdere afleveringen herinneringen oproepen aan de infameuze aflevering The Long Night uit seizoen 8. Er werd zo weinig mogelijk gefilmd bij kunstlicht, zo lijkt het, maar de beelden bij daglicht zien er spectaculair uit. Vooral de CGI-shots van de draken zijn behoorlijk levensecht. Qua kleuren lijkt het weinige groen er uitgefilterd te zijn, waardoor het geheel een winterse en koele aanblik biedt. De details aan de kostuums en aan het interieur van de middeleeuwse kastelen zijn van onberispelijke kwaliteit, wat mag voor een reeks die handenvol geld kost. De geluidstrack is afgewerkt in een prima Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track waarbij niet alleen het ongenuanceerde gebrul van de draken prima weerklinkt, maar ook subtieler geluid, zoals iemand die duidelijk vanuit de linker onderhoek de trap opklimt naar de vertrekken van de prinses. De dialogen zijn goed verstaanbaar; Daemon en Rhaenya praten onder elkaar al eens High Valyrian, en dan komen er gele, piepkleine Engelse ondertitels op het scherm. Ramin Djawidi overtreft zichzelf nog maar eens met de soundtrack, die naadloos aansluit bij die van de moederserie.




EXTRA'S
Eerste puntje dat we willen opmerken is dat Warner deze keer twee aparte releases op de markt brengt, ééntje op Blu-ray en ééntje op 4K, maar dat bij deze laatste de Blu-rays niet meer bijzitten. Wie een combopakket wil, zal in Amerika moeten gaan shoppen. Tweede vaststelling is dat het bonusmateriaal beperkt blijft tot de eerste twee schijven, en dat het uitsluitend om documentaires gaat. Geen audiocommentaren dus, geen interactieve menu's met de stamboom van de Targaryens - wat anders handig zou zijn geweest - en geen verwijderde scènes. Op disk 1 starten we met Welcome to Westeros (5:59), een kort inleidend overzicht met o.a. een bijdrage van George R.R. Martin. Dan volgt A New Reign (3:09), een bijdrage met showrunners Ryan Condal en Miguel Sapochnik, en Returning to Westeros (4:42), enkele mijmeringen over de terugkeer naar de wereld van Westeros. In Before the Dance: An Illustrated History with George R.R. Martin (5:27) probeert men ons de ongelofelijk ingewikkelde historiek van de erfopvolging in Westeros uit te leggen, en uiteraard lukt dat niet op vijf minuten. Height of an Empire (4:01) toont ons het rijk van de Targaryens op het toppunt van hun macht, in tijden van relatieve welvaart en vrede. De Noble Houses (3:49) schetst ons de adellijke families, die zo goed als allemaal dezelfde achternamen hebben als de personages in Game Of Thrones, maar die eertijds benomen werden door hun voorvaderen. Familiar Places (3:32) toon ons tenslotte wat van het productiedesign.




Op de tweede schijf vinden we maar twee featurettes terug, maar daarvan is de eerste meteen de belangrijkste. Return to the Seven Kingdoms (25:08) is een elektronisch perspakket die meer schetst hoe het idee van deze reeks is gerijpt na het aflopen van Game of Thrones, met veel bijdragen van cast en crew. In Introducing the Characters (15:14) tenslotte maken we kennis met Rhaenyra Targaryen, Daemon Targaryen, koning Viserys Targaryen, Otto Hoogtoren, Rhaenyra & Alicent, Lord Corlys Velaryon, Rhaenys Targaryen, Ser Criston Cole en Mysaria.

CONCLUSIE
Wie zich nog nooit aan een aflevering van Game Of Thrones heeft gewaagd, raden we ten stelligste af om in te stappen in House Of The Dragon, want qua personages en locaties wordt er toch een zekere voorkennis verondersteld en moet u Westeros van Essos en een Lannister van een Stark weten te onderscheiden. Deze set bevat alleen de 4K-schijven en die zijn goed, met misschien een kleine caveat voor de donkere beeldsetting.