FILM
Chaos en uitzinnige creativiteit gaan hand in hand in Beetlejuice, Tim Burtons tweede lange speelfilm. De prent is doorspekt met de zwierige designs die we van de cineast kennen, maakt gretig gebruik van zwarte humor zonder de slapstick uit het oog te verliezen en is excentriek in de beste zin van het woord. Burton vult het scherm voortdurend met kleine visuele details die het kijkplezier exponentieel verhogen en in scènes die voor realisme gaan, hanteert hij een energiek tempo. Wie twintig jaar geleden niet de kans had de prent in de bioscopen te ontdekken of in de voorbije twee decennia haar pad om onverklaarbare reden nog niet is gekruist op dvd of tv, krijgt nu een nieuwe kans om Beetlejuice in al zijn necrofiele glorie te ontdekken op Blu-ray.

Je zou niet zeggen dat de film het werk is van een filmer die nog geen dertig was en slechts één eerdere lange speelfilm had gemaakt. Beetlejuice triomfeert namelijk in professionaliteit en vindt een evenwicht tussen de vele special effects of make-uptrucjes en een meeslepend verhaal dat twintig jaar later nog steeds op goedkeurend geknik onthaald mag worden. Burtons ervaring als animator komt meer nog dan in Pee-Wee's Big Adventure (waar hij toch eerder een 'director for hire' was) bruisend aan de oppervlakte. Bij Beetlejuice mocht hij namelijk zijn creatieve visie zo goed als volledig doordrukken. Het resultaat is een film die alle typische Burton kenmerken combineert - van de invloed van het Duitse expressionisme van de jaren twintig tot de voorliefde voor zwarte en witte strepen en gekrulde tentakels. Zelfs Jack Skellington maakt een cameo-optreden in een van de designs, vijf jaar voor The Nightmare Before Christmas.

Toch begint Beetlejuice in een normale wereld die niet veel verschilt van de werelden uit andere Amerikaanse komedies. Het koppel Adam en Barbara - een erg jonge Alec Baldwin en Geena Davis - wonen zorgeloos in een prachtig oud huis ergens in New England. Hun geluk duurt echter niet lang, want in een tragisch auto-ongeval komen ze om het leven. Ze zijn echter gedoemd nog honderd jaar als spoken in hun eigen huis te verblijven. Op zich geen probleem, ware het niet dat ze hierdoor wel de grillen van de nieuwe eigenaren moeten verdragen. Doordat die Adam en Barbara niet kunnen - of beter: willen - zien, kunnen ze de familie Deetz niet eens angst aanjagen. De enige die hen wel een blik waardig gunt is dochter Lydia Deetz - een verrukkelijke gotische rol voor Winona Ryder.

Deze premisse alleen zou al voldoende zijn geweest om van Beetlejuice een geslaagde en 'geestige' komedie te maken, maar Burton en co voegen nog wat chaos toe aan de soms wat op veilig spelende plot. Die chaos neemt de vorm aan van zelfverklaarde bio-exorcist Betelgeuse (voor de uitspraak van de naam: zie de filmtitel). Hij is een ergerlijke, arrogante verschijning uit de dodenwereld die met veel showbizztalent voor een prikje ongewenste gasten de deur wijst. Aangezien de pogingen van Adam en Barbara weinig succes hebben, doen ze uiteindelijk een beroep op Betelgeuse. Ook al speelt Michael Keaton de rol deels als een kruising tussen Groucho Marx en Benny Hill, er zit eveneens een vleugje Duitse sadistische kampcommandant in hem, waardoor de angst voor de familie Deetz wel erg tastbaar (en gevaarlijk) wordt, zodat Adam en Barbara nu een manier moeten zien te verzinnen om van hun ingehuurde bio-exorcist af te raken.

Wie de film nog niet heeft gezien, zal wellicht vreemd opkijken bij het relatieve gebrek aan schermtijd voor het karakter uit de titel. Betelgeuse is slechts een nevenfiguur die af en toe de gevestigde orde de stuipen op het lijf komt jagen en dan weer verdwijnt. Zijn functie in de prent is vergelijkbaar met die van Heath Ledgers Joker in de laatste Batman-film: een ongeleid projectiel. Dat injecteert Beetlejuice enerzijds met een hoop plezier en onverwachte wendingen, maar leidt ook geregeld de kijker af van de essentie van de plot. Bovendien blijkt de aanwezigheid van Keatons personage geen absolute noodzaak te zijn voor het scenario, aangezien negentig procent van de actie ook door louter input van Adam en Barbara bereikt kon worden. Dit is zonder twijfel dé zwakste schakel in Beetlejuice.

Gelukkig blijven er nog meer dan genoeg sterke punten over. Naast de al eerder vermelde prima regie van Tim Burton, zijn er bijvoorbeeld de solide vertolkingen. Alec Baldwin en Geena Davis hebben de minst excentrieke rollen, maar kwijten zich goed van hun taak als pas overleden koppel dat zich nog een weg moet zoeken aan Genezijde. Michael Keaton laat zich echter volledig gaan als Betelgeuse. Geholpen door zijn Oscar-winnende make-up zet hij een personage neer dat je in al zijn manie niet licht vergeet. Oude Burton-getrouwen Jeffrey Jones en Catherine O'Hara krijgen weinig schermtijd, maar zorgen voor heel wat humor (vooral spottend gericht naar de bedrijfscultuur en obsessie met bizarre kunst van de jaren tachtig). Dé revelatie is echter Winona Ryder, amper 16 jaar toen Beetlejuice werd opgenomen. Zij blijkt een geboren gotische tiener, aangetrokken door het duister, maar met meer verborgen levensvreugde onder haar gitzwarte kleren dan eender welk ander personage uit de film.

De mix tussen angst en ontlading treffen we overigens ook aan op de sublieme soundtrack. De muzikale score van vaste Burton-componist Danny Elfman is frivool, donker en (af en toe) romantisch, terwijl de vrolijkste momenten in de film begeleid worden door muziek van Harry Belafonte. Vooral zijn Day-O aan aan dinertafel is een meeslepende showstopper. Net zoals de film in zijn geheel dat feitelijk is. Beetlejuice is dan wel geen perfecte prent, het is er wel eentje die nog dagenlang door je hoofd zindert en je minstens een week goedgezind over straat doet lopen. Een ideale film kortom om in je Blu-ray-collectie te hebben voor dagen wanneer je een opkikker kan gebruiken.

BEELD EN GELUID
Hoewel de film ontegensprekelijk profiteert van de visuele kwaliteiten die Blu-ray biedt, hebben de verbeterde scherpte, de goede contrasten en de degelijke kleurenweergave ook een keerzijde: ze vergoten namelijk eveneens de minpunten. Het belangrijkste daarvan is ongetwijfeld de fikse portie grain die aanwezig is op de scènes waarin gebruik wordt gemaakt van speciale effecten. Vooral de sequenties met de zandwormen vallen hierbij in negatieve zin op. De soundtrack geeft je de keuze tussen een TrueHD-spoor en een klassieke DD5.1-track. Beide liggen goed in het oor, maar de voorkeur gaat toch uit naar de TrueHD omdat dit spoor dichter de bedoelingen van de originele audio benadert.

EXTRA'S
Zeggen dat deze Blu-ray een gigantische teleurstelling is als het op extra's aankomt, is een understatement. Waar zijn de audiocommentaren, de retrospectieve documentaires, de featurettes over design? De disk bevat enkel drie afleveringen van de Beetlejuice Cartoon-reeks (12 min. elk), een Trailer (2 min.) en een Music Only Track. Warner zou zich moeten schamen: Beetlejuice verdient een veel betere release!

CONCLUSIE
Beetlejuice bevat alle ingrediënten van een heerlijk excentrieke Tim Burton-film en kruidt het geheel met een portie aanstekelijke fysieke en verbale humor. Het scenario verliest al eens de focus, maar dat is de makers vergeven, want de frivole sfeer maakt veel goed. De beeldkwaliteit stelt licht teleur, maar het geluid schalt lekker uit de boxen. De bonussectie verdient echter een verbanning naar de zandwormen van Saturnus.