FILM
Coraline Jones (Dakota Fanning) is net verhuisd, en van haar oersaaie ouders (Teri Hatcher en John Hodgman) mag ze niets anders doen dan in de kast van de vervallen villa die mammie en pappielief gekocht hebben de vensters gaan tellen. Op haar zoektocht vindt Coraline een deur in de muur die nu eens niet, dan weer wel open is. Als ze door de tunnel erachter kan gaan, vindt ze daar een wereld die compleet parallel is aan de hare, alleen zijn haar ouders er een stuk funkyer op geworden, vader kan plots pianospelen en moeder überhaupt koken, en zelfs de oude muizentemmer Bobinsky (Ian McShane) en de oude kletstantes Spink en Forcible (Jennifer Saunders en Dawn French) - waarvan er één tetten heeft als de legendarische actrice Lolo Ferrari - zijn genietbare entertainers in plaats van oude verlepte druiven. Alleen buurjongetje Wybie Lovat (Robert Bailey Jr.) schijnt in de andere wereld plots doofstom te zijn geworden. Telkens als Coraline gaat slapen, wordt ze terug wakker in de normale, grauwe grijze wereld van weleer. Wanneer haar andere moeder aanbiedt om in de veel leukere wereld te blijven, lijkt dit een aanlokkelijk aanbod, maar zoals gewoonlijk zit er aan zo'n aanbod wel ergens een verborgen prijskaartje...

Henry Selick is de regisseur van stop-motionanimatiefilms als The Nightmare Before Christmas, waarvoor Tim Burton nog het krediet opstreek en zijn naam aan liet verbinden, maar ook van het genadeloos geflopte Monkeybone. Deze verfilming van het boek van Neil Gaiman, die gevaarlijk veel uit hetzelfde vaatje tapt als C.S. Lewis in The Chronicles Of Narnia en Lewis Caroll in Alice In Wonderland, belooft fun for all ages, maar films als dit tonen aan dat u als ouder toch best even een klein beetje research doet alvorens uw kroost mee naar de cinema te sleuren. Als u te kleine koters  naar de voorstelling meeneemt is het risico niet gering dat u de ganse nacht aan hun bed mag komen staan verzekeren dat er geen kinderen met dichtgenaaide ogen achter de spiegel verborgen zitten. Alhoewel de regisseur gratuit strooit met een moraal dat het thuis, hoe saai en onsexy het er soms uitziet, toch nog zo slecht niet is, wordt de boodschap verpakt in een kleedje dat zo ver mogelijk van de platte siroop van pakweg de Walt Disney-studio's blijft. Bent u het als ouders van een jonge dochter kotsbeu om in de slaapkamer van uw meisje elke dag te moeten staren naar het roze behangpapier dat ontsierd wordt door hoogst politiek incorrecte troelaprinsessen met het IQ van een dode garnaal, dan is een assertieve jongedame als Coraline vast en zeker een beter rolmodel. Coraline leert the hard way dat je voorzichtig moet zijn wat je wenst, en dat de keuze tussen een paar saaie droogstoppels of een hip koppel als ouders niet altijd zo evident is als het wel lijkt. D'r zijn ook wel een paar parellelen te trekken met Pinocchio die als boetedoening voor zijn luilekkerleventje een paar kanjers van ezelsoren krijgt aangemeten. Coraline speelt wel meer op de intellectuele en vooral symbolische bal, en is zeker geen hapklare brok sentiment die even snel doorspoelt als een hamburger met frieten, wat er toch voor zorgt dat kinderen met een korte aandachtsspan waarschijnlijk sneller de zaal zullen uitlopen dan hun ouders. In die zin werkt de gimmick van de film op het niveau van de kijker ook: uw kind zal liever een paar ouders hebben die hem of haar naar Pokemon 47: Nog Eens Hetzelfde Als Vorige Keer Maar Dan Met Ninja's meenemen dan naar Coraline, maar hopelijk komt er net als bij de protagoniste van de film een dag waarop uw kroost zal beseffen dat het voor hun eigen goed was.

De animatie doet in het begin wat stroef aan, want ondanks het feit dat de film voornamelijk computergegenereerd is, doen de stop-motionanimatiefiguurtjes wat schokkerig. Ook het verhaal is niet altijd even overtuigend, en ik durf zelfs zeggen dat de visuele hoogstandjes die voornamelijk bedoeld schijnen te zijn om te kunnen uitpakken met de 3D-animatie, waarover later meer, zoals het muizencircus en de operette het verhaal onnodig rekken. Met een hondertal minuten is dit bovendien voor zover ik weet de langste stop-motionfilm die ooit gemaakt is. Henry Selick krijgt alvast krediet voor het maken van een inhoudelijk niet-evidente film die voor hetzelfde geld genadeloos de investeringen van de studio door de grond kan boren, en zonder noemenswaardige inhoudelijke toegevingen te doen. Tegelijkertijd gaat het budget volledig op aan speciale effecten die best wel adembenemend zijn, maar wellicht over tien jaar weer achterhaald; een risiko, dat echter in niets afbreuk doet aan de actuele cool-waarde. Dakota Fanning brengt Coraline op onnavolgbare wijze tot leven, en geeft haar een eigen willetje en een flinke portie onzekerheid over zichzelf en haar nieuwe omgeving mee, maar de show wordt toch gestolen door Teri Hatcher, die zowel de goede als de slechte moeder vertolkt. Nooit een fan geweest zijnde van het duo French-Saunders, de laatste volgens mijn persoonlijke mening hét meest overschatte komische, nuja, 'talent' van Engeland ("pijnlijk" is een adjectief dat ik eerder zou gebruiken dan "komisch") valt de bijdrage van de beide dames nog mee, alhoewel de auteur van het kitsch-achtige operettenummer dat de dames zingen tot de schandblok zou moeten worden veroordeeld. Coraline is zeker en vast een prent waarbij je de creepy-factor niet mag uitsluiten. De film is charmant en origineel, maar toch niet geheel van inhoudelijke foutjes: een onregelmatig verteltempo en vele scènes waarbij de visuele pracht iets te veel het verhaal naar de achtergrond dringt.

BEELD EN GELUID
Op Blu-ray heeft u de keuze tussen een normale 2D-film en een 3D-versie die u alleen kan bekijken met één van de bijgevoegde brilletjes, een trucje dat bij Journey To The Center Of The Earth ook weer opdook, zij het met minder resultaat want het toevoegen van de 3D-effecten aan geanimeerde films is natuurlijk technisch veel gemakkelijker. D'r schijnt een grote toekomst voor dit soort films voorbestemd te zijn, James Cameron gaat er zijn nieuwe Avatar in presenteren, en als je ziet hoe ver de techniek al gekomen is na The Polar Express, zou dit de volgende revolutie in de cinema kunnen worden. Zou, want niet iedereen heeft even geschikte ogen om met een brilletje het effect waar te nemen. Ik val persoonlijk buiten die klasse. Ik kan alleen maar de 2D-beelden beoordelen, en die zien er allemaal schitterend gedetailleerd en scherp uit, zonder ook maar één printbeschadiging van betekenis. Het afwisselen tussen de grijze, grauwe tinten van de scènes in Coralines echte huis en de heldere neontinten van het Andere huis zorgen voor een zeer contrasterend totaalbeeld; merk op dat Coraline zelf bij het reizen tussen de twee werelden zelf nauwelijks van kleur verandert. De spookachtige belichting en de kleurige settings doen de film in een bijzondere sprookjessfeer baden, en de computergeanimeerde marionetten van Selick hebben zelfs een vrij gedetailleerde textuur. Nergens wordt het detail verdrongen, en de lichtzwarte schaduwen en het inktzwarte van de nachtelijke hemel contrasteren als dag en nacht, wat er alleen op duidt dat de zwartbalansen uiterst goed afgesteld zijn. De randjes zien er, in de 2D-versie althans, overal haarscherp uit, wat de illusie nog eens compleet maakt dat dit een gewone poppenfilm is, en artefacts of compressieproblemen zijn volledig afwezig. De DTS-HD MA 5.1-track klinkt zeer helder en gedetailleerd. De mix is indrukwekkend warm en gezellig, bevat een hoop prachtige geluidseffecten, en klinkt bijna kneedbaar. De akoestiek van onder meer het bouwvallige huis, de rondrijdende saustrein, het muizencircus en de tunnel achter de muur zijn zeer mooi ruimtelijk afgewerkt. Zowel in de hoge als in de lage tonen stelt de track niet teleur: het gebrom van de sprinkhaan-grasmaaier van Coralines Andere vader en het ijle gepiep van de geesten achter de spiegel klinken met een zelfde gemak door.

EXTRA'S
Deze disk bevat dus zowel de 2D- als de 3D-versie van de film, en u krijgt er vier roodgroene brilletjes bij. In de audiocommentaartrack houden regisseur Henry Selick en componist Bruno Coulais een gezellige babbel over de aanpassing van het boek, het creëren van de juiste atmosfeer en uiteraard over de technische moeilijkheden die met het animatieproces moesten worden overwonnen. De verwijderde scènes (9 min.) bevatten verrassend genoeg scènes in de finale fase van hun productie, en zijn grotendeels uitgebreide scènes. De documentaire The making of Coraline (36 min.) bevat niet al te veel verrassingen, toont ons de voice cast in actie, de animatoren aan het werk en Selick die bij alles een woordje uitleg geeft. Voicing the Characters (11 min.) overlapt hier wel een beetje mee, maar gezien het werk dat de voicecast in de film heeft gestoken is een beetje lof voor het eigen werk wel op zijn plaats. In Creepy Coraline (6 min.) vertellen auteur Neil Gaiman en regisseur Henry Selick nog eens over de duistere sfeer die over de film hangt, maar de featurette is te kort om iets wezenlijks bij te dragen. Via een U-Control track kan je drie Picture in Picture-mogelijkheden activeren, die om technische reden enkel compatibel zijn met de 2D-versie. De U-Control track bevat onder meer bijdragen van de voice cast en een mooie reeks storyboards.

CONCLUSIE
Coraline is méér dan de 3D-gimmick waarmee de film geadverteerd wordt, en d'r is nagenoeg niets op de markt te vinden met betere beeld- en geluidskwaliteit dan deze disk. Het verhaaltje is jammer genoeg niet altijd even overtuigend, maar de visuele stijl van de film maakt er toch weer iets unieks van. Toch wil ik de film afraden voor heel kleine kinderen.