FILM
Wat te denken van Scott Pilgrim Vs. The World? Misschien had ik meer kunnen genieten van de prent als ik eerst de comic had gelezen, maar ik durf het te betwijfelen, want ik denk dat er nog nooit een film gemaakt is die zoveel op een stripverhaal lijkt als deze. Net zoals in strips verschijnen de geluidseffecten bijv. grafisch in beeld en meer dan eens breekt filmmaker Edgar Wright zijn beeldcompositie op in afzonderlijke, dynamische prentjes. Sommige korte flashbacks zijn zelfs minimaal geanimeerde stukjes van de originele comic. De cineast geeft trouwens grif toe dat hij veel respect toont voor het bronmateriaal, maar indien hij een film wilde produceren die het beste van de zevende en de negende kunst combineert - en ik denk dat dit inderdaad Wrights objectief was - dan faalt hij op miserabele wijze, want Scott Pilgrim Vs. The World mag dan een interessant filmisch experiment zijn, het is ook een van de saaiste prenten die ik in lange tijd zag.

Visuals vs. plot
Grote schulidge is een plot die verspreid over verschillende stripverhalen ongetwijfeld werkt, maar die op het witte doek repetitief en kinderachtig overkomt. Protagonist Scott Pilgrim is een jonge twintiger uit Toronto die halsoverkop verliefd wordt op een meisje met opvallend paars haar. Als zij ook iets voor hem blijkt te voelen, lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Maar dan duikt een kwaadaardig verbond van exen op: zeven voormalige liefjes van Pilgrims nieuwe vriendin die hem met magische krachten trachten te doden. Hoeft het te verwonderen dat het voor de kijker moeilijk is om dit verhaal zomaar te slikken? De regisseur opent daarom een visuele trucendoos in de hoop zo weinig mogelijk de aandacht op de plot te vestigen. Af en toe levert dat een geslaagde scène op, vooral als Wright het scherm opdeelt in comicachtige panelen, maar te vaak adhblijkt de visuele aanpak het equivalent van een doorgedreven ADHD-kuur.

Acteurs vs. regisseur
De regisseur is kortom de ster van de show (ook al bedoel ik dat allerminst als een compliment), net zoals hij dat in zijn vorige films Shaun Of The Dead en Hot Fuzz ook al was. Alleen had hij daar een beter script ter beschikking, waardoor Wright opzichtige stijl ditmaal compleet door de mand valt. Onbegrijpelijk is bovendien dat hij in zijn acteursregie voor een heel andere aanpak kiest. Michael Cera is als Scott Pilgrim helemaal geen opvallende held, maar eerder een schuwe, zelfs laffe jongen. Ook zijn vrouwelijke wederhelft Mary Elizabeth Winstead opteert voor 'less in more'. Veel diepgang creëert dat overigens niet, want wie de twee jongeren precies zijn en wat ze drijft wordt nooit duidelijk. Er wordt niet eens moeite gedaan om mogelijke motieven te suggereren. En als klap op de vuurpijl bezondigt de nevencast zich aan overacting: zij zijn stuk voor stuk ergerlijke karikaturen. De uitzondering is ex-Superman Brandon Routh die zijn imago als almachtige superheld leuk te kakken zet.

Hipheid vs. saaiheid
Het ergste is dat zowel de makers als de studio hoopten met deze modus operandi het tienervolkje zou aanspreken. Maar bij de release van Scott Pilgrim Vs. The World in de zomer van vorig jaar bleek dat stevig tegen te vallen. Amerikaanse jongeren hielden dan toch niet zo van de hyperkinetische stijl van de prent. Want daarin schuilt ook een opvallende paradox: hoe meer je gebombardeerd wordt met snelle montages en goede speciale effecten, hoe sneller je erop uitgekeken bent. Daarom is deze film een van de saaiste van het voorbije jaar. Scott Pilgrim bewees voor eens en voor altijd het failliet van films die stijl verkiezen boven inhoud (zie ook het recent en nog véél slechtere Sucker Punch). Of om het op een andere manier te zeggen: de oerklassieke western True Grit verdiende ruim 170 miljoen dollar aan de Amerikaanse box office en Scott Pilgrim moest het stellen met amper 30 miljoen. Kunnen we daar wellicht de hoop aan verbinden dat het publiek zich niet langer laat verblinden door opgeklopte hipheid, maar toch een goed verhaal verkiest boven visuele extravagantie?

Vernieuwing vs. navelstaarderij
Het addertje onder het gras is helaas dat de filmrecensenten zich gedeeltelijk lieten inpalmen door de stijl van de film. Scott Pilgrim Vs. The World is in meer dan een recensie geprezen als een vernieuwende film. Een van de meest originele prenten van het jaar, zeiden sommigen zelfs. Deze reviewer wil een dissidente stem laten horen. Ik vond de prent het toppunt van navelstaarderij. Zowel cast als crew houden zichzelf voor dat ze door trouw te blijven aan de visie van een geslaagde comic vanzelf een goede film zullen maken. Het omgekeerde blijkt waar. De kans dat ik Scott Pilgrim Vs. The World ooit nog een tweede maal zal bekijken is dan ook minimaal. Maar ik moet toegeven dat ik wel benieuwd ben naar het bronmateraal. Eén zekerheid heb ik alvast: zo saai als de filmversie kan de comic onmogelijk zijn.

BEELD EN GELUID
Het gebeurt niet vaak dat ik een beeldtransfer van referentiekwaliteit kan noemen, maar voor deze release wil ik die term graag uit de kast halen. Er valt nauwelijks iets aan te merken op contrast, zwartniveaus of kleurenweergave. Grain of printbeschadigingen zijn in velden noch wegen te bekennen. Alleen de scherpte schijnt af en toe niet optimaal te zijn, maar dat kan evengoed zinsbegoocheling zijn ten gevolge van de snelle cuts en de vele speciale effecten. De soundtrack moet in kwaliteit niet onderdoen voor het beeld. Het DTS-HD Masterspoor biedt een sfeervol soundscape dat de luisteraar met name doet likkebaarden als het rockbandje van Scott Pilgrim zich aan middelmatige rock waagt.

EXTRA'S
Wie vertrouwd is met de films van Edgar Wright weet dat ie zich aan een overdosis bonusmateriaal mag verwachten op de homevideorelease. Scott Pilgrim is geen uitzondering: de Blu-ray bulkt van de extra's. Zo zijn er maar liefst 4 audiocommentaren. De eerste track laat de regisseur en de schrijvers aan het woord en focust op verhaal en achtergrond, terwijl track twee Wright en cameraman Dick Pope dieper laat ingaan op de visuele stijl. Het derde en het vierde spoor geven de cast de kans z'n licht te laten schijnen over de film. Voor wie dat nog niet genoeg informatie is, is er ook een Triviatrack aanwezig.

Scott Pilgrim vs. the Outtakes (10 min.) toont een aantal (niet zo grappige) bloopers en The Making of Scott Pilgrim (50 min.) is een documentaire die exact biedt wat de verpakking belooft. Ook Alternate footage (12 min.) zorgt niet echt voor een verrassing door lichtjes andere versies van bestaande scènes te tonen. Een twintigtal sequenties die op de montagevloer belandden vinden we (met optioneel commentaar van Edgar Wright) terug onder de noemer Deleted Scenes (27 min.). De disk bevat ook een massa foto- en affichemateriaal in de Galeries-sectie.

Verschillende extra's die wel op de UK-versie van de schijf staan, blijken helaas niet op de Benelux-versie te staan. Maar of de toevoeging van de blogs van Edgar Wright of een aantal featurettes over de speciale effecten zoveel meer inzicht kunnen hadden opgeleverd, is de vraag.

CONCLUSIE
Scott Pilgrim Vs. The World is allerminst een 'epic of epic epicness' zoals de promotionele slogan belooft. Wel is de prent een bijwijlen visueel imponerend snurkfestijn. Een belachelijke verhaallijn, acteerprestaties die zero coherentie bevatten en een navelstarende regie zorgen voor grote teleurstelling bij de kijker. De uitstekende beeld- en geluidskwaliteit en de uitgebreide bonussectie zijn bijgevolg amper doekjes voor het bloeden.