FILM
Op een bank langs de zeedijk vertelt een oudere man over de stroming in het water die dode lichamen altijd in dezelfde hoek van de haven achterlaat, ook als de drenkelingen ver uit mekaars buurt in het water zijn terechtgekomen. Een wat macaber verhaal dat Thomas (Bruno Todeschini) doet huiveren, vooral sinds hij zelf niet zo goed in zijn vel zit. Meer dan een jaar geleden heeft men een bloedziekte bij hem vastgesteld. Het aantal bloedplaatjes in zijn bloed – cellen die in actie treden bij bloedingen – is om onbekende reden drastisch gedaald en dat betekent dat hij bij de minste beschadiging van zijn lichaam gevaarlijke bloeduitstortingen krijgt. Wanneer zijn toestand heel erg achteruitgaat en hij nog nauwelijks voor zichzelf kan zorgen belt hij op een avond bij z'n jongere broertje Luc aan voor hulp. Voor Luc (Eric Caravaca), dertiger, leraar op een school en praktiserend homo komt het verzoek van zijn oudere broer niet echt gelegen en in elk geval onverwacht. Maar sociaal ingesteld als hij is, denkt hij er niet aan om zich aan z'n verantwoordelijkheden te onttrekken: Luc trekt bij Thomas in om fulltime voor hem te zorgen. Wat volgt is een periode van ziekenhuisopnamen en korte verblijven thuis met tussendoor een miltoperatie om de afbraak van plaatjes te stoppen. Maar het probleem blijkt niet alleen bij de milt te liggen, ook Thomas' lever breekt de plaatjes af. Het wordt met andere woorden duidelijk dat hij nooit meer van de ziekte afkomt en er zal moeten mee leren leven, zo goed en zo kwaad als mogelijk. Ondertussen verzwakt hij, wordt zienderogen mager en gaat soms hallucineren. Zijn vriendin kan de druk en de stress niet langer aan en laat Thomas in de steek en zijn ouders, lieve en brave mensen uit Nantes, zorgen bij zijn ziekbed in Parijs ook alleen maar voor stress en onnodige opwinding. Storende factor in de relatie tussen de broers is Lucs onaangekondigde vertrek naar Parijs, jaren geleden toen hij zijn seksuele geaardheid ontdekte, een vlucht die bij zijn ouders en vooral bij zijn broer pijnlijke herinneringen heeft achtergelaten. Anderzijds heeft Thomas nooit de homoseksualiteit van zijn jongere broer verwerkt en begrepen waardoor beide mannen voor lange tijd uit elkaar zijn gedreven. Luc geeft moeiteloos toe dat de hele affaire waar hij bij betrokken is hem de keel uithangt, net zoals de ziekte zelf zijn broer de keel uithangt, maar hij voelt zich verplicht en bovendien zou hij het voor ieder ander doen die het hem vraagt. De contacten zijn dus koel in het begin van de hernieuwde kennismaking, maar het wederzijds begrip groeit langzaam, zij het met veel moeite en krijgt z'n climax in een ziekenhuisscène waarbij Luc, zittend op het bed, z’n broer op rug en schouders masseert. Een cruciaal en teder moment waarbij Luc zich realiseert dat zijn broer belangrijk voor hem is en dat hijzelf ook fouten heeft gemaakt.

Patrice Chéreau, Franse regisseur van o.a. La Reine Margot en Intimacy, de ene film grote winnaar van de Césars in Parijs en de andere bekroond met de Zilveren Beer 1993 in Berlijn voor Best Director, levert met Son Frère een beklijvend drama af, een intimistisch portret van twee broers en hun wankele onderlinge relaties en die met hun ouders en geliefden. Alle intieme contacten in deze film zijn problematisch en terwijl Luc en Thomas naar elkaar toegroeien, vallen hun eigen relaties uit elkaar, deels onder druk van Thomas’ziekte, deels omdat Luc voor zichzelf de dingen op een rijtje zet. De regisseur gebruikt close ups om de gevoelens van zijn personages duidelijk te maken en gaat spaarzaam om met woorden en dialogen. Alleen tijdens een heftige discussie aan het strand tussen Luc en Thomas over Lucs geaardheid en een andere keer tijdens een bittere uitval van zijn vader in de ziekenkamer, is er sprake van verbaal vuurwerk. Meestal zijn de dialogen tot een minimum beperkt en praten de betrokkenen behoorlijk naast elkaar: vreemde werelden die in mekaars buurt komen en als hemellichamen rond elkaar draaien, maar afstand houden en op afstand gehouden worden. In Son Frère zit niet één overbodige scène. Patrice Chéreau heeft alle ballast over boord gegooid en beperkt zich tot het strikt noodzakelijke. Bijgevolg kan hij meer aandacht schenken aan de aftakeling van Thomas, een proces dat bij momenten uitgebreid in beeld wordt gebracht en dat het personage toont in zijn staat van afhankelijkheid van derden, niet alleen van Luc, maar ook van dokters, verpleegsters, verzorgers. De scène waarin Thomas wordt voorbereid voor z'n operatie brengt Chéreau in het lang en breed, vanaf de plastic doekjes die onder z'n rug worden geschoven tot het inzepen van buik en borst, het compleet wegscheren van de laatste haartjes en het weer weghalen van de plastic onderleggers. Het is een afstandelijk en kurkdroog fragment dat als geen ander de desintegratie van het hoofdpersonage illustreert. Chéreau vertelt het allemaal zonder veel drama, droog, rauw en zeer direct zonder veel franje. Het decor is sober: ziekenhuiskamers, interieur van twee flats, beelden op het strand en op de zeedijk. Muziek is er niet op een liedje van Marianne Faithfull na dat twee keer voor ondersteuning zorgt.

In Son Frère slaagt de maker erin om de sfeer en de spanning 95 minutenlang vol te houden. Vanaf de eerste minuut hangt er iets onheilspellends in de lucht dat sterk contrasteert met de goudgele zon op een immens strand met prachtige landshuizen in de achtergrond. Vervolgens krijgt de toeschouwer losstaande maar opeenvolgende fragmenten te zien uit het verloop van de ziekte en de relatie tussen beide mannen. De sfeer blijft drukkend en weinig opbeurend en leidde er destijds toe dat Chéreau nauwelijks geïnteresseerde investeerders kon vinden voor dit project op een roman van Philippe Besson met dezelfde naam. Uiteindelijk zou ARTE voor het nodige geld zorgen. Toch is Son Frère beter bekijkbaar en in zekere zin optimistischere film dan bijvoorbeeld Le Temps Du Loup, een andere film die met de steun van ARTE het daglicht zag. Son Frère grijpt naar de keel, is een film met een pakkend en overtuigend verhaal en niet de zoveelste festivalhype die het van kunstzinnig trucs moet hebben om op te vallen.

BEELD EN GELUID
Patrice Chéreau kent zijn pappenheimers. Zijn beeldtaal is zeer suggestief en wat niet met woorden wordt uitgedrukt gebeurt met close ups, aparte beeldinstellingen en filters. In Son Frère komt een overwegend donker en stil palet aan bod met veel blauw en grauw, grijs, zilverachtig en zwart. Als contrast wordt het buitenlicht gebruikt bij zonnig en warm weer. Dat zorgt voor goudkleurige tinten, beige en lichtblauw van de hemel. Son Frère heeft een 2.0 en een 5.1 track meegekregen, maar daar schieten we uiteraard heel weinig mee op in een film zonder soundtrack. Ook die ballast is overboord gegooid en is vervangen door stilte en het tikken van de beademingsmachine in de ziekenhuisscènes. Het is durven, maar het werkt.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers van Franse producties.

CONCLUSIE
Son Frère is een aandoenlijke en fragiele film die met veel liefde en engagement is gemaakt. Met een minimum aan middelen smeedt Patrice Chéreau een bij momenten pijnlijk en dan weer hoopgevend portret van een stel mensen in een crisisperiode die hun leven verandert. Beklijvende cinema gewoon.