FILM
Evelyn Couch (Kathy Bates) zit midden in de midlife-crisis. Haar man Ed (Gailard Sartain), een gezellige dikzak, leeft alleen nog voor zijn werk en voor de sportuitzendingen op de televisie, en zelf zwalkt ze van de éne zelfhulpgroep naar de andere, opdat ze de controle over haar leven terug in eigen handen zou kunnen nemen. Maar hét absolute dieptepunt beleeft ze wanneer ze op zondag een oude tante van Ed gaan bezoeken die de onhebbelijke gewoonte heeft om met alles naar haar kop te smijten wat binnen handbereik ligt.

In het bejaardentehuis resideert ook Ninny Threadgoode (Jessica Tandy). Zelf denkt ze dat ze daar maar tijdelijk zit, om een vriendin in nood te helpen die recent is opgenomen, maar feitelijk moet ze er permanent wonen omdat haar huisje met de grond gelijk is gemaakt, alleen heeft nog niemand genoeg ruggengraat gehad om haar dat eerlijk te zeggen. Het klikt onmiddellijk tussen de twee vrouwen, en bij elk bezoek aan het rusthuis vertelt Ninny aan Evelyn een stukje van het verhaal van twee vrouwen uit haar jeugd die ook hun lot in eigen handen hebben genomen. Evelyn bloeit hierdoor langzaam maar zeker op, herwint haar assertiviteit en geraakt van haar vraatzucht af.

En voor de filmmakers is het een goed alibi om een tweede verhaal hier doorheen te weven. Igdie (Mary Stuart Masterson) is altijd een wild kind geweest, waar geen land mee te bezeilen valt. Wanneer haar broer Buddy (Chris O'Donnell), met wie ze een hechte emotionele band heeft, vlak voor haar ogen door een trein vermorzeld wordt, keert ze helemaal in zichzelf. Om haar uit haar emotionele crisis te halen nodigt haar moeder Buddy's vriendin Ruth (Mary-Louise Parker) uit om de zomer met Idgie door te brengen. Er bloeit een hechte vriendschap open tussen de twee zodanig van karakter verschillende jonge vrouwen, de wildebras Igdie die met blote handen de honing uit een bijennest durft halen, en de timide Ruth.

Het jaar daarop trouwt Ruth met Frank Bennett, en de vriendschapsbanden verslappen. Dan merkt Idgie bij een occasioneel bezoek dat Frank zijn vrouw als menselijke boksbal gebruikt om zijn frustraties op af te reageren. Bij de zoveelste aanval, wanneer Frank zijn zwangere vrouw van de trap schopt, haalt Idgie haar bij hem weg, en zweert hem dat hij hem zal vermoorden als hij nog één vinger naar haar durft uit te steken.

Igdie en Ruth beginnen een café naast een stationnetje in Alabama, geholpen door de zwarte Big George (Stan Shaw) en zijn vrouw Sipsey (Cicely Tyson). Ruth krijgt een zoontje, dat ze ook Buddy noemt, en de twee vrouwen voeden het kind met veel liefde op. Al snel krijgen ze ze een harde kern van vaste klanten, waaronder Idgies jeugdvriend, de jonge sheriff Grady Kelgore (Gary Basarba) die hopeloos verliefd op haar is, maar Idgie, intussen een knappe, jonge vrouw die zich echter nog steeds bedient van het vocabularium van een dokwerker, wil zich niet binden. Wat in het Alabama van de jaren '30 echter nog meer een doorn in het oog van sommigen is, is dat Idgie en Ruth redelijk tolerant zijn tegenover de zwarte gemeenschap. Hun café wordt stelselmatig meer het mikpunt van aanslagen van de Ku Klux Klan.

En tot overmaat van ramp duikt Frank weer op, die eist dat zijn vrouw en zijn kind terug naar hem komen. Idgie weet hem vakkundig de deur uit te werken, maar op een avond, wanneer zij er niet is, staat Frank plots terug voor de deur in een Ku Klux Klan-outfit, en hij ontvoert zijn zoon. Van wat er dan gebeurt zijn er slechts enkele getuigen, waaronder George en Sipsey, de lokale dronkelap Smokey Lonesome (Tim Scott)... In elk geval is 's anderendaags elk spoor van Frank uitgewist, en al wie hem de avond ervoor heeft gezien, zwijgt als vermoord.

Al snel komt er een snuffelhond van de federale recherche de rust in het stadje verstoren, en Idgie, die geen alibi heeft voor het ogenblik van Franks verdwijning, is verdachte nummer één; immers, niemand is haar doodsbedreiging jegens Frank vergeten. Wegens de vooroordelen tegen zwarten is Big George verdachte nummer twee. Er is echter niet de minste materiele bewijslast tegen hen, totdat Franks wagen uit een sloot in de buurt wordt gevist. Grady raadt Idgie aan om de benen te nemen nu ze nog kan, maar ze weigert dit, omdat ze George niet wil zien hangen. Het komt uiteindelijk tot een proces, maar een getuigenis uit wel zeer onverwachte hoek doet de balans in het voordeel van Idgie en George omslaan. Het mysterie omtrent de geheimzinnige laatste ogenblikken van Frank Bennett blijft als een schaduw over het dorp hangen, en niemand durft erover spreken. Zelfs wanneer Ruth enkele jaren later aan kanker sterft, komt de waarheid niet bovendrijven.

Tientallen jaren later geraakt Evelyn Couch meer en meer in de ban van het verhaal van Ninny Threadgoode. Ze is van plan om haar in huis te nemen, waarbij haar man het moet afleggen tegen haar pas herwonnen assertiviteit. Evelyn meent dat Ninny Threadgoode nog de enige is die weet wie ooit Frank Bennett heeft vermoord.

Fried Green Tomatoes At The Whistle Stop Cafe is weer zo'n feel good-movie, maar dan één met meerwaarde. Het tijdsbeeld van Alabama in de jaren dertig, en dan vooral de rassendiscriminatie die wordt aangeklaagd, komt historisch realistisch over. Toch wordt de film nergens te zeer moraliserend, en dit dankzij de afwisselende verhaallijn, die nu dan weer eens voortspint op de moord op - of toch op zijn minst de mysterieuze verdwijning van - Frank Bennett, en dan weer overspringt naar de lopende beslommeringen van Evelyn Couch. De film is zeer uitgebalanceerd, het scenario bevat geen losse eindjes, en heeft een beetje weg van een Bildungsroman - ik moest onwillekeurig de vergelijking maken met The Cider House Rules. Zowel Jessica Tandy als de flamboyante Kathy Bates zijn geweldig goed gecast in hun rol, maar - ik weet dat persoonlijke smaak normaal niet mag doorwegen, het weze mij deze éne keer vergeven - dé show wordt toch gestolen door Mary Stuart Masterson, die nog steeds een geweldig vermogen heeft om sterke vrouwen neer te zetten - denk maar aan films als Bad Girls, Some Kind Of Wonderful of Catholic Boys - zo één van het type die rookt als een Turk, vloekt als een ketter, voor grof geld als volwaardige tegenstander pokert met de stoere jongens, en niet vies is van een partijtje armworstelen of een potje knokken. Maar tegelijkertijd heeft ze onder dat laagje vernis ook een kwetsbare kant, die ze alleen aan enkele intimi toont, en misschien, omdat ze die frele inborst wil maskeren, dat ze juist haar façade van harde tante op houdt. Masterson is dus, zoals gezegd, op haar best in dit soort rollen, maar wie Benny & Joon heeft gezien, weet dat ze ook perfect een geloofwaardige gek kan spelen, nog altijd één van de moeilijkste rollen waarvan men vaak de intrinsieke waarde van iemand als acteur kan afmeten. Overigens, de scène uit de film waarbij Idgie op haar armen tot achter haar ellenogen overdekt is met bijen is zonder stand-in of trucages gefilmd; je moet maar durven.

BEELD EN GELUID
Mijn vreugde was groot toen ik zag dat deze film - Mary Stuart Masterson is of all time toch nog steeds mijn favoriete actrice - eindelijk in een ondertitelde versie berschikbaar is. Mijn vreugde is al snel omgeslagen in ergernis toen ik de technische kant van de DVD nader bekeek. Het geheel wordt ontsierd door een ronduit lamentabele beeldkwaliteit. Niet alleen is de film in 4:3-formaat, de disk is zo slecht gecomprimeerd dat er regelmatig 'hiccups' in het beeld zitten, d.w.z. abrupte overgangen waarbij de film even blijft hangen en er vervolgens precies een stukje uit de beeldband geknipt is - met dat verschil dat er hier geen beeldband is. Dit gebeurt niet regelmatig, laat ons zeggen een 10 à 20-tal keer, de ene keer al wat opvallender dan de andere, maar toch vaak genoeg om als storend te worden ervaren. Er zitten ook een boel witte puntjes in, maar dat is waarschijnlijk te wijten aan een slechts master copy. De eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat anderzijds de kleuren wel mooi helder en stabiel zijn, en het beeld - op de eerder vermelde defecten na - zeker genoeg scherpte en detail vertoont.

En net zoals bij bijvoorbeeld Driving Miss Daisy, ook hier weer - het schijnt bij de kleinere maatschappijtjes een pest te zijn - zijn de achtergrondgeluiden in de 5.1-mix zodanig erg benadrukt dat de dialoog in sommige scènes hopeloos verzuipt in het achtergrondkabaal. Een manier om de dialoog een beetje verstaanbaar te maken is overschakelen op de 2.0-track, wat eigenlijk spijtig is en zeker niet de bedoeling van een surround track. Ook wat spelen met de standaardinstellingen van de DVD-speler verhelpt het probleem een beetje, maar de geluidstrack kan kwalitatief niet tippen aan pakweg een release van Fox of Columbia. Video Film/Express heeft nochtans een zeer goede reputatie aangaande muziek-DVD's, maar hun geluidsmixen voor speelfilms staan alles behalve op punt.

EXTRA'S
Om te beginnen dit: je moet maar het lef hebben om 'beeldformaat 4:3 full screen' een special feature te noemen! Als échte extra's zijn er: een featurette, waarin de acteurs en de schrijfster van het boek zeer kort aan het woord komen, een trailer, en filmografische informatie over Kathy Bates - waarom niet over de andere acteurs hebben we het raden naar. Deze tomaat was overduidelijk nog niet rijp genoeg voor de pluk.

CONCLUSIE
Een stijlvolle maar helaas nooit ontdekt pareltje, dat door de rottige transfer naar DVD helaas wel altijd nooit ontdekt zal blijven. Wie het risico desondanks toch neemt, en de slechte diskkwaliteit er maar voor lief bij neemt, zal alleszins door de film zelf niet teleurgesteld worden.