FILM
New York, 1905. Lily Bart (Gillian Anderson) heeft een deel van haar geld verspeeld met kaarten, en is op zoek naar de geschikte huwelijkskandidaat, liefst één met een dikke portemonnee. Het moet sowieso een mariage de raison worden, want de enige man voor wie ze echt amoureuze gevoelens koestert, Lawrence Selden (Eric Stoltz) is financieel niet behept genoeg, en moet - oh gruwel - werken voor zijn kost, wat voor de Newyorkse adel geen evidentie is. Toch laat ze omwille van hem verschillende valabele huwelijkskandidaten aan de deur staan. De enige uitweg voor Lily is haar geld te laten investeren door de gladde paling Gus Trenor (Dan Aykroyd), die wil dat Lily in ruil op zijn avances ingaat. Hij meent haar te kunnen chanteren door haar investeringen moedwillig te doen mislukken, en Lily staat al gauw enkele duizenden dollars bij hem in het krijt. Wanneer Lily's oude tante, van wie ze financieel afhankelijk is voor te overleven, hierop de geldkraan dichtdraait en Lily onterft, wordt de druk om te huwen bijzonder groot. Trenors vennoot, Sam Rosedale (Anthony Lapaglia) presenteert zichzelf als potentiele huwelijkskandidaat, maar Lily houdt de boot af. Ze heeft nog een laatste redmiddel: ze is per toeval in het bezit gekomen van een stapel brieven die het overspel van de adellijke Bertha Dorset (Laura Linney) zwart op wit kan bewijzen, en zowel Bertha als haar man George (Terry Kinney) zouden waarschijnlijk wel een aardige stuiver voor de brieven willen neertellen. Wat Lily ervan weerhoudt, is dat de man met wie Bertha haar man eertijds bedrogen heeft, Lawrence Selden is, en het openbaar maken van de brieven ook zijn carrière allicht meer schade dan goed doen. Lily zinkt intussen meer en meer weg in de armoede, en is ook genoodzaakt te gaan werken.


Nu The X-Files binnenkort definitief gesloten worden, en the truth waarschijnlijk voor altijd out there zal blijven, zijn zowel David Duchovny als Gillian Anderson naarstig aan een solocarrière aan het timmeren. Waar Duchovny voor de lichtere komedie Evolution gekozen heeft, heeft Anderson het met dit statische kostuumdrama over een heel andere boeg gegooid, en wilde ze haar klassieke scholing duidelijk nog eens in de verf zetten. Deze verfilming van het gelijknamige boek van Edith Wharton is artistiek zeer geslaagd, maar de loodzware en zwaarmoedige dialogen en de overvloed aan karakters zullen zeker niet het pad effenen voor het grote publiek om hier massaal naar te komen kijken. De film heeft nochtans drie ijzersterke troeven: Gillian Anderson, die eens te meer bewijst dat ze een zeer getalenteerde actrice is, de immer zwaar onderschatte Eric Stoltz en Dan Aykroyd, in een voor hem atypische schurkenrol. De interessantste rol is ongetwijfeld die van Gillian Anderson, die eens de vrouwelijke tegenhanger mag spelen van een typisch personage uit de romans van Charles Dickens. Ook voor de nevencast heeft regisseur Terence Davies een mooie schare aan veelal Amerikaanse acteurs bij elkaar gebracht, ondanks het feit dat de film een duidelijk stempel van een Europese co-productie meedraagt. Waar er in de prent muziek te horen is, is deze bijzonder mooi, maar het valt toch op dat er grote perioden van stilte in de film zitten, alsof de regisseur de aandacht van de dialoog niet wilde afleiden. Het camerawerk is degelijk maar erg klassiek, en de bombastische belle époque-decors vormen een mooie set.

BEELD EN GELUID
De releases van HOM-vision zijn binnen de categorie "kleinere filmmaatschappijen" meestal goed verzorgd, zoals we ook in The Cider House Rules en Pleasantville konden vaststellen. Het beeld is constant zeer scherp, met natuurlijke maar ietwat donkere kleuren. Eén keer gaat het echter behoorlijk mis: ergens in de eerste twintig minuten van de film zit er een dikke streep in het beeld, net alsof de lamp van je TV zijn laatste adem uitblaast. Het is verbazingwekkend dat hier niemand bij de transfer over gevallen is, want het was toch wel even schrikken. Afgezien daarvan is het beeld meer dan bevredigend, en hetzelfde kan gezegd worden van het geluid. De 5.1-track is meer dan voldoende voor de eerder sobere film die vooral op een telefoonboek aan dialogen draait.


EXTRA'S
De menu's zijn van een streepje muziek voorzien, maar voor het overige deel eerder statisch maar wel overzichtelijk. Eerst en vooral is er een theatrical trailer, die wel Nederlands ondertiteld is en van redelijk goede kwaliteit. De rest van de extra's zijn spijtig genoeg niet ondertiteld. Naast een featurette - lees: een trailer aangedikt met interviewsfragmenten - van een 7-tal minuten zijn er nog snippertjes interview met de voornaamste cast- en crewleden te vinden, en wat B-roll materiaal in de Behind the Scenes-sectie, goed van kwaliteit maar zonder al te veel commentaar en dus feitelijk opvulling. Tot slot zitten er in een aparte sectie nog cross-promotionele trailers voor Committed, Picking Up The Pieces, Boiler Room, Delivering Milo, Next Friday en Dogma. Samengevat: een eerder teleurstellende selectie aan extra's. Bij een film zoals deze had je toch minstens een commentaartrack mogen krijgen.

CONCLUSIE
The House Of Mirth is een kwaliteitsvolle productie met goede acteurs, maar zakt soms een beetje door onder zijn eigen gewicht. Zeker geen film om vrolijk van te worden.