FILM
Magere Hein toont zich bijzonder toegewijd in Final Destination, een intrigerende thriller die op het randje van de horrorparodie balanceert, maar nog net langs de goede kant van de lijn blijft. Wanneer tiener Alex Browning een erg levendige droom heeft waarin hij ziet hoe het vliegtuig waarin hij en zijn klasgenoten zitten vlak na opstijgen ontploft, gaan hij, zes klasgenoten en een lerares van boord. Het vliegtuig vertrekt zonder hen, maar tot ontsteltenis van de achterblijvers komt Alex' profetie uit. Dat de overlevenden na de ramp met een stevig schulgevoel blijven zitten, staat buiten kijf. Bizar wordt het verhaal echter wanneer één van hen een maand later in een onwaarschijnlijk badkamerongeval het leven laat. Een tweede klasgenoot wordt vlak daarna gegrepen door een bus. Blijkbaar is Magere Hein van plan de losse eindjes aaneen te knopen...

Toen ik bijna tien jaar geleden Final Destination in de bioscoop zag, was ik meteen een fan. Anno 2009 ben ik dat (o.a. door de dalende kwaliteit van de vervolgfilms) een stuk minder, maar toen ik deze Blu-ray in de speler stak, wist ik meteen weer waarom de prent een decennium geleden op mij zo'n goede indruk had gemaakt. Om te beginnen is er een scenario dat meer is dan een goede premisse. De schrijvers bouwen intelligent de spanning op, zetten de kijker geregeld op het verkeerde been en vinden een goed evenwicht tussen banale en zwaarwichtige dialogen. Bovendien is er zowaar aandacht besteed aan het min of meer realistisch uitwerken van de personages, waardoor je gemakkelijk meegaat in hun denkpatronen, hoe vergezocht ze soms ook zijn. Het beste bewijs dat de scenaristen hun pappenheimers kennen, zien we overigens in de namen van de personages. Browning, Chaney, Waggner, Murnau, Hitchcock, Schreck, Lewton: stuk voor stuk namen van iconische regisseurs, acteurs en producenten in het horror- en thrillergenre.

Die invloeden worden ook doorgetrokken in de regie. James Wong, ooit schrijver en regisseur van The X-Files, haalt alle trucjes die een regisseur kan gebruiken boven. Omineuze muziek op belangrijke momenten? Check! Bliksemflitsen om onheil aan te kondigen? Dubbelcheck! De horror van de bizarre doden tonen zonder onnodig expliciet te zijn, zodat nog een greintje mysterie bewaard blijft? Tripplecheck! Het nadeel van deze aanpak is dat de parodie nooit ver weg is, maar gelukkig weet Wong perfect te doseren, o.a. door een gezonde spreiding van de slachtoffers van Magere Hein en voldoende karaktermomenten tussen de actiescènes door. Veel lof overigens ook voor de muziek van Shirley Walker die de dreiging van Magere Hein zelfs in kleine scènes overeind houdt.

De cast bestaat nagenoeg volledig uit jonge en (op het moment dat de film uitkwam) onervaren acteurs. Dat leidt ertoe dat de kwaliteit van het acteerwerk behoorlijk wisselvallig is. Devon Sawa moet als Alex Browning het gewicht van de film op zijn schouders torsen, maar slaagt daar slechts gedeeltelijk in. Schuldgevoelens en verwarring over zijn visioenen zijn immers zo nadrukkelijk op zijn gelaat af te lezen, dat je nauwelijks van een 'minder is meer'-aanpak kan spreken. Geloofwaardiger is Ali Larter als een teruggetrokken meisje dat als eerste Alex' conclusies over het 'plan' van Magere Hein gelooft. Kerr Smith en Sean William Scott acteren op voorspelbaar tienersoapniveau, maar dat stoort verrassend weinig. Het moment waarop Final Destination bijna over the top dreigt te gaan, is wanneer Tony Todd opduikt als een mysterieuze, macabere begrafenisondernemer, maar die horde neemt de prent gelukkig zonder al te veel moeite.

Hoewel je Final Destination gerust in het lange rijtje tienerhorrorfilms kan zetten dat van 1996 tot het nieuwe millennium een boost kreeg onder invloed van de Scream-films, zorgen het intelligente script en de vakkundige regie ervoor dat de prent ook door minder giechel- en gilzieke kijkers geapprecieerd kan worden. In de negen jaar sinds de bioscooprelease heeft de film trouwens weinig aan kracht ingeboet, wat op zich al een teken is van een sterke film. Slechts één bijkomende opmerking: dit is een sterke film waar de gevoelige kijker ook een sterke maag voor nodig heeft. Want al blijft de gruwel al bij al nog binnen de perken, de zeis van Magere Hein oogt op het einde van de prent behoorlijk bloedig.

BEELD EN GELUID
Hoewel dit een Blu-ray-release is, zijn er weinig tekenen in de beeldkwaliteit van de hoge standaard die de format kan halen. Niet dat Final Destination er slecht uitziet op deze disk. Verre van. De scherpte is constant goed, de kleurenweergave draagt oneindig bij aan de sfeer van de film en de contrasten blijven ook in de duistere scènes van de climax prima overeind. Maar je mond valt niet open van verbazing bij het zien van het beeld, o.a. omdat er een milde hoeveelheid grain is die te pas en te onpas de helderheid van de print van een flinterdunne waas voorziet. De soundtrack maakt wel optimaal gebruik van de mogelijkheden van DTS-HD. De Master Audiotrack is op zijn best wanneer bliksemflitsen en donderslagen door de boxen gejaagd worden, maar ook iedere gruwelijke dood wordt des te amusanter dankzij de sfeervolle, tongue-in-cheek audiomix.

EXTRA'S
RCV mag dan wel van naam veranderd zijn, de 'kwaliteiten' waarvoor de distributeur soms bekend stond, blijven overeind. Dat betekent in dit geval dat de enige extra's een stel Cross-promotionele Trailers zijn waarmee de schijf opstart.

CONCLUSIE
Final Destination is een horrorthriller voor een tienerpubliek die meer intelligentie en kunde bevat dan we doorgaans in het genre kunnen vinden. De prent amuseert dan ook van begin tot einde, zeker wanneer je gruwelijk innovatieve doden kan appreciëren. De beeldkwaliteit op deze disk is goed zonder meer, maar de soundtrack is de echte ster van de show. Voor een bonussectie hoef je de Blu-ray echter niet in huis te halen.