FILM
Solomon Kane bevat enkele van de mooiste beelden die ik dit jaar al op het kleine scherm zag. Of het nu gaat om winterse landschappen waarin sneeuwvlokjes zich idyllisch over het scherm verspreiden of de in een oranje gloed badende bestorming van een Ottomaans kasteel, de prent heeft visueel heel wat opmerkelijke troeven. Helaas zit Solomon Kane ook bomvol tenenkrullende dialogen, voorspelbare plotlijnen, amateuristische montages en wisselvallige speciale effecten, waardoor zelfs de A-kwaliteit van de beelden de B-natuur van de film niet kan verdoezelen. De prent verschilt op dat vlak dus niet zo veel van de gemiddelde comicverfilming, in de zin dat een mooifilmer inhuren nutteloos is zolang hij niet in staat is een verhaal - laat staan een hele mythologie - coherent en met sporadische emotionele uitbarstingen op de kijker over te brengen.

Nochtans lijkt protagonist Solomon Kane op het eerste gezicht wel ideaal om een intrigerende film rond op te bouwen. Een middeleeuwse beeldenstormer met een passie voor geld en bloedverspilling die na een tête-à-tête met een gezant van de Duivel zich wijdt aan een vredig leven in het klooster is op zich al interessant. Maar het potentieel voor een fantastische film is er pas echt wanneer Kane al na een jaar uit het klooster gezet wordt, hij ooggetuige is van de bloederige aanval op een onschuldig gezin en hij moet beslissen of een terugkeer naar zijn eerdere, gewelddadige zelf misschien wel net dat is wat God voor hem in gedachten heeft. Welk pad Kane uiteindelijk kiest, zal niet als een verrassing komen. Vanaf dat moment evolueert Solomon Kane van een cathartische film naar een standaard man-met-een-missie-prent, waarbij de hoofdrolspeler de achtervolging inzet op de gewelddenaars en hun meester, die dankzij magische krachten een gesel is voor de omgeving.

Dat dit alles iets te bekend in de oren klinkt, is een van de grote problemen van Solomon Kane. De film doet absoluut geen moeite om met een nieuwe invalshoek op de proppen te komen of om een originele verhaallijn te ontwikkelen, waardoor iedere regelmatige filmkijker al na twintig minuten de rest van de prent met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan voorspellen. Bovendien is de toon van de film te zwaarwichtig voor wat in essentie een avontuurlijke stuiverroman is. Doorgaans heb ik een broertje dood aan grappige sidekicks, maar Solomon Kane had er best eentje kunnen gebruiken. Eveneens problematisch is he feit dat er in de opeenvolging van slecht gechoreografeerde vechtscènes geen emotioneel crescendo zit, zodat je je nauwelijks betrokken voelt bij wat er zich op het scherm afspeelt. De schuld van het scenario, maar ook van regisseur Michael J. Bassett, die geen gevoel voor ritme heeft en daardoor zelfs intrinsiek sterke scènes verknipt tot een houterige wanboel.

Vreemd genoeg helpt dat ook om de sérieux van Solomon Kane te doorbreken en dat verheft de prent dan weer tot de status van guilty pleasure. Indien je de oprechtheid van de film doorprikt, krijg je een entertainende kruising tussen Witchfinder General en Van Helsing voorgeschoteld met de perverse ondertoon van de eerste prent en zonder de nodeloos ingewikkelde mythologie van de tweede. Meer plezier valt er te rapen in de centrale vertolking van James Purefoy, die nooit onder stoelen of banken steekt dat hij slechts een goedkoop substituut is voor Hugh Jackman. Wat uitstekende acteurs als Pete Postlethwaite, Alice Krige en vooral Max Von Sydow ertoe bewoog om een rolletje in Solomon Kane te vertolken, mag God weten - of misschien beter: de duivel - maar een meerwaarde zijn ze niet, de bijwijlen hilarische dialogen die ze moeten declameren indachtig.

Dat is wellicht de belangrijkste vraag die na het bekijken van Solomon Kane door je hoofd blijft spoken: hoe kan zoveel talent, waaronder componist Klaus Badelt en cameraman Dan Laustsen, meewerken aan een film die ook op papier al een slechte allegorie is op het Cain en Abel-verhaal? Hollywood blijft op dat vlak verbazen. Fantastische filmmmakers moeten steeds vaker geld bijeendchrapen en budgetten verlagen om een knap scenario voor de camera's te brengen, maar artistiek wisselvallige genrefilmers krijgen wel quasi probleemloos een Solomon Kane van de grond. En hoewel er niets mis is met een film die zo slecht is dat hij weer goed wordt, vervult Solomon Kane me met weinig hoop dat dat eerder een uitzondering zal blijven dan wel een nieuwe regel te worden.

BEELD EN GELUID
De grote kracht van Solomon Kane (de mooie beelden) komt prima tot zijn recht in een beeldtransfer die uitstekend is. Grote segmenten van de prent spelen zich in het duister af, maar het contrast blijft moeiteloos overeind en de zwartniveaus zorgen voor sfeervolle beelden. Het kleurenpalet schippert bovendien met overgave tussen warme, zonovergoten kleuren en gebleekte, winterse tinten. Korrel bevat de print niet en ook beeldbeschadigingen of compressiefoutjes zal je niet aantreffen op deze Blu-ray.
Op auditief vlak is het DTS HD-MA spoor luidruchtig genoeg om in de gevechtscènes te grossieren in dynamische vuistslagen en stevig zwaardgekletter, maar ook subtiel genoeg om in stillere scènes de - weliswaar voorspelbare - emoties tot hun recht te laten komen. De best goede muziek van Klaus Badelt creëert coherentie in de soundtrack.

EXTRA'S
Deze Blu-ray bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Solomon Kane een goede film noemen, zou een grove leugen zijn. Maar de prent is niettemin entertainend in zijn opmerkelijke voorspelbaarheid en onkunde qua scenario. Dat de acteurs hun taak veel te ernstig nemen in deze B-film wekt ook een glimlach op, maar de beelden en de muziek zijn bijv. wél prima, zonder sarcasme. Op technisch vlak is de Blu-ray bovendien dik in orde, maar een bonussectie bevat de schijf niet.