Terwijl Martin Scorsese bezig was met de opnames van het gokdrama The Color Of Money, gaf iemand hem Wise Guy van Nicholas Pileggi, een boek met als onderwerp het leven van misdadiger Henry Hill. Scorsese raakte in de ban van de roman en samen met auteur Pileggi besloot hij om aan een script te werken, zijn eerste sinds Mean Streets. In de loop der jaren is Goodfellas meerdere malen vergeleken met de heilige peetvader-trilogie, maar toch was het net Martins bedoeling om wat anders te maken dan het meesterwerk van Coppola. Het resultaat is één van de beste films ooit, weliswaar vaak hondsbrutaal, want de prent mocht op een bepaald moment die eer opeisen wegens het feit dat Joe Pesci 246 keer het F-woord gebruikt, een waar record in die tijd.

 

In een rush die meer dan twee uur duurt volgen we de levensloop van Henry Hill (Ray Liotta). Z'n ouders moeten toezien hoe hun oogappel meer en meer in de greep komt van de lokale misdadigers. Henry is kampioen in het spijbelen en voor hem heeft gangster worden meer betekenis dan het presidentschap van de VS. Het begint vrij onschuldig met kleine misdrijfjes zoals bijv. het verpatsen van gestolen sigaretten, maar toch komt de jongen meer en meer in een spiraal van misdaad terecht.

Als de jonge Henry voor de rechtbank moet verschijnen, zien zijn mentors James Conway (Robert De Niro) en Paul Cicero (Paul Sorvino) dit schandaal gewoon als een ontgroeningsproces. Meer zelfs, de jongen wordt op handen gedragen want hij gedroeg zich als een groot voorbeeld dat de twee regels van het broederschap wist te respecteren: je verklapt niks en in geen geval verraad je je vrienden. Ondertussen is Henry het helen van sigaretten al lang ontgroeid en pakt hij grotere klussen aan, alleen moet hij nog aan het geweld wennen, zeker aan de excentrieke Tommy DeVito (Joe Pesci) die er een waar plezier in vindt om mensen op de meest gruwelijke manier af te slachten. Niet dat Henry een doetje is, want wanneer een buurjongen wat onhoffelijk omgaat met zijn liefje Karen (Lorraine Bracco), kent ook hij enkel de taal der vuisten. Karen snapt Henrys wereldje niet echt, maar het voelt wel heerlijk aan om bijv. champagne aangeboden te krijgen door rockster Bobby Vinton. Ze merkt wel dat er meer aan de hand is. Liefde is echter blind en Karen besluit om ondanks alle twijfels toch in het huwelijksbootje te stappen met haar minnaar. De hemel blijkt echter snel een hel, zo is ze niet alleen zijn slaafje, ook raakt Henry meer en meer in de ban van de cocaine.

 

Destijds werd Scorsese op de korrel genomen omwille van het zeer brutaal karakter van deze film. Het is inderdaad zo dat je weinig of nooit de menselijke kant van de gangsters te zien krijgt, maar wat doe je als die er niet is? Het was Henry Hill zelf die in een documentaire vertelde dat het verhaal van de film zowat 99% overeenkomt met de realiteit. Naast een ingenieus script is er ook de unieke aanpak van Scorsese waarbij hij de verschillende protagonisten in vertelstijl aan het woord laat, wat GoodFellas uniek in zijn soort maakt. Zoals je kan verwachten geeft iedere acteur het beste van zichzelf, maar het is zonder twijfel Pesci die de show steelt in dit misdaadepos en er meer dan verdiend  een Oscar aan overhield. Ook Ray Liotta doet hier zijn best, raar genoeg zou hij na Goodfellas nooit meer in een grote film opdagen. De andere acteurs zouden later opdraven in de maffiaserie bij uitstek, The Sopranos. De serie begint trouwens waar Goodfellas eindigt.

 

Eindelijk heeft deze film de versie die het verdient want de eerder uitgebrachte dvd was een zeer ondermaatse bedoening. Behalve in de scène in het bos waarin de drie boeven een lijk begraven is er weinig filmgrain te bespeuren; voor de rest is dit een puike restauratie. Ook het geluid is uitmuntend, wat zeker geen luxe is als je naast de vele geweerschoten ook nog  een geniale soundtrack hebt. Kijk maar naar de scène waarin De Niro een maffiabaas doodschopt op de tonen van Atlantis van Donovan.

 

Het is wel jammer dat de commentaar van de cast niet ondertiteld is, maar toch blijft het de moeite waard om die extra te bekijken. Voor de liefhebbers is er trouwens een tweede commentaar beschikbaar waarin een agent en een misdadiger aan het woord komen. Wel is het geen sinecure om deze commentaar meer dan twee uur probleemloos zonder ondertiteling te volgen. Hoofdbrok van de extra’s is de half uur durende Getting Made die grotendeels uit interviews bestaat en dat geldt ook voor Made Men: The Goodfellas Legacy. Zeer bizar is The Workaday Gangster waarin de echte Henry Hill aan het woord komt. Op het eerste gezicht een alledaagse vent maar eens je Goodfellas gezien hebt, weet je dat hij de wereld op zijn donkerst heeft gezien en blijft het moeilijk om ook maar één greintje sympathie voor deze man te tonen. Ook best interessant is Paper Is Cheaper Than Film dat ons een mooi beeld schetst van hoe Scorsese te werk gaat met een storyboard. Tja, fans van dit epos zouden best nog wat meer willen, maar de aangeboden extra’s zijn reeds heel wat.

 

Volgens Scorsese was de meest gestelde vraag of deze Goodfellas nu beter was dan Raging Bull. Een domme vraag, want ook al werkte Martin met heel veel dezelfde mensen is dit een heel ander type film. Het is ook daarom dat je Goodfellas niet met Scarface of The Godfather moet vergelijken; wel is het een film van hetzelfde kaliber. Onmisbaar.