Sinds de dood van hun leider Herrick lappen de vampiers in het Engelse Bristol de regels aan hun laars: ze vermoorden jonge meisjes en daklozen, onschuldige alleenstaande jonge vrouwen en zelfs baby’s. De jonge, goeduitziende vampier Mitchell, die de dood van Herrick op z’n geweten heeft na een gewelddadige confrontatie over de vraag of de vampiers zich al dan niet meester mogen maken van de wereld en het eeuwenoude evenwicht tussen mens en vampier zonder meer mogen verstoren, ziet de toekomst somber in: niemand heeft de zaken nog onder controle en ook de lagere rayonhoofden maken onderling ruzie over het cruciale vraagstuk. Bovendien zegt de plaatselijke lijkenschouwer zijn samenwerking met de vampiers op, waardoor heel gauw zal blijken dat zgn. zelfmoorden en ongelukken feitelijk op het conto van de vampiergemeenschap mogen worden bijgeschreven. En ook de pers krijgt lucht van de affaire en Mitchell vreest voor harde maatregelen vanwege de autoriteiten.
 

 

Z’n huisgenoot George, gebeten door een weerwolf en sindsdien zelf één keer per maand bij volle maan behaard en met lange hoektanden, heeft een ander probleem: hij heeft per ongeluk z’n vriendin Nina gekrabd tijdens een gedaanteverwisseling en sindsdien is ook zij een weerwolf. Ze maakt George verwijten en hij voelt zich schuldig want hij had haar natuurlijk beter op tijd op de hoogte gebracht van zijn afwijking. Nina heeft het moeilijk met de situatie en zij besluit om te vertrekken. Tot groot verdriet van haar huisgenote Annie, de goed uitziende jonge vrouw die eigenlijk dood is (haar verloofde heeft haar vermoord), maar die wegens een fout gelopen procedure niet naar het rijk van de doden is overgegaan. Aanvankelijk is ze ook nog voor mensen zichtbaar, maar na een zoveelste poging van de krachten van de onderwereld om haar naar de andere kant te slepen, wordt ze behalve voor vampiers en weerwolven onzichtbaar, wat betekent dat haar relatie met de plaatselijke cafébaas Hugh abrupt tot een einde komt.
 

 

Bij het begin van aflevering 1 is iedereen in huis dus een beetje ongelukkig: Mitchell omdat ontdekking dreigt én omdat hij al heel lang zonder vriendinnetje zit, George omdat z’n vriendinnetje Nina ervandoor gaat en Annie omdat ze haar lichaam kwijt is en voor eeuwig onzichtbaar zal blijven. Bovendien heeft George zich nooit bij z’n situatie neer kunnen leggen. Hij wil nl. een gewoon leven zoals normale mensen. Hij zet de bezwaren van Mitchell en Annie aan de kant en maakt een verlanglijstje dat ie systematisch afwerkt: hij geeft z’n baantje op in het ziekenhuis en wordt docent talen in een school en hij koopt een stevige kooi waarin hij zich één keer per maand opsluit zodat hij geen slachtoffers meer maakt. Mitchell is evenwel niet zinnens om zíjn baantje als schoonmaker in het ziekenhuis op te geven: via die weg kan hij zelf de compromitterende lijken in het mortuarium opruimen en loslippige overlevenden een zetje richting hiernamaals geven. En Annie die probeert zin te geven aan haar lege bestaan door niet voortdurend thee te zetten voor haar beide medebewoners. Ze gaat naar buiten en hoopt zich nuttig te maken.
 

In het ziekenhuis maakt Mitchell kennis met de jonge arts Lucy en George op school met de aantrekkelijke secretaresse Josie. De weerwolf ziet de jonge vrouw en haar dochtertje Molly wel zitten en hij speelt met de idee om een gezin te stichten, maar het allerbelangrijkste houdt hij voor z’n nieuwe partner geheim, kwestie van haar niet bang te maken. Mitchell zoekt voorzichtig toenadering tot de pientere Lucy. Als afgekickte vampier acht hij de tijd rijp voor een normale relatie, maar hij weet niet dat de jonge arts aan het hoofd staat van een fanatiek religieus clubje dat de zieltjes van de weerwolven probeert te redden en de vampiers in Bristol doodgewoon wil uitroeien. Via z’n ex-vriendinnetje Nina komt George op zijn beurt in contact met professor Jaggat die een methode heeft ontwikkeld om weerwolven weer normaal te maken. Hij kan uiteraard niet weten dat de professor en het vriendinnetje van z’n boezemvriend Mitchell één en dezelfde persoon zijn: Lucy.
 

 

Daarmee weet u genoeg om uit te maken of Being Human een serie is die op uw verlanglijstje thuishoort. Weerwolven, levende doden en vampiers, het ligt niet voor de hand en zelf zouden we in normale omstandigheden niet de minste belangstelling opbrengen voor een dergelijke serie, maar om eerlijk te zijn: Being Human is als een verslaving. Hoe langer je kijkt, hoe vaker je wilt kijken en hoe meer je moet kijken. De serie werkt als een pageturner waarin de spanning steeds hoger oploopt en die je niet loslaat tot de aftiteling die beslissing voor jou neemt. Het geheim zit ‘m in een formule over de wereld van vampiers en weerwolven, maar tegelijk in het ten tonele voeren van drie door en door menselijke hoofdpersonages wier persoonlijke en relationele problemen gaandeweg veel meer ruimte innemen dan het excuus waarvoor ze door de scenaristen gecreëerd zijn. Want zeg nu zelf, een vampier die afgekickt is, een weerwolf die zich wil laten behandelen en een dode die weigert om naar de andere kant te vertrekken, het is normaliter niet het spannendste triootje dat op onze aandacht kan rekenen. Aidan Turner, vanaf eind 2012 te zien in de Peter Jackson-tsunami The Hobbit 1 & 2, Russell Tovey (Little Dorrit, 2008) en Lenora Crichlow, gerekruteerd uit minstens een half dozijn Britse tv-series,  zijn de beminnelijkste monsters die we in lange tijd op het kleine scherm hebben gezien. Ze zien er goed uit, ze zijn vrij jong en hun acteerwerk is zeer direct, ongekunsteld en verrassend. In dat opzicht heeft Being Human heel veel gemeenschappelijk met de BBC-tv-serie Misfits (2009) qua spontaneïteit, directheid en sfeer.
 

 

Aidan Turner heeft precies de gepaste look om door het publiek als vampier geaccepteerd te worden. Z’n blik is altijd een beetje donker, z’n stoppelbaard altijd drie dagen oud en hij straalt altijd een beetje gevaar uit. Om de schade na de dood van Herrick te beperken eist z’n personage Mitchell van de vampiergemeenschap in Bristol dat het doden van mensen ophoudt. Hij wordt weggehoond (want welke vampier kan meer dan een week zonder vers bloed?), maar als hij een vrouwelijke vampier na een dodelijk incident met twee jonge meisjes de tanden uitslaat (schijnbaar even effectief als een houten staak door het hart), wordt hij uitgeroepen tot leider van de vampiers (afdeling Bristol wel te verstaan). Russell Tovey (George) is de jongen met het brilletje en de flaporen, een opgeschoten tiener met een politiek correct kapsel. Hij lijkt de onschuld zelf, maar hij weet wel beter sinds z’n gewelddadige confrontatie met een weerwolf. Hij draagt z’n lot met opgeheven hoofd, doch gelukkiger is hij niet geworden. Het samenleven met Mitchell en Annie is essentieel om hem op de been te houden, ook al zoekt hij voortdurend naar een manier om aan hun gezelschap te ontsnappen. Lenora Crichlow (Annie) ten slotte, de levende dode, is het mooiste meisje uit de serie en gelukkig kan de kijker haar zien, want in Being Human is ze alleen zichtbaar voor andere doden, voor vampiers en weerwolven. Dat beperkt haar actieradius en dat maakt haar verdrietig. Vandaar haar drang om naar buiten te gaan en anderen te helpen, wat zich vaak tegen haar keert, want Annie beseft vaak te laat dat ze weer bij de neus is genomen.
 

 

In de nevenrollen herkent u beslist Lindsay Marshal als boerendochter Miriam Leivers uit Sons & Lovers (2003) en wellicht nog beter als Cleopatra uit Rome (2005-2007). Zij neemt de rol van Lucy Jaggat voor haar rekening, een personage dat in de loop van 8 afleveringen een indrukwekkende evolutie doormaakt van gewone ziekenhuisarts tot wraakengel, zij het dat ze uiteindelijk tekenen van twijfel vertoont, maar daarvoor hebben haar fanatieke medestanders een gruwelijke oplossing in petto. Haar lot is verbonden met het al dan niet slagen van de religieus geïnspireerde opruimactie van Father Kemp (Donald Sumpter), een oudere dominee wiens vrouw en dochter meer dan een kwarteeuw eerder door vampiers zijn vermoord. Hij voert een kruisvaart tegen het Kwaad, maar het wordt gauw duidelijk dat hij de duivel in persoon is, mede omdat we Mitchell, George en Annie ondertussen in ons hart hebben gesloten, net zoals we destijds meteen overstag gingen voor Dexter Morgan, u weet wel, de meest geliefde seriemoordenaar van Florida. Donald Sumpter komt u misschien niet meteen bekend voor, maar hij heeft er een lange en indrukwekkende carrière opzitten met o.a. rollen in Bleakhouse (1985), Tess Of The D’Urbervilles (1998), Eastern Promises (2007) en de spraakmakende nieuwe tv-serie Game Of Thrones (2011).

 

Een vergelijking met de populaire Amerikaanse tv-serie True Blood (2008) ligt uiteraard voor de hand, maar er is nauwelijks sprake van enige overeenkomst tussen beide reeksen, want zowel het production design, de milieuschildering als het soort acteurs dat voor de hoofdrollen van Being Human is geselecteerd, het blijft allemaal ver uit de buurt van de aanpak van Alan Ball en z’n team in de HBO-serie. De BBC-serie is luchtig, grappig en mikt op een jong publiek terwijl True Blood er vooral duur, geraffineerder en serieuzer uitziet.
 

Het kleurenpalet past zich aan de hoofdacteurs aan. Voor scènes waarin Mitchell, George en Annie samen te zien zijn, meestal in hun huiskamer, hanteren de makers alle tinten van bruin en die domineren ook de scènes waarin Annie alleen te zien is, tenzij ze een stapje in de wereld zet, want dan kiest men voor de realistische kleurtonen op straat. Scènes waarin George de hoofdrol speelt zijn lichter met regelmatig tegenlicht als om zijn voor de rest onschuldige natuur in de kijker te plaatsen. Vampier Mitchell is beter af met wat meer duisternis – vampiers schuwen sowieso het felle daglicht – en hij wordt op z’n wenken bediend. Z’n donkere outfit en stoppelbaard verhogen het effect. De opnamen zijn in HD geschoten en dus perfect geschikt voor een Blu-rayrelease, maar wellicht is de Benelux-markt te klein voor twee formaten. De klankband is interessant en veelzijdig met een actieve surround in de (spaarzame) heftige scènes. Voor de muziek is gekozen voor oude Engelse hits (voor de flashbacks in het begin van elke aflevering) en meer recentere composities (o.a. Radiohead).
 

 

Geen

 

Het aantrekkelijke aan de BBC-serie Being Human is het feit dat de verhaallijnen altijd anders evolueren dan je als kijker vermoedt. Het effect is intoxicerend en verrassend en houdt de aandacht gaande. Gecombineerd met een aantrekkelijk cast, uitstekend acteerwerk, een origineel scenario, een vrij snelle voortgang en flink wat humor is ons besluit dat Being Human een plaatsje verdient tussen de interessante tv-series van het decennium.