FILM
"A lot of bad movies are fairly throbbing with life. Mannequin is dead. The wake lasts 1 1/2 hours, and then we can leave the theater." (Roger Ebert)

Deze woorden van Ebert vatten de film meer dan perfect samen. En hij was niet alleen met zijn mening, zo wat elke recensent maakte Mannequin genadeloos met de grond gelijk. Een romantische komedie geregisseerd door Michael Gottlieb die later nog een handvol films zou maken waaronder de sequel van Mannequin en het Cheech Marin-vehikel The Shrimp On The Barbie (wel onder het pseudoniem van Alan Smithee), maar gelukkig voor de filmfans koos hij nadien voor een carrière in de videogames. In de film zaten Andrew McCarthy (een jaar na Pretty In Pink) en Kim Cattrall die later iedereen zou leren kennen als Samantha uit Sex & The City. Ondanks de harde (maar terechte) woorden van de filmcritici werd de film toch een enorme hit, en dat was deels te danken aan de titeltrack Nothing's Gonna Stop Us Now van Starship dat wereldwijd de hitparade aanvoerde, wat destijds één van de beste marketingtrucs was om een film aan de man te brengen. Ooit (de jaren '80 dus) zag ondergetekende deze film en naderhand was het maar beter bij die vage herinnering gebleven, want deze komedie is tenenkrommend onnozel en werkt anno 2021 voor geen meter meer. Dat deed die waarschijnlijk ook niet in 1987, maar toen waren we nog jong en onwetend.




We zullen maar meteen met het pijnpunt begint en wel met het dwaze verhaal. De film begint met een scène in het oude Egypte waar Emmy (Kim Catrall) de goden smeekt om niet te moeten trouwen met de man die voor haar werd uitgekozen. Daar konden de Egyptenaren natuurlijk niet mee lachen en dus werd ze vervloekt, en wordt ze getransformeerd naar 1987 in Philadelphia en wel als etalagepop. De pop werd ontworpen door Jonathan Switcher (Andrew McCarthy), maar wordt nadien ontslagen omdat hij zich volgens zijn baas te veel bezighoudt met zijn mannequins. Blijkbaar mocht je geen passie hebben voor je job. Maar goed, Switcher is de man van de twaalf stielen en de dertien ongelukken, want bij iedere werknemer wordt hij in geen tijd de laan uitgestuurd. Zijn vriendin Roxie Shield (Carole Davis, die debuteerde in de Playboy maar op een paar kleine rolletjes na zoals in Piranha II: The Spawning en later ook Sex & The City het vooral goed deed als songwriter van onder andere Prince) werkt in het warenhuis Illustra en schaamt zich te pletter voor haar vriendje die haar steeds met zijn haperende Harley-Davidson van het werk komt afhalen. Tijdens één van die ritjes ziet hij in een ander warenhuis Prince & Company zijn mannequin in de etalage. Als hij de volgende ochtend nog eens zijn kunstwerk wil bewonderen, redt hij pardoes het leven van de eigenares van de winkel en krijgt hij daar een baan aangeboden, en dit tot grote ergernis van de winkelmanager Mr. Richards (James Spader) die in het geheim door Illustra betaald wordt om Prince & Company te saboteren. Tot zijn grote verbazing komt de etalagepop tot leven met Emmys geest.




Het is niet alleen het verhaal dat als een tang op een varken werkt, maar ook zondigt iedereen zich (op Andrew McCarthy na) aan overacting. Wie een pathetisch stukje slecht acteren wil zien moet maar eens kijken naar wat James Spader er hier van bakt. Over zijn haartooi hebben we het nog niet eens. Potsierlijk en andere woorden die we niet willen uitspreken. De enige reden waarom Kim Cattrall gevraagd werd, is louter en alleen maar omdat ze er goed uitziet en dat is ook duidelijk het enige wat van haar verwacht werd. En dan zijn er nog twee personages die verschrikkelijk irriterend werken. Meshach Taylor speelt als de etaleur een homotypetje dat recht uit La Cage Aux Folles kon komen, inclusief het vervelende gegiechel. Ook George William Bailey werd opgetrommeld die hier ongegeneerd als bewakingsagent zijn typetje van Thaddeus Harris uit de Police Academy-films mag overdoen. Marketingswijs goed gevonden, ons werkte het in ieder geval aardig op de zenuwen, en je moet het met humor stellen zoals een hond die Rambo heet en bij een bevel steeds de verkeerde richting uitloopt. Maar, en dat siert hem, George William Bailey vertelde later in een interview dat hij het nooit begrepen heeft waarom dit onnozel verhaal verfilmd werd, of om hem volledig te quoten: "We didn't think it would ever be released. It was beyond silliness."




Het idee voor de film kwam toen regisseur Michael Gottlieb op Fifth Avenue wandelde en daar een etalagepop zag bewegen. Maar heel wat critici vonden deze uitleg simpelweg larie en vonden dat Gottlieb gewoonweg op zijn manier de klassieker One Touch Of Venus uit 1948 met Ava Gardner aan het na-apen was. Gottlieb heeft dit nooit willen toegeven, maar reken maar dat het zo is. Het falen van deze film ligt sowieso in de handen van Gottlieb, want dat er chemie is tussen James Spader en Andrew McCarthy, werd volop bewezen in Pretty In Pink en Less Than Zero, maar in Mannequin merk je daar dus niks van. We kunnen erom treuren, maar Mannequin is een perfect bewijs dat de eerste herinnering soms de beste is.

BEELD EN GELUID
Het beste van deze disk dien je te zoeken in de technische kant van de zaak. Deze film werd uitgebracht door JustBridge en dat via de Duitse markt. Vrij goedkoop te vinden, maar dit is er wel eentje met alleen maar Duitse ondertiteling, maar (dat had je al door) de film is allesbehalve moeilijk om te volgen. Deze '80's-film heeft een zeer mooie transfer met prachtige '80's-kleuren. Er is voldoende detailvoering en er valt weinig of geen filmgrain te bespeuren. De geluidsband is een degelijke DTS-HD MA 2.0 (zowel in het Engels als het Duits) met goed verstaanbare dialogen, en met veel slechte gedateerde FM-rockmuziek.

EXTRA'S
Er staan geen extra filmpjes op deze disk, wel is er een Duitstalige audiocommentaartrack van enkele mensen die feitelijk met de productie van de film niets te maken hadden.

CONCLUSIE
Mannequin voelt aan als dat eerste liefje waarvan je je jaren later afvraagt waarom er ooit vonken waren. Een snertverhaal dat bovendien ook nog eens gemarteld wordt door irritante personages.