FILM
Wie een klein beetje de releases op het label Shock bijhoudt, weet dat het niet bepaald om standaardfilms gaat. Vaak zijn het kleine producties van amateurcineasten. De nieuwste aanwinst in dat rariteitenkabinet is Wound van de Nieuw-Zeelander David Blyth. Deze man draaide ondertussen zo'n negentien films en als je daar titels tussen vindt zoals My Grandpa Was A Vampire, weet je meteen wat je te wachten staat.

Ofschoon Wound op het Night Of Horror-festival in Sidney werd gelauwerd met zowel de prijs voor beste film, beste actrice als beste regisseur, is deze prent toch een misbaksel van jewelste. Doordat de onlangs overleden regisseur Ken Russell dit onding als een meesterwerk aanprees, durven sommigen wel eens beweren dat dit gedrocht abstracte kunst is, maar je moet niet alles geloven wat je leest. David Blyth is (net zoals Peter Jackson overigens) één van de bekendste figuren uit de Kiwi Exploitation-beweging, een verzameling regisseurs uit Australië en Nieuw-Zeeland die in de jaren 80 horrorfilms maakt. Meer zelfs, Death Warmed Up van Blyth die in 1984 verscheen, is de eerste splatterfilm die in Nieuw-Zeeland is geregisseerd. Naar eigen zeggen is Wound Blyths terugkeer naar dit genre en liet hij zich inspireren door David Lynch. Het enige wat hij echter met de grootmeester gemeen heeft, is dat hij van zijn scenario een warboel heeft gemaakt.

De kijker volgt 80 minuten de hallucinaties van de psychiatrische patiënte Susan (Kate O'Rourke). Nooit weet je of haar fantasieën echt zijn of dat ze slechts het gevolg zijn van antidepressiva. We komen er nooit achter of Kate haar vader al dan niet vermoordde en ook vinden we nooit het antwoord op de vraag of ze nu al dan niet een dochter heeft. Waar we wel zeker van zijn is dat deze vrouw ooit het slachtoffer was van incest en dat de kwelgeesten haar leven beheersen.

Het is zeker geen toeval dat Russell van deze film hield, want net als de grootmeester van de barokke horrorfilm hanteert Blyth eveneens een flamboyante filmstijl die niemand begrijpt. Het grote verschil is evenwel dat Blyth geen Ken Russell is. Niet alleen beschikt de Nieuw-Zeelander over een krap budget en te weinig inspiratie, ook wordt Wound slecht in beeld gebracht. De special effects zijn lachwekkend en zullen geen mens bang maken. Barslecht, saai, pretentieus en volledig overbodig.

BEELD EN GELUID
Er zijn wel geen storingen aanwezig, maar toch oogt deze horrorprent lelijk. En neen, het feit dat het om een goedkope productie gaat is geen verschoning. Blyth heeft gewoon een zeer slechte smaak.

EXTRA'S
Een trailer en een idiote videoclip kun je nauwelijks extra's noemen, niet?

CONCLUSIE
Nieuw-Zeelandse horror die door enkele filmliefhebbers wordt beschouwd als abstracte kunst. Wat ons betreft is Wound niet meer dan een oersaaie film die is geregisseerd door een non-talent.