FILM
Tussen swingende discobeats en de magie van het witte doek heeft het altijd geboterd. Denk maar aan Boogie Nights, Saturday Night Fever of Studio 54 en je hebt meteen drie prachtige voorbeelden. De Canadese film Funkytown is weliswaar iets te licht om naast deze filmmonumenten te mogen staan, toch verdient hij eveneens je aandacht.

Montreal 1980. Op een armtierig hotelkamertje blikt Bastien Lavallée (Patrick Huard) terug op de hoogdagen van de disco. Bastien was in 1976 namelijk nog de gevierde presentator van het populaire popprogramma Party Disco Dance, maar vier jaar later is hij niet meer dan een junk die zijn vertier bij goedkope hoertjes zoekt. Loontje komt om zijn boontje, want een decadente levensstijl blijft niet eeuwig duren. Bastien mag dan wel een trouwboekje hebben, toch trekt hij zich niet veel aan van zijn familiale verplichtingen. Terwijl zijn vrouw voor de dochter zorgt, amuseert de dj zich te pletter in de hippe discotheek Starlight. De eigenaar (Raymond Bouchard) is ontzettend trots op zijn danstent die door muziekkenners wordt vergeleken met de invloedrijke Studio 54 uit New York. Hij geniet niet alleen van het vrouwelijke schoon, ook is hij de manager van plaatselijke discosterretjes, Karen bijv. die met een Franse versie van I Love To Love van Tina Charles 75.000 exemplaren van haar single verkoopt (en dit zonder één cent auteursrechten aan Universal te betalen). Zijn vroegere muse Mimi (Geneviève Broulette) steekt al haar geld in een demo, toch weigert Gilles om de plaat te promoten. Niemand zit te wachten op een discokraker van een oude diva, niet waar? De nieuwste ontdekking van Bastien is het modepopje Adriana (Sarah Mutch). De blondine wordt niet zoals gehoopt het nieuwe gezicht van Lancôme, maar toch bezorgt de dolverliefde Bastien haar een rolletje in zijn televisieprogramma. Het geld rolt vlotjes binnen, maar helaas is de discorage geen lang leven geschoren. De glamourwereld van de voormalige discosterren wordt een hopeloos zooitje.

Tja, regisseur Daniel Roby koos niet alleen net als Paul Thomas Anderson een discohit als filmtitel, ook het scenario is van hem gejat. Funkytown is wel een behoorlijke film die de kijker twee uur kan boeien, alleen is het al eens eerder (en veel beter) gedaan. De personages uit Andersons meesterwerk zijn een voor een onvergetelijk en perfect gecast, die uit Robys film zijn eerder kleurloos. De protagonisten zijn niet alleen saai, ook hebben ze geen karakter waardoor je nooit enige band met ze voelt. Daniel Roby heeft in tien jaar tijd slechts twee films gedraaid en dat merk je, want achter de camera is hij niet echt een groot licht. Hij toont te veel respect voor zijn helden, want ofschoon Funkytown een paar verdiensten heeft, is de film niet niet meer dan een "kopie van Boogie Nights". Desondanks zijn tekortkomingen blijft de prent evenwel het bekijken waard.

BEELD EN GELUID
Technisch is alles wel in orde, doch koos Roby voor lelijke vale kleuren die lijnrecht tegenover de spetterende discoklanken staan. De muziek is dan ook de echte ster van de film. Alle discoklassiekers van sterren als Carol Douglas, Tavares, Boney M., Tina Charles passeren de revue en knallen met een overdonderend geluid uit je speakers. Of iedereen daar nu tevreden mee is, blijft een andere zaak!

EXTRA'S
Het is een release van Entertainment One, dus dat betekent bijna automatisch dat er geen extra's op het schijfje staan. Dat is natuurlijk wel jammer, toch verdient deze maatschappij alle lof omdat zij ( vaak recente) Blu-rays tegen een scherpe prijs op de markt gooit. Misschien zou het geen slecht idee zijn om de betere releases in twee versies aan te bieden (eentje die wel extra's bevat, maar dan wel tegen een hogere prijs).

CONCLUSIE
Wie zin heeft in een leuke (maar geen grootse)  film die bol staat van discoklassiekers en die bovendien als twee druppels water lijkt op Boogie Nights van Anderson, zal in zijn nopjes zijn met deze Canadese prent.