FILM
Ruim vier jaar geleden verraste de Ier Martin McDonagh vriend en vijand met zijn eerste speelfilm: een gitzwarte komedie over twee huurmoordenaars die onderduiken in - of all places - Brugge. Ik was een fan van In Bruges en keek dan ook reikhalzend uit naar opvolger Seven Psychopaths, temeer daar de regisseur ditmaal een scenarist met writer's block als hoofdpersonage koos: doorgaans een garantie voor komisch potentieel. Misschien dat ik de verwachtingen net iets te hoog legde, want de tweede film van McDonagh overtuigt niet volledig. Gedurende lange periodes voert de prent een iets te herkenbaar en derivatief nummertje op en de ambitie die uit de plot spreekt, kan de cineast nooit volledig waarmaken, laat staan dat Seven Psychopaths een briljante scène bevat die ik me nog lang zal herinneren, zoals de sequentie met een drugs en alcohol misbruikende dwerg uit In Bruges er eentje was. Maar alle beperkingen van de prent ten spijt, valt er toch het een en ander te genieten in Seven Psychopaths.

Een van de leukste vondsten is bijv. dat de plot nu eens geen kidnappings-als criminele activiteit naar voren schuift, maar dognappings. De labiele Billy en zijn charmante, oudere handlanger Hans stelen namelijk hondjes om die vervolgens terug te brengen naar de eigenaars die uiteraard maar al te graag een geldbedrag overhandigen aan de 'toevallige' vinder. De problemen ontstaan echter als Billy en Hans het hondje van de geflipte gangster Charlie dognappen. Het duo betrekt bovendien Billys beste vriend Marty bij de ontwikkelingen, een scenarist die al lang op zoek is naar een goede plot voor zijn volgende film. Billy overtuigt hem om iets met psychopaten te doen en plaatst zelfs een advertentie in de krant waarin hij psychopaten aanraadt contact op te nemen met Marty. Dat gebeurt ook en als Charlie een verband legt tussen de dognapping en Marty gaan de poppen pas echt aan het dansen.

Dat klinkt op papier als een leuke pastiche op zowel het gangstergenre als op Hollywood, maar in de prakrijk kan McDonagh het helaas niet helemaal waarmaken. Zoals wel vaker bij tweede worpen gooit de scenarist gewoonweg te veel verschillende ideeën in één pot. Dat garandeert dat elke scène wel enkele interessante momenten bevat, maar dat de optelling van de verschillende delen nooit een bevredigende som oplevert. Een bijkomend probleem is dat de regisseur vastgeroest lijkt in de conventies van de Nouvelle Violence die Tarantino in de jaren negentig op gang bracht. Er is niks mis met referenties naar andere films of stromingen, maar als dat zo opzichtig gebeurt, riskeer je het verhaal zelf naar de achtergrond te schuiven en dat gebeurt dan ook te vaak in Seven Psychopaths. Niet dat McDonagh geen eigen ambitie toont - integendeel: de prent snijdt heel wat thematisch en vormelijk interessante punten aan - maar in de wirwar van personages, verwijzingen en plotelementen vindt een kat soms haar eigen jongen niet meer.

Gelukkig kan de cineast rekenen op een topcast die de problemen van het scenario zonder veel problemen overwint. Colin Farrell is de enige acteur die de overstap maakt van In Bruges, maar hier is hij toch iets minder op dreef. Zijn Marty laat zich namelijk te gemakkelijk meeslepen in het avontuur en vertoont verrassend weinig scepticisme, wat voor een scenarist niet zo geloofwaardig is. Veel beter is Sam Rockwell, een acteur die geregeld over the top gaat, maar als Billy vindt hij het juiste evenwicht tussen manie en ingetogenheid. Woody Harrelson is altijd in zijn sas als hij een psychotisch personage mag vertolken en dus laat ook hij een goede indruk na, ook al doet hij niets wat we niet eerder van hem gezien hebben. Het hart van de film ligt echter bij Christopher Walken, die misschien wel zijn meest memorabele rol in tien jaar neerzet als de zachtaardige dognapper Hans die dankzij de dramatische ontwikkelingen een zeer persoonlijk offer moet brengen. Je merkt het: veel ruimte voor vrouwelijke personages is er niet in het verhaal, maar Abbie Cornish en Olga Kurylenko zijn zonder meer een aangename verschijning, in alle betekenissen van het woord. Een speciale vermelding ook voor Tom Waits, die als een van de psychopaten slechts een kleine rol heeft, maar voortdurend de show steelt.

Als puntje bij paaltje komt zorgt die cast ervoor dat de 100 minuten van Seven Psychopaths relatief snel voorbijvliegen, maar het gebrek aan focus van de plot zorgt er ook voor dat je dat anderhalve uur ook snel weer vergeten bent. Martin McDonagh bewijst hoe dan ook dat hij een filmmaker is die tot meer in staat is dan één enkele 'flash in the pan'. Hij toont ambitie en laat zich meer en meer opmerken als een man die uitstekende prestaties kan halen uit zijn cast. Maar als hij zich écht op de kaart wil zetten, moet hij voor zijn volgende film misschien toch een ander milieu dan dat van de misdaad opzoeke, want anders riskeert hij om zichzelf voorgoed tot één genre te verbannen in de ogen van kijkers en critici.

BEELD EN GELUID
Op het eerste gezicht is er weinig aan te merken op de beeldtransfer. Wie iets dieper graaft, merkt dat het contrast niet optimaal is en vooral dat de scherpte net niet het niveau haalt dat je mag verwachten van een recente release. Waarschijnlijk het gevolg van de keuze voor een enkelgelaagde disk in plaats van een dubbelgelaagde. De soundtrack heeft hier minder last van en vindt een mooi evenwicht tussen de talloze geweerschoten en de heldere dialogen.

EXTRA'S
De enige extra's zijn de Cross-promotionele Trailers waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
Seven Psychopaths lijdt aan heel wat syndromen van de 'moeilijke tweede film': te ambitieus, te veel verwijzingen, te weinig focus. Maar wat resteert kan nog steeds boeien, onder meer omdat de eclectische cast het beste van zichzelf geeft. De beeldkwaliteit en de soundtrack halen een niveau dat net iets minder is dan je zou verwachten, terwijl een bonussectie ontbreekt op deze disk.