Toen Pina Bausch in 1975 Le Sacre du Printemps op het repertoire van het Wuppertaler Tanztheater zette was er een probleem: van het scenario van Diaghilevs dansproductie bestond niet één compleet exemplaar meer. Bausch zag zich m.a.w. verplicht om zelf een eigen choreografie uit te werken. De Australische Jo Ann Endicott, in die periode één van Pina Bausch’s belangrijkste medewerkers in Wuppertal, vertelt in haar memoires hoe haar chef de danspartij van de uitverkorene wekenlang in het geheim in haar kantoortje oefende en hoe zij als jonge danseres na de eerste doorloop van de dansproductie huilend de toneelvloer verliet uit pure emotie. Ondertussen hebben choreografen zoals Sacha Waltz en D’Akram Khan hun eigen versies van Le Sacre uitgewerkt en wegens het ontbreken van de oerversie van Diaghilev is Stravinsky’s muziekwerk in z’n balletvorm uitgegroeid tot een boom met vele takken.

Le Sacre du Printemps in de versie van Pina Bausch wordt net zoals Café Müller nog regelmatig op het repertoire genomen door het Tanztheater Wuppertal. In de versie die u op deze dvd ziet danst Malou Airaudo de partij van de uitverkorene. Le Sacre is een dansstuk dat gedomineerd wordt door het ritme, dat de actie voortstuwt en ze vorm geeft. Solo- en groepspartijen wisselen elkaar in een snel tempo af en werken in de richting van het hoogtepunt: de dood van de uitverkorene. Vrouwen krijgen een hoofdrol in Bausch’s versie en de actie concentreert zich rondom een rode sjaal die vruchtbaarheid en seksualiteit symboliseert. In de Diaghilev-versie van Le Sacre du Printemps kreeg de viering van de nieuwe lente een centrale plaats met het offer als sluitstuk, waardoor de toon volgens getuigen uit die tijd bij wijlen luchtig en feestelijk was. Pina Bausch gooit het over een totaal andere boeg en plaatst het uitkiezen van een kandidate centraal en vervolgens het offeren van de uitverkorene. Bijgevolg is de sfeer eerder gespannen en bij momenten zelfs een beetje grimmig met een zekere apocalyptische dreiging op de achtergrond. Bij Bausch oogt Le Sacre als en Grieks drama en die vorm en sfeer wordt nooit losgelaten.

De opname uit 1975 is met één camera gedraaid en dat is wegens de grootte van de dansgroep niet evident, maar door telkens te kiezen voor de belangrijkste scènes uit elk onderdeel van het dansstuk, wordt een gevoel van onvolledigheid vermeden. Van close-ups is in deze versie geen sprake, maar dat belet niet dat de spanning vaak van de gezichten van de dansers is af te lezen. Kenners van het Tanztheatergezelschap herkennen beslist Dominique Mercy, Lutz Förster en Meryl Tankard in de vrouwendansgroep.

De muziek staat in stereo, maar de geluidsband is voldoende krachtig om alle schakeringen van Stravinsky’s compositie tot hun recht te laten komen. De uitvoering van het Cleveland Orchestra, gedirigeerd door Pierre Boulez, is overigens van topniveau.