FILM
Een man met wiens zaad 533 kinderen zijn verwekt, als gevolg van veelvuldige bezoekjes aan de spermabank? Als premisse voor een komedie klinkt het zo slecht nog niet, zeker als een flink deel van die kinderen twintig jaar later voor de rechtbank de identiteit van hun vader wil achterhalen. Dat de Canadese film Starbuck in 2011 niet alleen in eigen land maar ook in de rest van de wereld potten brak, verbaast dan ook niet echt. Hollywood kocht prompt de remakerechten op en vond Vince Vaugh bereid om de hoofdrol te vertolken. Maar in de vertaling moet er iets serieus zijn misgelopen, want Delivery Man is een warboeltje, zonder structuur, zonder sympathieke of memorabele personages en – vooral – zonder een greintje humor.

Protagonist David Wozniak werkt als bezorger in het New Yorkse familiebedrijf, een slagerij, maar goed in zijn job is hij niet. Waar hij wel in excelleert, is in het verzamelen van schulden, zodat hij steeds opnieuw  de gekste trucjes moet uithalen om zich uit de financiële put te halen. Geliefd maakt hij zich daardoor niet bij vrienden en familieleden. Als een advocaat hem inlicht over zijn ongewoon wijdverspreide zaad en de wens van zijn honderden kinderen om hun vader te kennen, ziet hij daarin een opportuniteit om voor eens in zijn leven de juiste keuzes te maken. Elke dag pikt hij een andere naam uit de dossiers die de rechtbank hem doorgaf en zoekt hij contact met een van zijn kinderen, zonder hen te vertellen dat hij hun vader is. Naarmate de procesdag nadert, groeit de twijfel bij David: wil hij zijn nageslacht, dat hij heeft leren kennen als een stel prachtige mensen, blijven voorliegen of out hij zich als ‘Starbuck’, het pseudoniem waaronder hij zijn donaties deed en dat inmiddels ook door de media is opgepikt?

Het is een dilemma dat heel wat emoties kan losweken en in de laatste tien minuten van de film komt die emotie er ook gedeeltelijk uit. Het probleem is dat je daarvoor anderhalf uur lang hebt zitten kijken naar een inepte komedie, vol antipathieke of stereotiepe personages. Neem nu David zelf. Hij kijkt amper om naar zijn zwangere vriendin, heeft de gewoonte om te liegen over alles en nog wat en kweekt om zijn schulden af te lossen wiet in zijn appartement. Dat hij bereid is zijn spermabankkinderen wél met liefde en attentie te overspoelen, maakt hem zo mogelijk nog minder sympathiek. Dat Vince Vaughn door de rol slaapwandelt komt de film evenmin ten goede.

Nog onvergeeflijker zijn echter montage en regie, die erop gericht lijken om de kijker zoveel mogelijk te desoriënteren. Zeker in het eerste halfuur propt regisseur Ken Scott (die ook al het origineel regisseerde) zoveel personages en scènes samen, dat empathie en geloofwaardigheid compleet overboord gaan. Zo besteedt de prent amper tijd aan de relatie tussen David en zijn vriendin (een degelijk Cobie Smulders in wat de meest ondankbare rol uit haar carrière moet zijn), waardoor haar rol in zijn leven pas op het einde min of meer duidelijk wordt voor de kijker. Ook storend is dat Delivery Man geen enkele moeite doet om te verklaren hoe David zo gemakkelijk in het leven van zijn proefbuiskinderen kan opduiken zonder dat iemand daar vragen over stelt. Met name zijn geregelde bezoeken aan een zwaar gehandicapte zoon in een verzorgingsinstituut kan je daardoor amper slikken. Een bijkomende bezwarende omstandigheid is dat slechts twee van de prominent opgevoerde jongeren vrouwen zijn. Eén van die twee is dan nog een junkie en van de andere weten we louter dat ze graag rondloopt in veel te korte rokjes. Als Delivery Man zichzelf in de markt wilde zetten als een vrouwonvriendelijke prent, dan is die opdracht alvast geslaagd.

Valt er dan compleet niets te genieten in Delivery Man? Toch wel. De vertolking van Chris Pratt als Davids beste vriend en advocaat is leuk en het zou me niet verbazen mocht deze rol ertoe hebben bijgedragen dat Marvel hem contacteerde om ‘Star Lord’ Peter Quill te vertolken in het gigantisch succesvolle Guardians of the Galaxy. En de laatste tien minuten, hoewel nog steeds een aanfluiting van de geloofwaardigheid, hinten naar hoe leuk en emotioneel de film had kunnen zijn als de premisse beter was uitgewerkt. Maar dat zijn positieve druppels op een voor het overige negatieve hete plaat. Dat Delivery Man bij zijn release grandioos flopte (in België haalde de prent zelfs de cinemazalen niet), is dan ook volkomen terecht. Of de makers daarvoor de grootste verantwoordelijkheid dragen of het originele script van de Canadese Starbuck – een film die ik niet zag – laat ik daarbij in het midden.

BEELD EN GELUID
Delivery Man valt op deze Blu-ray in positieve noch negatieve zin op. De beeldscherpte is zonder meer het grootste pluspunt: die is in de hele film uniform excellent. De kleurenweergave durft al eens te fel te zijn, maar valt binnen de parameters die we mogen verwachten van een recente film. Printbeschadigingen zijn volledig afwezig en de digitale compressie levert geen problemen op. Een oerdegelijke transfer dus, die echter niet goed genoeg is om als referentiekwaliteit te bestempelen. De soundtrack steekt wel boven de middelmaat uit, dankzij een sterke mix die de dialogen helder weergeeft maar ook de balans met de andere boxen behoudt. Als er één minpunt te noem is, zou je kunnen zeggen dat de muziek soms niet luid genoeg wordt weergegeven.

EXTRA'S
De making-of Building Family (16 min.) is niet meer dan een promotionele featurette, die zonder al te veel diepgang ingaat op het productieproces van Delivery Man. Vince Vaughn Off the Cuff (4 min.) bevat een aantal scènes waarin de acteur de kans krijgt om te improviseren op de set terwijl de Bloopers (4 min.) tot de minst grappige behoren die ik de laatste jaren te zien kreeg op een dvd of Blu-ray. Ten slotte is er nog een terecht geknipte Deleted Scene (2 min.) waarin Cobie Smulders de wietplantage van Vince Vaughn ontdekt.

CONCLUSIE
Delivery Man gebruikt een intrigerende premisse om een schabouwelijke film rond te bouwen die te weinig humor bevat om die een komedie te noemen en te weinig hart om hem als een drama te bestempelen. Een zoveelste overbodige remake uit de om inspiratie verlegen Hollywood-fabriek dus. De beeldkwaliteit is wel degelijk en het audiospoor zelfs bijzonder verdienstelijk, maar van de bonussectie zal je het niet warm of koud krijgen.