Ondertussen komen er steeds meer aanwijzingen dat hun voormalige collega Amiel Ben-Horin, die destijds in een bodybag uit gevangenschap is teruggekeerd, nog leeft en in Syrië als moslim woont. In dat geval is er geknoeid met het lijk, maar als ze legerpsychiater Haim erop aanspreken en die een onderzoek instelt, blijkt het verslag van de lijkschouwer uit het archief van de Mossad te zijn ontvreemd. Uri en Nimrod kunnen nauwelijks geloven dat Amiel uiteindelijk de kant van z’n beulen zou hebben gekozen, maar op een recente foto van een spion zien ze hem als leider van een groepje Arabische mannen dat verdacht wordt van terrorisme. Stel dat Amiel destijds als infiltrant naar de andere kant is gestuurd, zou de Israëlische geheime dienst dan al die tijd geweten hebben waar ze met z’n drieën gevangen zaten en zijn zij, Uri en Nimrod, dan al die tijd gebruikt voor politieke en militaire doeleinden?

In Syrië deelt Amiel ondertussen het leiderschap van de Kinderen van Jihad met de opvliegende Abdallah, een Palestijn die 20 jaar geleden een man heeft doodgeschoten tijdens de aanval op een Israëlische school en die met een aantal andere Arabieren is geruild tegen Uri en Nimrod. Abdallah beseft wat het betekent om jarenlang opgesloten en gefolterd te worden en hij vertrouwt Amiel – die ondertussen Yusuf heet – voor geen haar. Eens een jood, altijd een jood, is zijn devies en dus probeert hij te bewijzen dat Yusuf, die ondertussen getrouwd is met de dochter van de geestelijke leider van de Kinderen van Jihad, een Israëlische agent is. Of Amiel zich effectief tot de islam heeft bekeerd en een volbloed moslimterrorist is geworden, dat laten de makers in het midden, maar als er een reddingsoperatie op het getouw wordt gezet, beseft hij dat zijn tijd in Syrië erop zit en dat hij moet doen wat hem al dan niet destijds is opgedragen.

In Prisoners of War – Seizoen 2 wordt de lat een stuk hoger gelegd dan in de eerste serie, want de actie verlegt zich gedeeltelijk naar Syrië, terwijl aan de Israëlische kant een spannende zoektocht naar de waarheid op gang komt. Uri en Nimrod moeten plaats maken voor Amiel, want die staat in dit seizoen veel centraler en hij is de figuur waarop de makers van Homeland het personage Nicolas Brody hebben gebaseerd, met dit verschil dat Amiel Ben-Horin pas op het einde van seizoen 2 opnieuw in Israëlische verschijnt na een bloedstollende ontsnappingspoging die is opgezet door de Mossad. Prisoners of War seizoen 1 & 2 vormen als het ware de prequel van Homeland, zij het dat de omstandigheden in beide series vrij ver uiteen liggen, maar dat is uiteraard het gevolg van het veramerikanseren van het scenario. Of Amiel Ben-Horin, alias Yusuf, al dan niet te vertrouwen is na z’n terugkeer is een vraag die in Prisoners of War in de laatste 5 minuten van seizoen 2 wordt gesteld en waarop we misschien nooit een antwoord zullen krijgen, want sinds bedenker en (enige) scenarist Gideon Raff fulltime aan de scenario’s van Homeland werkt, is er wellicht geen plaats en geen ruimte voor een derde Israëlische serie en dat is heel erg jammer, want eigenlijk is Prisoners of War gewoon veel sterker dan Homeland, maar tegelijk ook ingewikkelder, want het Israëlisch-Arabisch conflict is zo veel complexer dan wat er in Homeland van overblijft (als Amerikaans-Arabisch conflict).

Prisoners of War is veel breder uitgewerkt dan Homeland, want er is sprake van niet één, maar van twee teruggekeerde militairen plus eentje die nog ergens in Syrië vastgehouden wordt en bovendien zijn er dus ook drie families waaraan aandacht moet worden besteed. Meer is in dit geval beter, want op die manier wordt een te nauwe focus (zoals op Nicolas Brody en Carrie Mathison) vermeden waardoor de serie haar groeikansen behoudt, eventueel voor een derde seizoen al is dat gezien de omstandigheden eerder onwaarschijnlijk, maar dat wordt dan beslist ook het laatste seizoen als men niet zoals in Homeland de focus wil verleggen (in dit geval van Nicolas Brody naar Carrie Mathison, wat overigens niet echt een rampzalige evolutie is, maar wel een drastische koerswijziging).

De acteurs van Prisoners of War zijn wereldberoemd in Israël, maar in de rest van de wereld zo goed als onbekend, tenzij misschien Yaël Abecassis, die u eerder aan het werk kon zien in de bloedmooie en vertederende productie Kadosh (1999). Hoofdrolspelers Ishai Golan (Uri) en Yoram Toledano (Nimrod) zijn perfect gecast voor hun rol als voormalige Israëlische militairen in Syrische gevangenschap, maar in serie 2 worden ze moeiteloos gepasseerd door Assi Cohen (Amiel) die zo mogelijk nog sfinxachtiger en mysterieuzer is dan Nicolas Brody in Homeland. In de nevenrollen zien we een uitstekende Mili Avital als Uri’s echtgenote Nurit en een al even imponerende Adi Ezroni als Amiels jongere zusje Yael. Voeg bij dat alles het originele en imposante production design van Adam Gazale (die ook de pilot en de eerste aflevering van Homeland heeft aangekleed) en dan moet het u stilaan duidelijk worden dat Prisoners of War een zo goed als perfecte serie is die uw aandacht verdient.