In West-Berlijn realiseert Sara zich heel gauw dat men haar in de DDR een document heeft laten tekenen waardoor er van de beloofde gezinshereniging geen sprake kan zijn. Als de Berlijnse afdeling van de Mensenrechtenorganisatie niet snel genoeg resultaat boekt en Binte en Veichen in Dresden in een pleeggezin worden geplaatst, besluit Sara om tot actie over te gaan. Ze schrijft gebt mir meine Kinder op een houten bordje en staat vanaf dan elke dag op het trottoir aan grensovergang Checkpoint Charlie, van de vroege ochtend tot ’s avondslaat, in weer en wind, om er met mensen te praten, flyers uit te delen en handtekeningen te verzamelen. Tijdens een vergadering op het ministerie van buitenlandse zaken in Bonn wordt haar verteld dat ze de Duits-Duitserelaties in gevaar brengt, maar dat sterkt Sara Bender in haar overtuiging dat ze er alleen voor staat. Via een ontmoeting met Richard Panter (Filip Peeters), een Amerikaanse journalist die o.a. voor de New York Times schrijft, gaat haar verhaal wereldwijd. In de DDR worden ze zenuwachtig maar ze geven geen krimp, en dus besluit Sara om in Stockholm tijdens een zitting van de Conferentie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) haar protest voort te zetten…

Die Frau Vom Checkpoint Charlie is gebaseerd op waargebeurde feiten. Sara Bender heette in werkelijkheid Jutta Gallus en haar dochtertjes Claudia en Beate. De Duitse schrijfster Ines Veith gebruikte het feitenmateriaal voor de roman Die Frau Vom Checkpoint Charlies. Der Verzweifelte Kampf einer Mutter um ihre Töchter, waarin de hele affaire flink wordt gedramatiseerd met toevoeging van situaties en feiten die zich in werkelijkheid niet, gedeeltelijk of heel anders hebben voorgedaan. Ook scenariste Annette Hess en regisseur Miguel Alexandre deden een duit in het zakje, want voor een tv-miniserie van 3 uur moet je een behoorlijke hoeveelheid materiaal bijeenharken. Dat betekent evenwel niet dat er afbraak is gedaan aan de algemene strekking van wat Juta Gallas tussen 1982 en 1987 overkwam, alleen ligt de klemtoon gedeeltelijk anders, want in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw kocht de BRD tienduizenden DDR-burgers tegen harde Deutsch Mark en het is zeer waarschijnlijk dat men het geld liever besteedde aan een dissident dan aan de kinderen van een vrouw waarvoor men al heel veel geld op tafel had gelegd. Het was m.a.w. geen prioriteit voor de West-Duitsers. Bovendien leefden de beide kinderen niet in een pleeggezin, maar bij hun natuurlijke vader en was er dus van hoogdringendheid sowieso geen sprake.

In het licht van wat er echt is gebeurd met Jutta Galas en haar dochters zou je Die Frau Vom Checkpoint Charlie kunnen afkeuren, want ook de moordpoging in Stockholm is verzonnen en zelfs de doodzieke grootvader in het westen heeft nooit bestaan. Maar misschien net doordat het verhaal zo heftig is gedramatiseerd blijft het uiteindelijk drie uur lang overeind, want regisseur Miguel Alexandre laat nauwelijks ruimte voor een adempauze en vuurt de feiten tegen hoge snelheid op de kijker af. De STASI maakt een slechtere beurt dan in werkelijkheid het geval was, maar dat is geen punt, want die organisatie heeft in andere gevallen bewezen voor niets of niemand terug te deinzen, en wat ze hier in de schoenen geschoven wordt is klein bier in vergelijking met de misdaden tegen de eigen bevolking en tegen het West-Duitse buurland, want zoals na de hereniging uit de Stasi-archieven bleek, was de DDR-veiligheids- en spionagedienst de drijvende kracht achter de Baader-Meinhof-terroristen in de jaren 70 én achter de moord op studentenleider Rudi Dutschke (1979).

Als op zichzelf staand project is Die Frau Vom Checkpoint Charlie m.a.w. een indringende thriller met Sara Bender in de hoofdrol en actrice Veronica Ferres (Die Manns - Ein Jahrhundertroman, 2001; Adam Resurrected, 2008) maakt een zeer sterke en geloofwaardige indruk, zowel als de gedupeerde jonge moeder van twee kinderen in Deel 1, als de gemotiveerde activiste in deel 2 van deze tv-film. Peter Kremer (Rommel, 2012) kruipt in de rol van Peter Koch, de vriend die niet moedig genoeg is om het regime de rug toe te keren en die als argument z’n zieke moeder gebruikt. Z’n verraad levert op, want in het tweede deel van de serie draagt hij het kostuum van een STASI-officier. Kremer kon u vorig jaar nog aan het werk zien in de prestigieuze tv-miniserie Unsere Mütter, Unsere Väter (2013) waarin hij de rol van de vaderfiguur voor z’n rekening neemt. De Vlaamse acteur Filip Peeters (De Indringer, 2005; Recht Op Recht, 1998) heeft het een stuk gemakkelijker, want z’n personage Richard Panter is niet alleen een flink stuk sympathieker, hij staat ook vanaf het begin aan de goeie kant en dus kan hij rekenen op de toegenegenheid van de toeschouwer/kijker. Kinderen in series aan bod laten komen is geen eenvoudige klus, maar Maria Ehrich (Veilchen) en vooral de 12-jarige Elisa Schlott (Bine) trekken zich meer dan verdienstelijk uit de slag en ze maken niet alleen een geloofwaardige, maar ook een innemende en vertederende indruk.