FILM
David Harris (Dylan Walsh) is een man met vele gezichten. Recent nog ging hij zelfs door het leven met een andere naam, Grady Edwards. Tenminste, totdat hij besloot om op kerstavond zijn echtgenote en drie kinderen in koelen bloede te vermoorden en te vluchten van de plaats van de misdaad. Slechts enkele dagen later loopt hij de gescheiden Susan Harding (Sela Ward) en haar twee kinderen tegen het lijf in de supermarkt en de klik is er meteen.

Zes maanden later zijn de tortelduifjes verloofd en is heel de buurt dol op David. Ook Jackie (Paige Turco), Susans zus, kan zich helemaal vinden in de keuze van haar zus en biedt David zelfs een job aan als makelaar. Maar dan komt Michael (Penn Badgley), Susans oudste zoon, terug van internaat. Hij heeft het moeilijker met de nieuwe man in huis en ondanks Davids pogingen om een vader-zoonband te creëren, blijft Michael achterdochtig.

Het duurt niet lang vooraleer Davids façade barsten begint te vertonen. Het lichaam van een "verongelukte" buurvrouw wordt ontdekt, enkele weken nadat zij David had aangeduid als een gezochte crimineel. Jackie begint onraad te ruiken als hij steevast weigert zijn persoonlijke gegevens over te maken voor zijn job en uiteindelijk zelfs ontslag neemt. En dan is er nog Susans ex, die niet opgezet is met de nieuwe man des huizes.


In 1987 ging de carrière van acteur Terry O'Quinn, beter bekend als John Locke uit Lost, echt van start met zijn hoofdrol in The Stepfather. Twee sequels en 22 jaar later kwam er dan de remake, met Dylan Walsh in de schoenen van de moordlustige patriarch. Het verhaal is gebaseerd op de daden van ene John List, die in de jaren 70 de naam Bogeyman of Westfield verwierf door zijn moeder, echtgenote en drie kinderen te vermoorden en daarna te hertrouwen en 18 jaar aan de arm der wet te ontglippen. Dat de feiten sterk gedramatiseerd worden en het over niet meer dan een losse verfilming gaat, hoeft voor dit Hollywood-vehikel van Nelson McCormick (Prom Night) geen betoog.

Toch biedt het uitgangspunt interessante perspectieven: hoe slaagt een man erin zulke vreselijke daden te plegen en dan compleet ongestraft verder door het leven te gaan, zelfs opnieuw de draad op te pikken? Dat dit soort thrillers, eerder naar het slasher-soort neigend, een zeker suspension of disbelief vraagt, is niets nieuws. "David" weet vaak met een goede portie geluk te ontsnappen aan de ontdekking van zijn geheim en de mensen uit zijn omgeving moet hij wel erg vakkundig gekozen hebben, aangezien ze soms toch van weinig intelligentie getuigen. Maar in de 21ste eeuw, waarin Big Brother alomtegenwoordig is en smartphones en sociale media de plak zwaaien, is het moeilijk te aanvaarden dat er bijvoorbeeld nooit iemand in is geslaagd een foto van "David" te maken.

The Stepfather verwacht van de kijker dat hij of zij alle ongeloof even aan de kant zet en zich volledig laat meevoeren met de personages. Het trage tempo van de film helpt daar niet bij: terwijl de kijker al na 5 minuten weet met wat voor een man de Hardings te maken hebben, komen zij er pakweg een kwartier voor het einde pas achter. Het voorafgaand kat- en muisspelletje en de continu dreigende vraag of ze al dan niet zijn geheim ontdekken, is wel amusant, maar er is weinig wol om anderhalf uur draad mee te spinnen.

Het script is dan ook niet bijster sterk en de dialogen zitten vol herhalingen en vanzelfsprekendheden, wat het voormelde suspension of disbelief niet makkelijker maakt. Het acteerwerk is aanvaardbaar, met name Dylan Walsh en Sela Ward hebben een leuke back-and-forth als jong koppel dat kritiek krijgt te slikken van zijn omgeving omdat ze toch wat snel gaan. Penn Badgley moet vooral aanwezig zijn en mooi wezen, net als Amber Heard, al heeft die laatste al meer moeite om haar teksten op geloofwaardige wijze uit te kramen. En broertje en zusje Harding... zijn er gewoon.

Een laatste opmerking kan gemaakt worden over de Nederlandstalige ondertitels. Op minstens 10 plaatsen kunnen de vertalers betrapt worden op halfslachtige, al te letterlijke vertalingen van het Engels, waardoor de betekenis van de Nederlandstalige zin totaal niet overeenstemt met wat gezegd wordt. Jammer dat er niet voldoende moeite is gestoopt in een degelijke ondertiteling.


BEELD EN GELUID
Het beeld is helder en de kleuren komen goed uit de verf in het grauwe palet. Er is wel een redelijke korrel aanwezig, waardoor van scherp beeld moeilijk kan worden gesproken. Op dat vlak een mindere transfer. Het geluid is van aanvaardbare kwaliteit met een aangename DD 5.1-track, al dient de verantwoordelijke van de soundtrack toch een paar flinke kletsen te krijgen. Maar als u fan bent van puberale hardrock en mislukte remixes van klassiekers, dan is dit ongetwijfeld uw ding!

EXTRA'S
Een beperkt aanbod: een audiocommentaartrack met de regisseur en acteurs Dylan Walsh en Penn Badgley, bloopers (04:52) en twee documentaires. Open House: de Making-of (19:19) laat de acteurs en regisseur aan het woord over het maken van de film, doorspekt met behind-the-scenesbeelden, en Visualizing the Stunts (11:07) doet hetzelfde, alleen met de focus op de vele stunts in de film. Ten slotte krijgen we nog 5 trailers, waaronder eentje over de wonderen van Blu-Ray. Misschien is de zwakke beeldkwaliteit wel een marketingtruc voor dit nieuwe medium...


CONCLUSIE
The Stepfather is een dertien-in-een-dozijnfilm die weinig om het lijf heeft en de spanning te lang rekt om overtuigend te zijn. De kwaliteit van de disk is redelijk, al laat de beeldkwaliteit wat te wensen over. Voor de bonussectie moet je het ook niet doen.