FILM
Na jarenlang zoeken kan kolonel Katherine Powell (Helen Mirren) het net eindelijk sluiten rond de moslimterroriste Susan Danford (Lex King), een tot het in salafistisme bekeerde Britse onderdaan die zich tegenwoordig Ayesha Al-Hady noemt en die banden heeft met Al-Shabaab. De Keniaanse overheid staat op het punt haar samen met drie andere terroristen op te pakken, en ze krijgt daarbij de hulp van de camerabeelden van een drone. Het viertal verschanst zich in Nairobi in een wijk die door Al-Shabaab wordt gecontroleerd, en een lokale agent, Jama Farah (Barkhad Abdi), slaagt erin om een minuscule camera, ingebouwd in een mechanisch insect, in het safe house te smokkelen. De beelden die hij kan opvangen, jagen een schok door de intelligence: het viertal is bezig met de laatste voorbereidingen voor een zelfmoordaanslag, en terwijl ze hun bomgordels aandoen, nemen ze nog gauw een opeisingsvideo op. Al-Shabaab heeft een reputatie hoog te houden als het om bomaanslagen op Keniaanse winkelcentra gaat, dus wat hun bedoelingen zijn, is vrij duidelijk.
 

Luitenant-Generaal Frans Benson (Alan Rickman) kan de politieke verantwoordelijken overtuigen om het missieprotocol te veranderen in een shoot to kill-opdracht; de twee raketten die op de drone gemonteerd zijn, zullen daarbij wellicht wel wat voor collateral damage zorgen, maar de tijd dringt en het lijkt moreel verantwoord om het viertal aan gort te bombarderen vooraleer het zijn plannen kan uitvoeren. Dronepiloot Steve Watts (Aaron Paul) weigert echter de bevelen van zijn oversten op te volgen wanneer hij op de camerabeelden ziet dat een jong meisje (Aisha Takow) zich uitgerekend voor het gebouw geposteerd heeft om het door haar moeder gebakken brood aan de man te brengen. Vooraleer hij een hellfire in het gebouw jaagt, wil hij eerst dat de geheime dienst ál het mogelijke doet om het meisje weg te lokken van de hot zone. Plots begint het in Engeland en de Verenigde Staten te regenen, want alle paraplu's gaan open en geen enkele functionaris met politieke verantwoordelijkheid wil deze omstreden operatie sanctioneren...

 

Never tell a soldier that he does not know the cost of war. Naast een gruwelijke actualiteitswaarde, zijn de morele dilemma's die in Eye In The Sky worden gesteld, niet op de vingers van één hand te tellen. Jammer genoeg zijn dilemma's van deze omvang in de wereld van vandaag schering en inslag geworden, en tussen het ogenschijnlijk eenvoudige gegeven - schiet de terroristen neer nu het nog kan - en de realiteit gaapt een kloof van jewelste. Eén minister zit op de pot met een voedselvergiftiging, wat hij als alibi gebruikt om niet aan de telefoon te moeten komen, de andere is hoogst geïrriteerd dat zijn diplomatisch bezoek aan een Chinees pingpongtoernooi voor een dergelijke futiliteit wordt onderbroken. Iemand van de politieke besluitvormers staat op gegeven moment zelfs op het punt de zelfmoordaanslag gewoon door te laten gaan, omdat, als de geallieerden bombarderen, ze daarmee ook de propaganda-oorlog verliezen, terwijl Al-Shabaab moreel zal veroordeeld worden als hen toegestaan wordt de aanslag wél uit te voeren. Zij het dan dat, als de pers lucht mocht krijgen van het feit dat de militairen de aanslag hadden kunnen verijdelen en ervoor gekozen hebben het tóch niet te doen, daar weer een storm van politieke verontwaardiging op zou volgen... en zo gaat het maar door, en eigenlijk is élke beslissing een foute. Maar wat dan? De vraag wordt niet expliciet gesteld, maar allicht zal u bij het bekijken zélf een moreel standpunt moeten innemen en voor uzelf uitmaken of het bombarderen van de terroristen al dan niet gerechtvaardigd is.