FILM
Bij Christian Wolff (Ben Affleck) wordt een vorm van autisme gediagnosticeerd tijdens zijn jeugd. Zijn moeder (Mary Kraft) verlaat het gezin waardoor hij achterblijft met zijn vader (Robert C. Treveiler) en zijn broertje. De man des huizes is een militair en heeft geen medelijden met Christian. Hij is van mening dat de wereld niet zal veranderen voor hem maar dat hij zich zal moeten leren aanpassen. Dit resulteert in een strenge opvoeding zodat zijn twee zonen sterk en onafhankelijk door het leven kunnen gaan.





Omdat de meeste autisten een genie blijken te zijn in wiskunde, mag het geen verrassing zijn dat we Christian op volwassen leeftijd als boekhouder aan de slag zien. Voor de buitenwereld is hij de zoveelste in rij, maar hij opereert daar buiten ook in de illegaliteit met zware jongens als klanten: drugskartels, wapenhandelaars en witwassers. Ze huren hem allemaal in om geld terug te vinden dat in de loop der jaren in hun boekhouding verloren is gegaan, en verrassend genoeg overleeft Christian dit soort cliënteel. Dat trekt de aandacht van de overheidsagenten Ray King (J.K. Simmons) en Marybeth Medina (Cynthia Addai-Robinson), die er achter proberen te komen wie deze accountant echt is, want hij gebruikt steeds een ander alias en blijft mobiel.





Maar Christian heeft dus ook legale klanten en hij krijgt een opdracht aangeboden van Lamar Blackburn (John Lithgow) voor het bedrijf Living Robotics. Daar is boekhouder Dana Cummings (Anna Kendrick) er toevallig achtergekomen dat er geld verdwenen is. Wolff vindt vrij snel waar het geld gelekt is, maar vanaf dan loopt alles mis. De schuldige pleegt zelfmoord en er staat een prijs op het hoofd van Christian en Dana. Die situatie is hij evenwel gewend en als het zover komt is het tijd om te vertrekken en andere oorden op te zoeken. Hij wilt Dana echter niet aan haar lot overlaten en vanwege zijn autisme moet hij dit afwerken. De militaire opvoeding die hij heeft genoten zal van pas komen.





Deze actiefilm kan je vergelijken met films zoals John Wick of Jack Reacher. De actie is choreografisch alvast even brutaal en stijlvol. Maar waar we in dit genre meestal geplaagd worden met een flinterdun en weinig origineel verhaal, is The Accountant een aangename uitzondering. Deze keer is onze protagonist een autist, wat de film op zich al interessant en origineel genoeg maakt vanwege het feit dat hij de held is en niet het slachtoffer. Autisme wordt in deze film immers niet bekeken als een zwakheid maar als een sterkte. Het grootste compliment dat ik de filmmakers kan maken is dat het hen gelukt is om dit op een geloofwaardige manier over te brengen. Christian is gestructureerd, heeft een vaste routine en gaat doeltreffend te werk. Als hij een boekhoudkundig probleem snel oplost, wordt dat niet als ongeloofwaardig beschouwdt vanwege zijn talent. Hetzelfde gaat op voor de actiemomenten waarin hij gedisciplineerd en zo snel en doeltreffend mogelijk zijn tegenstander uitschakelt. Het lijkt simpelweg logisch dat hij dat allemaal kan vanwege zijn autisme en opvoeding.

Men probeert je echter geen oor aan te naaien want uiteraard zijn er ook problemen en moeilijkheden die ermee gepaard gaan. Zo stelt Christian zichzelf geregeld bloot aan overdadige lichteffecten en lawaai om er in het dagelijks leven beter mee te kunnen omgaan, aangezien deze dingen hem anders de controle kunnen laten verliezen. Autisme gaat gepaard met controle en er is eigenlijk maar één moment in de film waarop hij dat doorbreekt, nl. op het moment dat hij moet vluchten, wat duidelijk een routine is, want alles wat hij nodig heeft staat constant vertrekkensklaar, maar hij kiest er toch voor om Dana te gaan helpen. Het is duidelijk dat hij een boontje voor haar heeft, maar iemand dichtbij laten komen en contact leggen is aartsmoeilijk voor Christian. Het is het enige moment in de film waarop ik medelijden met hem had, wat gezien het thema bizar is.




Maar nogmaals, het doel van de film is niet om empathie op te wekken, maar om te laten zien dat mensen met autisme ook sterk en onafhankelijk kunnen zijn. We zien dus dat hij op zijn zachtst gezegd niet echt sociaal vaardig is en dat als hij geconfronteerd wordt met iets dat hij niet verwacht, moeite heeft om zich te bedwingen. Als die momenten zich voordoen grijpt hij vaak terug naar een kindergedichtje dat hij stil begint te herhalen en wat hem tot rust brengt: het bekende Solomon Grundy. Dat is een leuke knipoog naar Ben Affleck (Gone Girl, Argo), want Solomon Grundy is in het DC Comics-universum een tegenstander van Batman. Zo, u bent weer een nerdfact rijker en er zitten trouwens wel meer easter eggs in de film die verwijzen naar comics.




Dat brengt ons bij Ben Affleck en over hem is al veel inkt gevloeid. Of je nu voor of tegenstander bent, ik kan mij moeilijk inbeelden dat er iemand is die niet tevreden is over zijn prestatie in deze film. Het is een ingetogen rol die veel mimiek vraagt en dat brengt hij er zeer goed vanaf. De rol vraagt echter nog wel wat meer dan dat, maar sinds Batman V Superman: Dawn Of Justice mag het eigenlijk geen verrassing zijn dat hij je ook weet te overtuigen in de actiescènes. Daarenboven blijft de man met zijn lengte van 1,92 meter imponeren. U hoort het, ik ben fan en in mijn ogen is hij perfect gecast voor deze rol. De omringende cast is met Anna Kendrick (Twilight, Pitch Perfect), John Lithgow (3rd Rock From The Sun, Interstellar), J.K. Simmons (Spiderman, La La Land) en Jon Bernthal (The Walking Dead, The Wolf Of Wall Street) dik in orde en iedereen draagt zijn steentje bij in deze knappe productie.




De goede cast en het origineel gebruik van autisme zijn echter niet de enige pluspunten. Het verhaal gaat diep genoeg om je aandacht vast te houden, want de puzzelstukjes vallen langzaam maar zeker in elkaar. Over het boeiende hoofdpersonage krijg je met mondjesmaat meer duidelijkheid over achtergrond en verleden, maar je komt niet alles te weten wat hem mysterieus houdt. Je wilt simpelweg steeds meer over hem te weten komen omdat hij veel diepgang heeft. Doordat het verhaal meer uitgediept is, is er minder actie dan in pakweg John Wicks. The Accountant gooit het dus over een andere boeg en is evenwichtiger met meer afwisseling. De spanning is voortdurend aanwezig omdat je meegaat in het verhaal. De speelduur van twee uren is dan ook zo voorbij.





BEELD EN GELUID
De gekozen kleuren blijven meestal sober, wat overeenkomt met de aard van de protagonist. Het beeld is goed, met een mooie scherpte en weinig tot geen detailverlies in de donkere scènes in de film. Soms wel wat ruis. Het geluid is van een hoger niveau met heldere dialogen en knap gebruik van de surroundboxen. Het is pas helemaal feest als de kogels je rond de oren vliegen. Het sluipschuttersgeweer dat Wolff gebruikt in meerdere scènes, geeft een basgeluid dat niet moet onderdoen voor een kanonschot. Ik heb zo’n ding nog nooit echt horen afgaan, maar het lijkt mij licht overdreven. Desalniettemin vind ik het geweldig! Actie mag lekker knallen, zolang er maar evenwicht is tussen actie en dialoog. Schrik echter niet als de buurman je de dag nadien niet meer groet.

EXTRA’S
De visie van de film, de productie en hoe Ben Affleck de rol heeft aangepakt, het zijn enkele onderwerpen die kort aan bod komen in Inside the Man (10:38). Behavioral Science (8:04) gaat in op autisme en de research die men gedaan heeft om het fenomeen correct en geloofwaardig weer te geven. Tot slot wordt er meer ingegaan op de actie in The Accountant in Action (7:14). Men toont de training van Ben Affleck en vertelt over de keuze voor Pencak Silat, een efficiënte en klinische Indonesische gevechtssport die mooi aansluit bij het karakter van Christian Wolff. Alle extra’s zijn voorzien van Nederlandse ondertitels. Hun aantal is wel beperkt.




CONCLUSIE
Wie denkt dat boekhouders saai zijn, zit er helemaal naast. Deze knappe actiefilm zet mensen met autisme in de bloemetjes, maar hoeft er ook niet op te teren want de film is veel meer dan dat. Knappe productie met een goed gekozen cast. Helemaal top!