SERIE
Wanneer de president van de Verenigde Staten zijn jaarlijkse State of the Union, zijn beleidsverklaring, voorleest in aanwezigheid van alle hoogwaardigheidsbekleders, wordt er altijd één lid van het kabinet op een veilige plaats ondergebracht voor het geval dat er een calamiteit de regering zou wegvagen. Die twijfelachtige eer valt dit jaar de beurt aan Tom Kirkman (Kiefer Sutherland), de bijzonder stoffig en professor-achtig uitziende minister van Huisvesting en Stadsontwikkeling, die bovendien net die ochtend te horen heeft gekregen dat hij eerlang zal weggepromoveerd worden. Het ondenkbare gebeurt echter, en een bomaanslag vernietigt het Capitool en doodt alle aanwezigen. Algemeen wordt aangenomen dat de partijloze Kirkman een softie is die zich flink onder de voet zal laten lopen. De tegenstanders misrekenen zich, want Kirkman laat zich door enkele bekwame getrouwen omringen. Zijn voormalige assistente Emily Rhodes (Italia Ricci) wordt zijn bijzonder adviseur, de ambitieuze Aaron Shore (Adan Canto) zijn stafchef, en Seth Wright (Kal Penn) zijn persattaché, en zijn vrouw Alex (Natascha McElhone), een advocate, krijgt willens nillens de rol van First Lady in de schoot geworpen. Seth krijgt dadelijk de wind van voren, want met zijn donkere huidskleur wordt hij al dadelijk voorwerp van racial profiling, vooral wanneer de verdenking voor de aanslag in de richting van moslimterreurbeweging Al-Sakar gaat. Als hun leider Majid Nassar (Nicholas Massouh) de aanslag ook nog eens opeist, wordt van de president een doortastend antwoord verwacht. Voor de gouverneur van Michigan, John Royce (Michael Gaston) is de aanslag hét gedroomde alibi om alle moslims preventief te laten aanhouden. Het komt tot een krachtmeting met de nieuwbakken president, die vindingrijker blijkt te zijn dan Royce had ingeschat.

 

Er is echter méér aan de hand. De gedesavoueerde journalist Abe Leonard (Rob Morrow) meent dat Al-Sakar gewoon niet de middelen of de know-how had om het Capitool op te blazen. Zijn theorie wordt gestaafd door het onderzoek van FBI-agente Hannah Wells (Maggie Q), die een geliefde is verloren bij de explosie van het capitool. Haar overste, Jason Atwood (Malik Yoba), durft niet voluit te gaan in het onderzoek, want de ware daders houden zijn zoon gegijzeld, en het wordt duidelijk gemaakt dat, als Jason hen ook maar één strobreed in de weg zou leggen, zijn zoon het moet bekopen. In het puin van het Capitool wordt nog één overlevende gevonden: volksvertegenwoordiger Peter McLeish (Ashley Zukerman) heeft de aanslag overleefd, en wordt prompt gebombardeerd tot nationale held. Kirkman geeft hem zelfs het vicepresidentschap cadeau. Hannah Wells komt echter op het spoor van een veel grotere samenzwering, waarin het overleven van McLeish een niet zo heel toevallige factor blijkt te zijn.

 

Op politiek vlak moet Kirkman de degens kruisen met het enige andere overlevend parlementslid: de republikeinse oppositie had hun eigen designated survivor, Kimble Hookstraten (Virginia Madsen), de Speaker of the House, in afzondering geplaatst. Alhoewel ze het op politiek vlak niet altijd eens zijn, groeit er tussen de twee een samenwerkingsverband waarin ze elkaars eigenheid respecteren. Hookstraten is op politiek vlak nog best te vergelijken met een pitbull, die méér dan Kirkman het reilen en zeilen kent van het politieke bestel. Er wordt echter een nieuw parlement verkozen, en de nieuwelingen willen duidelijk komaf maken met de oude politieke cultuur in het algemeen en Hookstraten in het bijzonder.

 

Designated Survivor draagt heel duidelijk de stempel van de makers van 24. Niet alleen keert hoofdrolspeler Kiefer Sutherland langs de grote poort terug en tekende Sean Callery voor de muziek, de hele thematiek baadt in dezelfde sfeer als zijn illustere voorganger, met samenzweringen, binnenlands en buitenlands terrorisme en een niet aflatende geheime dienst inclusief de nodige verraders. Sutherland zit daarbij voor de verandering aan de andere kant van de presidentiële tafel, maar er is nog een groot verschil: waar in 24 de nadruk lag op de actie en het afknallen van zo veel mogelijk terroristen, en Jack Bauer al eens enkele politiek incorrecte strapatsen moest uithalen om zijn doel te bereiken, heeft Designated Survivor een duidelijk politieke dimensie. De sneren naar het huidige Amerikaanse beleid zijn alomtegenwoordig, zoals het willekeurig arresteren van moslims, of extreemrechtse milities die zich paranoïde gedragen tegenover de regering en die liefst van al zouden omver werpen; zelfs politiek heikele thema's als de vrije wapendracht worden in deze reeks niet uit de weg gegaan. Tom Kirkman lijkt daarmee zowat op de antithese van de huidige president: hij is compassieus, kan compromissen sluiten over partijgrenzen heen, draagt een beetje het imago van een saaie intellectueel mee en is intelligenter dan zijn tegenstanders willen inzien. Kirkman is doortastend - één van zijn eerste orders is het ontslaan van een nukkige generaal - maar laat ook vaak genoeg zijn zachtere kant zien, bijvoorbeeld in hoe hij met zijn kinderen omgaat. Het was dan ook een goed idee van de bedenkers om de 'hardere' rollen door te schuiven naar de vrouwen: Natascha McElhone als een First Lady met ballen, Virgina Madsen als doorgewinterde oppositieleidster en Maggie Q als de harde flik. De thematiek mag dan al niet bijster origineel zijn, Designated Survivor is oerdegelijke televisie.

 

BEELD EN GELUID
Vreemd genoeg is de Benelux-release van deze Netflix-original voorlopig de enige ter wereld op Blu-ray, wat E1 Entertainment tot eer strekt. De schijven bevatten zelfs ondertitels voor het gros van de Scandinavische landen, terwijl daar de Blu-ray niet is verschenen. Begrijpe wie begrijpen kan. Designated Survivor bevat een mooi, helder beeld met een fijne textuur, stabiele kleuren en mooi, diepgelaagd zwart, dat onder meer in de situation room een mooie indruk weet te maken. De DTS-HD MA 5.1-track schittert in enkele uitgelezen momenten waarin de actie fijne herinneringen oproept aan 24. Ook voor deze reeks tekende Sean Callery voor de muziek die mooi maar vrij minimalistisch het geheel ondersteunt, en de dialogen zijn puntgaaf.
 

EXTRA'S
E1 Entertainment verdient een standje omdat ze alweer een rotverpakking hebben uitgekozen waarbij de broze schijven op elkaar zijn gestapeld. Weggooien en een vervangdoosje kopen is de boodschap, en voor een serie met een A-prijskaartje zou zoiets niet mogen. E1 Entertainment heeft verder ook beknibbeld op de ondertiteling van het bonusmateriaal, naar ergerlijke gewoonte. President Kirkman's complete first speech (1:53) bevat het volledige televisiefragment waarin president Kirkman voor het eerst na de aanslag de bevolking toespreekt. In Designated Survivor debrief (17:02) vertellen cast en crew hoe ze op het slappe koord hebben moeten dansen om een politiek drama te maken zonder één van de twee grote partijen te moeten schofferen - Kirkman is een onafhankelijke - maar het is duidelijk dat er in de reeks voldoende vingerwijzingen zitten naar de huidige Amerikaanse politiek. We zien ook hoe de vernietiging van het Capitool op het scherm werd getoverd, en hoe met behulp van sets het interieur van het Witte Huis werd nagebouwd. In Secret Service set tour (9:53) neemt LaMonica Garrett ons mee voor een kijkje op de set.

 

CONCLUSIE
Designated Survivor is wellicht de wat bravere versie van House Of Cards, maar er wordt regelmatig toch een venijnige prik uitgedeeld om de kijker bewust maken over politiek geladen onderwerpen zoals vrije wapendracht. De schijven zelf zijn goed gerealiseerd, alleen moet E1 Entertainment dringend van het imago van gierigaard af door betere doosjes te gebruiken én geld uit te geven voor ondertiteling van het bonusmateriaal van deze al bij al niet zo goedkope release. Dat ze deze reeks überhaupt op Blu-ray willen uitgeven, daar verdienen ze dan weer goeie punten mee, maar de vraag is eens te meer hoe lang ze het gaan volhouden *kuch* Haven *kuch* Da Vinci's Demons.