FILM
Om maar meteen de bal in de goal te shotten, vergeet Melissa Benoist, want er is maar één Supergirl en die heet Helen Slater. Geen familie van Christian en de New Yorkse blondine was ook geen concurrentie voor Christopher Reeve als het op de internationale kassa en sequels aankwam, maar noem het dwaze verliefdheid of wat dan ook... dit supermeisje spettert van het doek en lijkt geboren te zijn om met de befaamde cape door het leven te lopen. We staan misschien wat alleen in onze mening, want zowat iedereen die een pen heeft en graag over films lult heeft de film naar de diepe zeebodem verguisd, maar in Amerika was de film toch een succes. Hier was het een pak minder, maar er is niemand die de '80’s meemaakte en niet weet wie Supergirl is.




Het lijkt vreemd, maar in de '80’s betekenden superhelden op het witte doek simpelweg niks. Hoewel leuk waren het steeds één voor één commerciële flops en kan je ze qua aantal op één hand tellen. Er was Howard The Duck, Masters Of The Universe waarmee Cannon zijn doodsvonnis tekende, via Disney mocht Condorman voor één keer de lucht ingaan, Troma had zijn eigen Toxic Avenger en via Italië kwam The Pumaman aangehuppeld (een superheld die geen kat meer kent). Het zou uiteindelijk tot 1989 duren wanneer Tim Burton Batman in de cinema bracht dat die superhelden geld in het laatje brachten. Er was maar één uitzondering (en vreemd genoeg is dat de superheld die het nu niet meer doet) en die heet Superman.

Superman: The Movie lag al sinds 1973 op de planken, maar Warner raakte het lange tijd niet eens met DC Comics. Uiteindelijk ging men wel akkoord met een script dat mede geschreven werd door Mario Puzo, dat is dus de man van de Godfather-boeken (!) en in 1978 kon Richard Donner zijn film op het witte doek gaan tonen. De film gaat over de oorsprong van Superman (Christopher Reeve) en diens jeugdige jaren in het landelijke stadje Smallville. De meeste aandacht ging uit naar de bijrol, en wel Marlon Brando als diens vader Jor-El en de man deed zijn naam als kwal weer alle eer aan door Warner voor de rechtbank te trekken omdat hij van mening was dat hij zijn cheque niet vet genoeg was.




Er lagen natuurlijk al een hele tijd plannen klaar bij Warner om een film te maken rond het nichtje van Superman. Anno 2020 zou dat zo goed als zekers ingegeven zijn door politieke correctheid, maar laten we eerlijk en wel wezen: deze beslissing werd louter en alleen maar genomen omdat een paar borsten onder een Superman-cape goed verkochten. Dat zie je sowieso aan de aanpak ervan, want Supergirl weet wel hoe ze haar mannetje moet staan, maar ze ziet er vooral charmant en schattig uit. En om de mannen ook nog hun pleziertje te gunnen, wordt de superheldin ook nog eens verliefd.

De superheldenfilm verscheen in 1984 en werd geregisseerd door Jeannot Szwarc, een van oorsprong Franse filmmaker die in 1978 de allesbehalve leuke taak kreeg om het vervolg van Jaws in te blikken en daar volgens velen compleet in mislukt is. In 1980 maakte hij het fantasy-drama Somewhere In Time en dat was met Christopher Reeve. Kwestie van de cirkel rond te maken en door heel wat filmnerds het sluitende bewijs dat Reeve meer kon dan wat in de lucht vliegen. Volgens de tijdlijn is Supergirl de vierde aflevering in de Superman-filmreeks, maar het scenario van David Odell grijpt maar weinig terug naar de man van staal. Het enige wat we zien is een poster uit de eerste Superman-film waarbij Helen Slater een zucht slaakt en wegdroomt bij de spierenmassa van haar neefje. In ieder geval is het wel de schuld van Supergirl dat de rechten van Superman-franchise overgeheveld werd naar The Cannon Group want behalve in Noord-Amerika waren de bioscoopcijfers zo bedroevend dat Warner door had dat ze maar beter de rechten konden doorverkopen aan Golan en Globus, de koningen van de pulp.




Helen Slater zag er wel betoverend uit, maar met mooie ogen alleen krijg je geen volk naar de cinema en dus ging men op zoek naar oudgedienden die het nog zagen zitten om jaren van Hollywood-roem te gaan besmeuren met vertolkingen die gedoemd zijn om een Raspberry Award mee weg te kapen. Zo geschiedde ook voor Faye Dunaway die met haar toverdrankje Supergirl moet weg zien te krijgen van de lokale mooie tuinman waar ze een oogje op heeft. Ook Peter O'Toole, ooit nog le grand acteur uit Lawrence Of Arabia, moest in deze film Supergirl leren hoe te vliegen met dialoogteksten waar hij (zoals hij zelf in de documentaire toegeeft) geen snars van begreep. Ook opmerkelijk is dat de naam van Mia Farrow in koeien van letters op de affiche prijkt, maar als moeder van Supergirl welgeteld drie zinnen krijgt. In Hollywood kun je soms vliegensvlug je bankrekening spijzen.

Critici hadden geen genade voor de film. Men was wel lief voor Slater, het is moeilijk om dat anders te doen, maar de rest was regelrecht kanonnenvlees voor recensenten die geen goed woordje over hadden voor de rest. De meeste, Peter O’Toole op kop, toonden een perfect staaltje van overacting en Faye Dunaway die ooit schitterde in klassiekers als Network en Chinatown moet zeker en vast van zichzelf beseft hebben dat haar moment van verval was aangebroken, iets wat in feite het jaar daarvoor al gebeurde met The Wicked Lady (een mantel- en degenfilm uit de gigantische Cannon-catalogus). Aan Jerry Goldsmith die de score schreef voor de originele Superman werd gevraagd om wat nieuwe deuntjes uit zijn mouw te schudden. De componist stemde hier in toe en ging aan het experimenteren met de synthesizer. Iets wat perfect past bij de '80’s-feel van deze film. Want cheesy is het zeker, want mocht je het onnozel vinden dat Christopher Reeve in de derde Superman als wraak op de mensheid eventjes de toren van Pisa komt recht trekken, dan zien we zijn nichtje over een meer vliegen met een botsauto die uit een kermiskraam is geplukt waarin haar geliefde bewusteloos ligt. Het waren dan ook die fantastische eighties. Supergirl gaan we niet als klassieker bestempelen (hoewel) en de special effects lijken bedacht te zijn door een kleuter die een grondig gebrek aan creativiteit vertoont, maar geen enkele minuut (en het zijn er 125) hebben we ons verveeld. Blame it on Helen, maar Supergirl is heerlijke '80’s-pulp.




BEELD EN GELUID
In de VS kan je Supergirl vinden via de tamelijk dure Warner Archive-collectie, maar in de UK is er een veel goedkopere versie van zo’n 10 euro die vlotjes te krijgen is, zeker nu er een reeks van Supergirl loopt. Het gaat om een zeer mooi gerestaureerde versie die uitblinkt door zeer onnatuurlijke kleuren (dat rood, dat blond) maar er majestueus uitzien. Alleen de ruimtescenes (die zo’n 1/5e van de film zijn) voelen wat sullig, lelijk en vooral gedateerd aan, zeker in HD. De geluidsband is een DTS-HD Master Audio 5.1 (met Engelse subs) waar vooral de bombastische score van Jerry Goldsmith in domineert.

EXTRA'S
Deze blu-ray heeft een extra waar heel wat releases een puntje aan kunnen zuigen. Hoewel niet in HD, vind je hier de 45 minuten durende Making Of en dat is meer dan zo maar een samenraapsel van wat interviews. In feite volgen we op de voet hoe de studio Helen Slater ontdekte (nota bene in dezelfde castingstudio van Christopher Reeve) en hoe ze nadien haar opleiding kreeg om als Supergirl geloofwaardig over te komen. Dit is ook een film zonder CGI en het is echt fantastisch om te zien hoe men in de 80’s te keer ging met stunts en special effects. Een echte must dus

CONCLUSIE
Haal de pek en veren maar uit de kast, want hoewel je maar zelden een positieve review van deze superheldenfilm uit 1984 vindt zijn we er wel lovend over. Eventuele klachtenbrieven mogen rechtstreeks doorgestuurd worden aan het adres van Helen Slater.