FILM
Er zijn zo van die films waar je maar beter geen recensies over leest, al was het maar omdat ze de kijkervaring ervan grondig kunnen verpesten. Brimstone is zo’n film. We zouden zelfs zo ver durven gaan dat we je aanraden om geen foto’s op het net van deze horrorwestern te gaan opzoeken, want gedurende meer dan twee uur dompelt de Nederlandse regisseur Martin Koolhoven je onder in een vreemde, morbide wereld waarin de hand van God de rechtvaardiging van de zonden is. Koolhoven liet al meermaals vallen dat de cultfilm Night Of The Hunter van Charles Laughton uit 1955 het grote voorbeeld was. En inderdaad ook in deze internationale release maken we kennis met een dominee (een uitstekende Guy Pearce overigens) die zich laaft aan allerlei smeerlapperijen maar zichzelf weet te verschonen met de kracht van de Bijbel.




Je zou het van een man als Martin Koolhoven niet meteen verwachten. Zeg zelf, iemand die de Nederlandse bioscoopkassa’s deed ontploffen met titels als Het Schnitzelparadijs of ‘n Beetje Verliefd boezemt niet bepaald veel vertrouwen in, maar de Nederlander gaat met Brimstone weinig of nooit in de fout en levert hiermee een pareltje af. Een horrorwestern die weliswaar allesbehalve vrouwvriendelijk is en alleen bestemd is voor sterke magen, maar zo vakkundig gemaakt is dat je zou zweren dat Paul Verhoeven achter de camera’s stond. Koolhoven liet altijd al verstaan dat hij veel zin had in het draaien van een western, en na het immense succes van Oorlogswinter had hij het nodige geld (het kwam zo wat van overal, van Amerika tot Zweden) bij elkaar gezameld om met een internationale cast een treffend visitekaartje af te geven van zijn kunnen, en dat is toch heel wat. De film zelf deed het buiten Europa niet zo goed, maar vergaarde toch heel wat prijzen op internationale Filmfestivals en nog belangrijker respect van heel wat filmkijkers, zelfs zij die huiveren bij het horen van de naam Koolhoven.




Aanvankelijk had men de namen van Mia Wasikowska en Robert Pattinson in gedachten, maar die haakten af en misschien is dat maar goed ook, want Dakota Fanning schittert van de eerste tot de laatste minuut als doofstomme vrouw van een krankzinnige dominee. Hoe de vork in de steel zit, zoek je als eerder reeds gezegd maar beter zelf uit, maar Koolhoven maakt er een onvergetelijke rit van die elementen opslorpt van de spaghettiwestern maar ook van de horror. Iemand die bijvoorbeeld opgehangen wordt met zijn eigen darmen en smeekt om verlossing van de pijn door het krijgen van een kogel, dat soort brutaliteiten dus. Als er iets negatiefs te schrijven valt over de film dan is het misschien dat het Nederlandse accent in deze Engelstalige film net iets te veel aanwezig is. Dat valt bijvoorbeeld bijzonder op bij Carice van Houten die weliswaar een briljante rol vertolkt. En er zit met Sam Louwyck zelfs een Vlaams tintje in de film. Guy Pearce is als de vleesgeworden duivel misschien net iets te veel opgebouwd uit de gangbare clichés, maar het is een bad guy die je niet al te gauw zult vergeten.




Koolhoven heeft er duidelijk voor gekozen dat hij de kijker van de ene verrassing in de andere wil doen donderen, en daar is hij met brio ingeslaagd. Niet alleen door een pienter scenario met verrassende wendingen, maar ook door het verhaal op te delen in vier hoofdstukken (Openbaring, Genesis, Exodus en Vergelding) en die niet chronologisch zijn. Deze werkwijze werkt niet alleen ontzettend fris, maar zorgt ervoor dat je als kijker nog meer verbaasd bent dan de bedoeling was. Een triest relaas waarin nog maar eens onderstreept wordt hoe godsdienst tot verre waanzin kan leiden, en aan sommige individuen een huiveringwekkende carte blanche geeft. Een thematiek die we ook terugvinden in het werk van bijvoorbeeld Paul Schrader, maar Koolhoven verkiest niet zoals hij de symboliek, maar opteert voor een Hollywoodfilm met internationalle allure en ook al voel je je er niet altijd even goed bij, is hij in zijn opzet geslaagd. Brimstone is dan ook een kaakslag waar je niet goed van bent.

BEELD EN GELUID
Bij ons werd Brimstone uitgebracht via Paradiso en die leverden een meer dan puike transfer af. De film heeft zeer realistische kleuren, en is bij momenten even grauw als het verhaal zelf, en met voldoende detailvoering. De geluidsband is een energieke DTS-HD MA 5.1 met tal van gedetailleerde achtergrondgeluiden die de kijkervaring dat extraatje geven.

EXTRA'S 
Qua extra’s krijg je de klassieke drievuldigheid: een trailer, weggelaten scenes en (een heleboel) interviews. Je krijgt als kijker wel een algemene indruk, maar al bij al is het in de eerste plaats promo talk.

CONCLUSIE
Brimstone is een ongelooflijk harde, maar zeer knap gemaakte, film over een ranzige smeerlap (Guy Pearce) die zich als dominee (en in naam van God) alles permiteert. De Nederlander Martin Koolhoven toont met deze ingenieuze mix van horror en spaghettiwestern dat hij op hoog internationaal niveau zit.