Deze film maakt deel uit van de vijfdelige John Hughes 5-Movie Collection waartoe ook nog Ferris Bueller’s Day Off, She’s Having A Baby, Pretty In Pink en Some Kind Of Wonderful behoren.

"The only reason I got into movies was because I had no music talent." (John Hughes)

Op 6 augustus 2009 overleed John Hughes aan een hartaanval. Hij was amper 58. De sterregisseur en scenarist had zich al jaren teruggetrokken op een gigantische boerderij die in de buurt lag van zijn thuisstad Chicago. Hughes mag dan wel ontelbare filmhits gehad hebben, toch raakte hij de laatste jaren zo ontgoocheld in het hele filmgebeuren dat hij er niets meer mee te maken wou hebben. De ene flop na de andere diende zich aan en Hughes die vooral een man van de jaren '80 was en toen nog mocht doen wat hij wilde (het bracht toch op), moest toezien hoe hij bij het maken van zijn laatste films allerlei toegevingen moest doen. Iets wat hij al van in zijn begindagen toen hij begon te werken bij het magazine National Lampoon steevast weigerde. Een doorgedreven koppigheid die hij ook in ere hield toen hij één van de grote mannen in Hollywood werd. Zo schreef hij het script van The Breakfast Club met opzet in één locatie, en dit om ervoor te zorgen dat de productiekosten laag bleven zodat de filmbonzen geen reden hadden om het scenario te verwerpen. Een andere theorie over zijn vroegtijdig stoppen is de dood van John Candy die op zijn 43e bezweek aan een hartaanval ten gevolge van binge-eating. Men beweert wel eens dat Hughes langer films zou blijven maken zijn, mocht Candy ouder zijn geworden en als je Planes, Trains And Automobiles ziet dan merk je waarom men dit zegt, want dit is pure Hollywood-magie.

John Hughes geldt nu wel als een filminstituut die door iedere filmcriticus omarmd wordt, maar dat was in de jaren '80 toch wel anders. Niet alleen verweet men hem een veelschrijver te zijn (Hughes stond ervoor gekend dat hij soms een script kant en klaar in één weekend kon afleveren), maar zijn films werden door de intelligentsia minachtend vaak als "teen movies" beschouwd, en dat terwijl hij net een zeer aparte filmtaal sprak die door de hele '80's-generatie perfect werd begrepen. John Hughes was zeker niet de eerste cineast die de taal van de jeugd hanteerde (denk maar aan Nicholas Ray met de James Dean-classic Rebel Without A Cause of Richard Brooks die het vlijmscherpe Blackboard Jungle maakte), maar hij was wel de eerste filmmaker die de jeugdgevoelens (en zeker die van de jaren '80) zo waarheidsgetrouw op pellicule kon vastleggen. Het waren niet alleen de eigentijdse scenario's die het hem deden, maar ook het vernuft gebruik van popsoundtracks. Hughes die zelf een fervent muziekliefhebber was kreeg hierdoor zelf een enorme macht over de poprockcultuur want wie met zijn song in een John Hughes-film voorkwam kon er bijna zeker van zijn dat dit ook een ticket naar de hitparade werd. Net zoals Miami Vice de carrière van Phil Collins een ongekende boost gaf, zegt men bijvoorbeeld ook wel eens dat de Amerikaanse doorbraak van New Order louter en alleen te danken was aan John Hughes.

In 1987 verscheen niet alleen het tienerdrama Some Kind Of Wonderful (dat wel geregisseerd werd door Howard Deutch die een jaar eerder ook al Pretty In Pink deed), maar ook Planes, Trains And Automobiles waarin we vooral de andere kant van John Hughes leren kennen: niet die van het coming-of-age drama dat zo populair was in de '80's, maar die van de ouderwetse komedie waar tegenwoordig zo’n groot gebrek aan is en waar Hughes een echte meester in was en waarvan Home Alone, Uncle Buck, Beethoven, The Great Outdoors en National Lampoon’s Vacation perfecte voorbeelden zijn.

In Planes, Trains And Automobiles zie je dan ook hoe Hughes twee comedy-iconen perfect heeft samengebracht. Een typisch verhaal van twee mensen die elkaar niet kunnen luchten, maar toch op de één of andere manier dichter bij elkaar staan dan dat ze zelf ooit hadden vermoed. Een geslaagde titel die toont dat Hughes iemand is die zeer goed weet wat komedie inhoudt. Geen beroep doen op platvloersheden of de gevreesde pipi en kaka bovenhalen, maar gewoon gebruik maken van de perfecte timing en vooral alles uit je acteurs weten en durven te halen. Het is daarom ook dat de film veertig jaar later nog altijd even sterk is dan toen je hem voor het eerst zag, en geef toe: dat is niet meteen iets wat je van elke '80's-komedie kan zeggen. Een fantastisch verhaal met alles erop en eraan dat John Hughes in drie dagen neerpende. Achteraf vertelden zowel Martin als Candy dat het hun favoriete film was, en ook Roger Ebert beschouwde Planes, Trains And Automobiles als één van de beste films ooit. De recensent beweerde zelfs dat hij er elke Thanksgiving naar keek. Het genie zit hem in het detail, het pienter gebruik van de vele kleine rolletjes die meer zijn dan schermvulling.

Zo zie je bijvoorbeeld helemaal in het begin een korte scene met Kevin Bacon, wat voor hem een soort van vriendendienstje was, want ongeveer gelijktijdig nam Hughes samen met hem en Elizabeth McGovern She's Having a Baby op. Of Edie McClurg, de schoolsecretaresse uit Ferris Bueller’s Day Off, die zonder dat ze het wist tijdens het draaien van de komedie met Matthew Broderick een perfecte auditie deed voor een rol in Planes, Trains And Automobiles. Aanvankelijk wilde John Hughes Tom Hanks voor de rol van Neal Page en John Travolta voor de rol van Del Griffith. Maar Hanks kon niet omdat hij bezig was met Big en de bazen van Paramount wilden Travolta niet in de film omdat hij in die tijd als pure box office poison werd aanzien. Maar uiteindelijk werden het Martin en Candy, één van de mooiste Hollywood-duo’s ooit. Het contrast tussen Martin en Candy is geniaal. Martin zit altijd strak in het pak, haalt steeds de tandpastaglimlach boven en is niet van zijn eerste leugentje dood. Candy is eerder de lamme goedzak die als verkoper van douchegordijnringen (jaja!) altijd eerlijk wil zijn, maar dat loont niet altijd. De twee willen van New York naar Chicago in twee dagen thuis geraken voor de Thanksgiving-viering, maar dat lijkt niet zo eenvoudig.

BEELD EN GELUID
Als eerder gezegd maakt Planes, Trains And Automobiles deel uit van de John Hughes 5-Movie Collection en hoewel deze film ook apart op Blu-ray te vinden is, zijn onze bevindingen gebaseerd op het schijfje dat in de box zit. De kwaliteit is overdonderend goed en hoewel de film gemaakt is in 1987 lijkt het wel of we naar een gloednieuwe blockbuster zitten te staren. Prachtige kleuren en perfecte details maken het zien van deze film op Blu-ray tot een waar genot. De DTS-HD MA 5.1-geluidsband zit vol energie met veel effecten en een John Hughes-film zou geen John Hughes-film zijn zonder een pak '80's-muziek.

EXTRA'S
We hadden het niet verwacht, maar deze disk zit volgepropt met extra’s. Getting There Is Half The Fun : The story Of Planes, Trains And Automobiles is eigenlijk een persconferentie die werd georganiseerd toen de film in première ging. John Hughes, Steve Martin en John Candy antwoorden beleefd en gewillig, maar zijn overduidelijk geïrriteerd over de kwaliteit van de gestelde vragen. Waarom men het deed is ons niet geheel duidelijk, maar de documentaire John Hughes: Life Moves Pretty Fast (wat een verwijzing is naar een quote uit Ferris Bueller’s Day Off) wordt opgesplitst in twee delen: The Voice Of A Generation en The Legacy Of John Hughes. Twee keer een half uur interviews met Hughes (uiteraard archief) en allerlei sterren (van Kevin Bacon tot Mary Stuart Masterson) die met de man hebben samengewerkt en die hier het belang van Hughes als cineast en mens onderstrepen. Opmerkelijk is wel dat de muze van Hughes, Molly Ringwald, hier niet present is. Verder zijn er nog drie filmpjes waarvan één weggelaten scene (in HD) veruit de leukste is en waarbij je je afvraagt waarom dit stukje de eindmeet niet haalde. John Hughes For Adults is een nietszeggend filmpje van 4 minuten waarin snel verteld wordt waarom Hughes ook wel eens films voor volwassenen wilde maken en tot slot is er het zeer teleurstellende A Tribute To John Candy dat een collage is van 3 minuten scènes met John Candy uit de film. Dit icoon verdient beter, maar over het algemeen beschouwd een meer dan verdienstelijk bonusparcours!

CONCLUSIE
Planes, Trains And Automobiles is een heerlijke komedie en met een John Candy, Steve Martin en John Hughes op hun best. Lachen en gieren zonder dat het ook maar één seconde boertig wordt, dat is komedie!