FILM 
"Netflix has already gone mainstream. Not mainstream but they’ve gone snob. They have an angry housewife who’s making all the selections." (Troma-baas Lloyd Kaufman over Netflix)

Wie op zoek is naar een flinke portie absurde slechte smaak moet zeker bij Troma Entertainment halt houden. Het in 1974 door Lloyd Kaufman en Michael Herz opgerichte bedrijfje huisvest meer dan 1000 titels dat een wereldwijde aanhang heeft. Gore, over the top en veel bloot. De oprichters vonden dat iedereen hun films moest kunnen zien en daarom gooide men destijds bijna de volledige Troma-catalogus op YouTube, maar de smaakpolitie was er zo verbolgen over dat Troma verplicht werd om hun YouTube-kanaal op te doeken. Als je de films op legale wijze wil zien dan zul je de meeste van hun producties wel vinden op dvd en Blu-ray. Zo is Surf Nazis Must Die verschenen op Blu-ray bij 88 Films, maar of je daar nu een briefje van 20 euro voor moet gaan opofferen, is natuurlijk een andere zaak.

Regisseur Peter George (naast de horrortitel Young Goodman Brown was Surf Nazis Must Die zijn enige film) was zelf een fervent surfer en het viel hem op hoe eng men in dit milieu wel dacht. Ieder had er zijn eigen kliekje en die hadden ook nog eens hun eigen plaats waar anderen niet welkom waren. Dit bracht George op het schitterende idee om een script te schrijven over surfers die dwepen met swatiska's. De bende wordt geleid door ene Ricky Johnson (Barry Brenner) die zichzelf Adolf noemt. Zijn rondborstige vriendinnetje (Dawn Wildsmith) heet natuurlijk Eva en ook de rest van het surfclubje doopt zichzelf met namen uit het Derde Rijk. Wat dacht je bijvoorbeeld van Mengele?

Troma-films hebben altijd wel een post-apocalyptisch sfeertje. In dit verhaal wordt de kust van Californië getroffen door een aardbeving en is het strand één grote chaos.. Een groep neonazi's die onder leiding staan van Adolf (Brenner) die zichzelf "de Führer van het nieuwe strand" noemt, grijpt deze kans om de puntjes op de I te zetten en daarom worden alle rivaliserende surferbendes een kopje kleiner gemaakt. En hoe knullig het er ook allemaal uitziet, aan inspiratie is er op dat vlak helemaal geen gebrek. Natuurlijk zijn het racistische zwijntjes en één van hun slachtoffers is een Afro-Amerikaanse arbeider die tijdens het joggen op het strand gedood wordt. Zijn moeder "Mama" Washington (Gail Neely) die in een bejaardentehuis zit, bewapent zich met een pistool en een handtas vol granaten, en zweert op wraak.

Je moet er maar opkomen, zeggen wij dan! Van het verhaal hoef je dus helemaal niets te verwachten, niet dat we dat ooit maar één seconde hadden gedaan. Je hoeft er ook niet over verbaasd te zijn dat er hier een salvo racistische (slechte) grapjes op je afgevuurd wordt. Wat ons vooral stoorde is dat het allemaal zo goedkoop uitziet, zelfs de Japanse vlag is simpelweg een wit laken met een rode cirkel die waarschijnlijk werd ingekleurd door één of andere peuter die op de set rondhing. Naast het gratuit geweld zit de film ook vol boordevol surfscènes en die zijn niet alleen slecht gefilmd, maar ze worden ook te pas en ten onpas getoond. En alsof dat nog niet genoeg is, vindt de regisseur het ook nog eens normaal om ze tot vervelens toe te herhalen.

Volgens insiders was het ook op de set eveneens een wild boeltje. Zo vernielde Peter George die zelf ook een rolletje speelde de speedboot van zijn vader, en begon Barry Brenner zich buiten de opnames ook als de Führer te gedragen. Wat er nadien met deze man is gebeurd kunnen we niet zeggen, want na Surf Nazis Must Die viel ook meteen het doek over diens filmcarrière. Het vreemde is dat deze film wel een keigave titel heeft, maar het resultaat is uiteindelijk strontvervelend. De enige reden waarom je deze titel een kans zou kunnen geven, is om te zien wat toen kon (en nu dus niet), en een opmerkelijke synthscore van Jon McCallum die populair is bij de cultliefhebbers, ook al is het zo wat van overal gejat (en dan vooral van de A Clockwork Orange-score van Wendy Carlos).

BEELD EN GELUID
De film werd wel in 2K gerestaureerd, maar het resultaat valt behoorlijk tegen want soms zie je meer filmgrain dan wat anders. Alles in deze film is spuuglelijk, en dat gaat van de decors tot de special effects. Ook de scènes waarbij je surfers op de golven allerlei waaghalzerij ziet uithalen, kreunen onder de ondermaatse kwaliteit. Nu goed, wie weet is dit het beste wat er van te maken viel, maar wederom moeten we de opmerking maken dat het discutabel is of dit nu je geld waard is of niet. Het geluid is genietbaar, maar zonder lagen en alles wordt overdondert door de bombastische score. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Je vindt hier wel wat bonusmateriaal op terug, maar alleen Smeg's Lament: A New Interview With Tom Shell is in HD, de rest is VHS-videokwaliteit. In Smeg’s Lament blikt acteur (nou ja) Tom Shell terug naar de gekke ervaringen van toen. Voor de die-hard fans zijn er wat weggelaten scènes en natuurlijk is er ook een trailer. Er is een interview met regisseur Peter George en producer Robert Tinnell. Ten slotte is er nog het 3 minuten durende Scenes From The Tromaville Café waarin een blonde bimbo ons uitleg wat nazi’s zijn.

CONCLUSIE
Met een titel als Surfer Nazis Must Die verwacht je je aan megacoole foute film, maar het resultaat is amateuristisch bedroevend slecht. Enkel maar de moeite waard om te zien wat er in 1987 nog allemaal kon!