FILM
"Good actors go to emotional places where nobody else wants to go." (Arthur Penn)

Of lijstjes veel waard zijn of niet laten we maar even in het midden, maar volgens Roger Ebert is Night Moves uit 1975 één van de allerbeste films die ooit gemaakt zijn, ook al werd het allesbehalve een hit aan de kassa. Feit is dat de combinatie van regisseur Arthur Penn (de man die met de brutaliteit van Bonnie & Clyde Hollywood deed veranderen) en Gene Hackman meer dan perfect werkte. Hackman die overigens ook in Bonnie & Clyde speelde en daarmee zijn carrière lanceerde, zat wel in meerdere meesterwerken uit de jaren '70 waaronder The French Connection en The Conversation. Dit maar om te zeggen dat je met Hackman altijd goed zit.

Ook was dit het debuut van Melanie Griffith. De dochter van Tippi Hedren was toen zestien en omdat er heel wat expliciete blootscènes met haar in de film zitten, besloten de producers om te wachten met filmen tot ze achttien was. De rol van de wulpse en uitdagende Delly was op het lijf van Griffith geschreven, ook al zou ze pas tien jaar later doorbreken in Body Double van Brian De Palma. En ook voor James Woods werd het één van zijn eerste rollen.

Net zoals in The Conversation speelt ook hier Hackman een privédetective. Harry Moseby, zo heet de man, heeft betere tijden gekend. Ooit was hij profvoetballer, maar als speurneus in Los Angeles krijgt hij de enige luizige opdracht na de andere. Bovendien ontdekt hij dat zijn vrouw Ellen (Susan Clark) een affaire heeft met een andere man. Op een dag klopt een actrice op retour, Arlene Iverson (Janet Ward) bij hem aan en ze vraagt hem om op zoek te gaan naar haar 16-jarige dochter Delly Grastner (Melanie Griffith). Via Quentin (James Woods), één van Delly’s vrienden, ontdekt Harry vrij gauw dat de vermiste tiener op de Florida Keys bij haar stiefvader Tom Iverson (John Crawford) woont.

De film van de titel refereert naar een schaakspel, maar in feite zou deze film de wereld ingestuurd worden als Dark Tower, maar de producers vonden dat net iets te veel lijken op The Towering Inferno uit 1974, en daarom werd het maar Night Moves. Het was Arthur Penns droom om na Bonnie & Clyde nog eens te kunnen samenwerken met Faye Dunaway, maar die wees het aanbod af om de hoofdrol in Chinatown van Roman Polanski te gaan spelen en bovendien was ze net gescheiden van Harris Yulin die ook in de film zat.

Night Moves is een excellente neo-noir, gemaakt door een man die niet alleen tonnen filmkennis bezit, maar er ook enorm veel liefde voor heeft. In de film zitten er een heleboel cineweetjes verweven zoals in bijvoorbeeld de scène waarin Dellys stiefmoeder vertelt dat de eerste jongen die haar borsten aanraakte ene Billy Dannreuther is, wat de naam is van Humphrey Bogarts personage in Beat the Devil uit 1953. En natuurlijk is er de scene wanneer Harry uitgenodigd wordt door zijn vrouw om Ma Nuit Chez Maud van Éric Rohmer te gaan zien en waarbij de detective het aanbod in de wind slaat met de legendarische woorden: "I saw a Rohmer film once. It was kinda like watching paint dry.” Niet dat Penn dit meende, want hij was een grote bewonderaar van Rohmers films.

Er zijn heel wat facetten die Night Moves een ijzersterke film maken. Allereerst de acteerprestaties van zo wat iedereen, maar ook omdat Penn er zo een gevarieerde film van heeft gemaakt. In iedere scène heb je iets compleet anders en het heeft steeds een andere wending aan het verhaal dat werd geschreven door Alan Sharp die ook het bedenkelijke The Osterman Weekend van Peckinpah op zijn actief heeft staan. De scènes op en onder het water zijn adembenemend, en dan hebben we het nog niet eens over al het moois dat Melanie Griffith te bieden heeft. Een zo goed als onbekende titel dus die je gerust mag aanvinken als één van de beste uit de '70's.

BEELD EN GELUID
Deze Warner-titel vind je in de Warner Archive Collection terug. Vrij duur (ongeveer zo’n 25 euro per release en dan nog vaak zonder bonusmateriaal), maar het gaat wel om een toptransfer. De kleuren zijn heerlijk '70's en zijn bij momenten echt oogverblindend. Gelet op het feit dat dit al bij al toch een oude (en obscure) titel is zijn de details meer dan bevredigend. Van filmgrain is zo goed als geen sprake. De geluidsband is een DTS-HD MA 2.0 die voorzien is van Engelse ondertiteling, en ook al zijn er weinig subtiele effecten is het geluid vrij energiek.

EXTRA'S
Bij dit soort releases zou het natuurlijk leuk geweest zijn mochten er wat interessante bonusfilmpjes op gestaan hebben, maar dat is niet het geval. We moeten het stellen met een trailer en het 8 minuten durende filmpje Day Of The Director, een soort van making-of maar dan vanuit het oogpunt van Arthur Penn. Weinig leerrijk en op de koop toe is dit verschrikkelijke VHS-kwaliteit.

CONCLUSIE
We kunnen wel zeggen dat Night Moves een zo goed als (onterecht) vergeten film is met een ongelooflijk sterke Gene Hackman die op pad gestuurd wordt om een jonge wulpse Melanie Griffith te gaan zoeken, en of dat goed afloopt