FILM
2022 kon niet beter voor de Vlaamse film, met recordcijfers die niet vlug geëvenaard zullen worden. Naast het te verwachten megasucces van Zillion was er ook de onverwachte hit De Acht Bergen van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch, maar de allergrootste mokerslag werd geleverd door Lukas Dhont. Zijn tweede langspeler was niet alleen bijna zeven maanden te zien in de bioscoop, maar de film kreeg ook nog eens een Oscarnominatie naast tal van andere prijzen. Een palmares om beretrots op te zijn, en vooral één die niet gratuit is. Close is een aangrijpend drama waarvan we zelfs niet weten of het nu arthouse is of niet. Nou ja, niet dat het een rol speelt. Close is gewoon steengoed.




De amper 31-jarige Gentenaar Lukas Dhont is er in sneltempo in geslaagd om één van de toonaangevende namen in Cannes te worden. Hoewel voorbarig conclusies trekken nooit een goede zaak is, lijkt het er toch sterk op dat Dhont zich vooral wil profileren als een vertegenwoordiger van de lgbtqia+-cinema, maar dan wel met het maken van films voor een breed publiek. Dat deed hij al met zijn bejubelde debuut Girl, en met Close wordt dat subtiel overgedaan.
Met zijn tweede langspeler mocht Dhont in Cannes opnieuw meestrijden voor de Gouden Palm, maar "verloor" van Ruben Östlund met zijn Triangle Of Sadness. Als troostprijs (ook al is dit een understatement van jewelste) nam hij dan maar de Grand Prix mee naar huis, wat op de Palme D'Or na de meest prestigieuze prijs van het festival is.




Qua opzet doet Close wat denken aan Été 85 van François Ozon. Twee dertienjarige jongens (briljant vertolkt door nieuwkomers Eden Dambrine en Gustav De Waele) kunnen niet zonder elkaars vriendschap. De twee zijn onafscheidelijk in alles wat ze doen, en ook al wordt het fameuze woord nooit uitgesproken denkt de hele schoolgemeenschap dat de twee een koppel vormen. Niet iedereen is evenwel opgezet met dit idee en de twee worden letterlijk door de pesterijen uit elkaar getrokken. Remi blijft alleen achter, terwijl Leo zich met volle overgave stort op het spelen van ijshockey, niet toevallig een sporttak die uitblinkt door zijn machogedrag.




Close profiteert niet alleen van Lukas Dhont eigen regiestijl, maar ook van het natuurtalent die Eden Dambrine en Gustav De Waele uitstralen. Maar ook de volwassen acteurs geven zich volledig. Zo is het best wel aangenaam om Emilie Dequenne, die debuteerde in Rosetta van de broers Dardenne nog eens te zien schitteren, en ook de rol (hoe kort die ook is) van Kevin Janssens is er één van een hoog hartverscheurend niveau. Close is een zeer persoonlijke film geworden van Dhont. Het is een bijzonder aangrijpend verhaal dat als een catharsis van opgekropte emoties dient en absoluut verteld dient te worden. Ontroerend, maar terzelfdertijd ontzettend dapper.

BEELD EN GELUID
Close kwam uit op Lumière. De beeldkwaliteit is fenomenaal. Ondanks het zeer donkere onderwerp van de film zijn de kleuren zeer levendig, zowel binnen als buiten. Het gaat om een zeer realistische beeldvoering en met een ongelooflijke detaillering, wat je bijvoorbeeld zeer goed ziet in de groeven van de huid. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 die perfect is, maar omdat het om een eerder sobere ingetogen geluidsspoor gaat, houden we het op een 8 op 10. 




EXTRA'S
Jammer genoeg staat er op deze belangrijkste Belgische film in jaren geen enkele extra.

CONCLUSIE
Superlatieven zijn er meestal alleen maar om met een flinke pak zout te nemen, maar Close is inderdaad één van de meest innemende Belgische films sinds lange tijd. Alleen zonde dat dit een fysieke release is zonder ook maar één extra.