Deze film maakt deel uit van de negendelige The Powell and Pressburger Collection, waartoe ook nog 49th Parallel, The Life And Death Of Colonel Blimp, A Canterbury Tale, I Know Where I'm Going, A Matter Of Life And Death, The Red Shoes, The Battle Of The River Plate en Ill Met By Moonlight behoren. Recent verscheen een update van deze boxset die Black Narcissus en Tales Of Hoffman toevoegt aan de collectie.

FILM
In de vaak gelauwerde samenwerking tussen Michael Powell en Emeric Pressburger is They're A Weird Mob een vreemde eend in de bijt. Niet alleen kiest de film resoluut voor een hedendaagse setting, toon en stijl, ook negeert de prent zowat alles wat het oeuvre van het duo zo geliefd maakt. Weg is het artificiële gespeel met kleuren en decors, weg de lichtjes oubollige Britsheid, weg de subtiele symbiose tussen Powells excentrieke regie en Pressburgers matigende hand. Gemaakt negen jaar na de officiële breuk van de Archers, delen Powell en Pressburger niet langer de 'written, produced and directed by'-credit. Meer zelfs: Emeric Pressburgers naam staat niet eens op de titelrol: hij kiest voor het schrijverspseudoniem Richard Imrie. Wil dat zeggen dat They're A Weird Mob een bastaardje is? Jazeker, maar gelukkig eentje dat genoeg sporadische humor bevat om niet als een mislukking gecategoriseerd te worden.

Pressburger baseerde zich voor zijn scenario op een boek van John O'Grady, dat het verhaal vertelt van een naïeve Italiaanse immigrant in Australië. Nino Culotta, zo heet de spaghettivreter, werd naar Down Under gelokt door een familielid dat bij aankomst met de noorderzon verdwenen blijkt. De beloofde job, als sportredacteur bij een magazine, ziet Nino wegens een faillissement ook door zijn vingers glippen. En een slaapplaats heeft hij evenmin. Hij laat zich echter niet uit het lood slaan door al deze tegenslagen. Nino gaat als bouwvakker aan de slag, leert Australische vrienden kennen en tracht de specifieke taal van het continent – zeg maar G'day Mate voor gevorderden – te doorgronden. Vastbesloten van Australië zijn nieuwe thuis te maken, ontbreekt er voor Nino slechts één element om volledig te integreren: een goed lief. Hij opent de jacht.



They're A Weird Mob is ontegensprekelijk een kind van zijn tijd en de filmmakers hebben zichtbaar moeilijkheden om zich aan te passen hieraan. De prent vertoont immers alle kenmerken die de meeste sixtieskomedies nu zo goed als onbekijkbaar maken: een al te bot gevoel voor humor, een pseudo-riskante kijk op seks en relaties, en het verlangen zoveel mogelijk op locatie te filmen om het realisme te verhogen. Het is niet meteen een kolfje naar de hand van Powell en Pressburger, maar beide dragen ertoe bij dat de prent minder gedateerd is dan andere contemporaine komedies. De regisseur door regelmatig met innovatieve, leuke visuele gimmicks voor de dag te komen – zoals in de openingssequentie – en de scenarist door de bizarheid van de titel te omarmen, waardoor je als kijker makkelijker meegaat in de stereotiepe vrolijkheid. Maar net zoals die andere grootmeesters Hitchcock en Wilder kan niet verhullen dat ze verloren gelopen dinosauriërs zijn in een filmwereld die haast onherkenbaar geëvolueerd is.

De technische superioriteit uit hun eerdere samenwerkingen blijft in They're A Weird Mob eveneens afwezig. De prent ziet er modaal uit, ordinair soms, en mist de visuele flair van de grote komedies uit de jaren dertig, veertig of vijftig. De cast bulkt bovendien ook niet van het grote talent. Walter Chiari maakt het beste van zijn rol als Italiaanse immigrant, maar zowel de manier van acteren als de gehanteerde humor hebben de tand des tijds niet doorstaan. Clare Dunne is nooit geloofwaardig als zijn liefdesobject, deels omdat het scenario om de bloeiende romance heen stapt, deels omdat het haar aan charisma ontbeert. Stereotipe Australiërs en Italianen vullen de rest van de rolbezetting op. Helaas acteren ze alsof ze meespelen in een aflevering van een sitcom. Een slechte dan nog.

Dit alles maakt het moeilijk om They're A Weird Mob te zien als een werkelijk product van de Powell en Pressburger samenwerking. Het voelt niet aan als een van hun films. De emoties zijn er niet, de visuele panache ook niet. Misschien hadden de twee elkaar lang niet meer gezien en wilden ze door het maken van deze prent de oude vriendschapsbanden weer aanhalen? Wie weet? Feit is dat ze hun publiek er geen groot plezier mee doen. De lieftallige kijk op het Australische leven van veertig jaar geleden werd een bescheiden kassucces, maar op artistiek vlak is het ongetwijfeld een van hun dalen. Ik stel dan ook voor dat we They're A Weird Mob met de mantel der liefde en die der vergetelheid bedekken, en de film als een ongeautoriseerde bootleg in het oeuvre van Powell en Pressburger beschouwen. Goed om eens te bekijken, maar dan als aanvulling van het échte werk.



BEELD EN GELUID
De transfer die op deze dvd werd geperst is er geen van hoog niveau. De kleuren ogen flets, de contrasten zijn niet wat ze moeten zijn en grain is vaak storend aanwezig. De kwaliteit van het beeld is niet rotslecht, maar valt nog het best te vergelijken met de kwaliteit van de film zelf: middelmatigheid troef. Ook voor de soundtrack zijn er geen eloquente lovende woorden. Goed verstaanbare dialogen vormen de voornaamste troef van het geluidsspoor, maar daarmee zijn we dan ook uitgepraat.

EXTRA'S
Een kale disc als we het over extra's hebben.

CONCLUSIE
They're A Weird Mob is een bastaardje in het oeuvre van Powell en Pressburger: te herkennen aan een paar flitsen van vergane glorie, maar vooral een potje waar geen enkel dekseltje efficiënt op past. Een afscheid in mineur voor een van de grootste duo's uit de filmgeschiedenis. Beeld en geluid bezitten dezelfde middelmatigheid als de film, en de bonussectie blijft leeg.