FILM
Yury Zhivago (Hans Matheson) heeft de ambitie om tegelijkertijd arts te worden voor zijn medemens en dichter te blijven voor zichzelf. Het leven van zijn vader is kapotgemaakt door advocaat Victor Komarovzky (Sam Neill) en hij wordt door zijn oom (Bill Paterson) en tante (Celia Imrie) liefdevol opgenomen. Hij lijkt voorbestemd om met zijn stiefzuster Tonya (Alexandra Maria Lara) te trouwen, maar zijn hart heeft hij verpand aan de ravissante Lara Guishar (Keira Knightley) die echter als seksspeeltje de lusten van Komarovsky moet ondergaan. Hun paden kruisen elkaar opnieuw tijdens de Eerste Wereldoorlog waar Zhivago aan het front dient en Lara als verpleegster werkt. Zij is intussen getrouwd met Pasha Antipov (Kris Marshall) en haar huwelijk stelt niet al te veel voor. Wanneer in Rusland de revolutie uitbreekt wordt Zhivago uitgespuwd door het establishment. Hij verhuist samen met vrouw, kind en vader naar het platteland en komt uitgerekend ergens in een godvergeten boerengat in de Oeral, Varykino, terecht waar Lara intussen ook woont en een job heeft als lerares. De passie tussen beiden laait op, zeker met haar man die als de wrede krijgsheer Strelnikov dient in het Rode Leger dat tegen de Wit-Russen vecht ver van huis. Wanneer ze allebei op de zwarte lijst staan van niet al veel van communistische sympathieën verdachte sujetten, moeten ze opnieuw de benen nemen en enkel de intussen tot minister opgeklommen Komarovzky kan hen nog redden.

Deze miniserie is een gemoderniseerde hervertelling van het boek van Boris Pasternak en de verfilming van David Lean, uiteraard zonder Omar Sharif of Julie Christie, maar met de redelijk onbekende Schotse acteur Hans Matheson in de titelrol, ter elfder ure de plaats innemend van Ioan Gruffudd. Alhoewel de miniserie een lange zit vergt, is er aardig wat tijd genomen voor de karakteropbouw van dit romantisch drama, wat altijd meegenomen is bij een verfilming van een turf als deze. Matheson speelt de tragische rol van een man die verscheurd wordt tussen twee liefdes waaruit hij maar niet kan kiezen en waarover hij de rest van zijn leven een conflict uitvecht met zichzelf. Al kan hij natuurlijk nooit hetzelfde gewicht in de schaal werpen als een Sharif, toch blijft hij toch aardig overeind, vooral wanneer je op het einde van zijn leven op zijn gezicht gewoon kan aflezen hoe zijn hart breekt. Hetzelfde kan gezegd worden van Keira Knightley die misschien met slechte papieren aan de start komt als minder ervaren dan Christie, maar die een mooi afgerond, consistent personage Lara neerzet, zonder onnodige pathetiek. Ze weet de essentie van misbruikte maar desondanks altijd zelfverzekerd blijvende vrouw goed te vatten. Sam Neill weet ook te overtuigen als ouwe geile viezerik en ook al weet je dat film in essentie komedie is, is de neiging om de acteur bij de eerste de beste gelegenheid een trap in zijn ballen te verkopen, groot. Het is natuurlijk wel zo dat zijn semi-pedofiele liaison erg geloofwaardig wordt omdat Neill ruim veertig jaar ouder is dan Knightley; in feite was zelfs één van de grote kritieken van de (Amerikaanse) filmindustrie op deze prent dat Knightley haar naakte voorgevel een seconde lang te zien is in deze prent, terwijl de actrice op het moment van filmen nog net geen achttien was. De personages braken geen nep-Russisch dialect uit, wat de ernst van de film niet ondermijnt, maar er is wel genoeg moeite gedaan om het Rusland van de jaren twintig zo getrouw mogelijk weer te geven, met erg veel nadruk op de minder fraaie kanten van de Grote Revolutie: armoede, verminkingen op het slagveld, kindermoord... De stukjes archieffilm die tussen de scènes door gemonteerd zijn missen hun effect niet, waarmee de film een waarheidsgetrouwe indruk maakt.

BEELD EN GELUID
De miniserie is asymmetrisch over twee disks, een single layer en een double layer, verspreid. Beeld- en geluidskwaliteit overtreffen de gemiddelde cheapo-televisieproductie niet: de kleuren zijn wat aan de sombere kant, compressie is matig met in de 78ste minuut van disk 2 een zwaar artefact bij een panbeweging en de mooie natuurlandschappen werden met een redelijk grove korrel geschoten die het beeld er niet mooier op maakt. De 2.0-track breekt geen potten.

EXTRA'S
Nope.

CONCLUSIE
Liefhebbers van uitgebreide romantische kostuumdrama's zullen deze prent goed weten te appreciëren: er wordt goed geacteerd en de productiewaarde ligt aan de goeie kant van de scheidingslijn. Dat is echter niet niet vergelijken met de David Lean-film. Laten we hopen dat u verhoudingsgewijs een prijs betaalt voor deze disk die evenredig is met de technische kwaliteit: laag.