FILM
Jennifer Marsh (Diane Lane) heeft bij het FBI een redelijk gezapige kantoorjob, waarbij ze samen met haar collega Griffin Dowd (Colin Hanks) het internet afstruit, op zoek naar kinderporno en illegale muziekdownloads. In die hoedanigheid komt ze na een anonieme tip op de site killwithme.com, waarop de beelden van een doodgemarteld katje te zien zijn. De site blijkt ontraceerbaar te zijn, opereert ergens van op een schimmige server in Rusland, en voor elk IP-adres dat geblokkeerd wordt komen er twee nieuwe bij. Maar het blijft niet bij onschuldige katjes: de webmaster heeft een onschuldig slachtoffer, Herbert Miller (Tim deZarn), gelokt met valse hockeykaartjes, en hem voor een webcam vastgebonden. Hij adverteert daarbij zijn site met het motto dat hoe meer bezoekers hij krijgt, hoe meer zijn slachtoffer een middel krijgt geïnjecteerd waardoor hij langzaam leegbloedt. In geen tijd haalt de website een record aantal bezoekers, en bij alle surfers kleeft daarbij bloed aan hun toetsenbord. En wat meer is: de dader (Joseph Cross) heeft de smaak nog maar pas echt goed te pakken gekregen, en heeft nog een paar zéér inventieve werkwijzen achter de hand om mensen dood te martelen.

Gregory Hoblit verraste me enkele jaren geleden met Frequency, een aardige en sfeervolle sciencefictionfilm over tijdreizen. Met Untraceable bewijst de regisseur opnieuw dat hij aan slechts één goed idee een redelijk goede film kan ophangen, mits de juiste schemerige, koude atmosfeer. Het centrale thema waarrond Hoblit dit keer heeft gewerkt is de sensatiegeilheid van de gemiddelde internetgebruiker. De film is een stevig brokje no-nonsense, waarbij we al van redelijk in het begin de dader te zien krijgen, en waarbij zorgvuldig wordt vermeden om er aan het einde een vergezochtte plottwist aan te breien. Psychologisch zit de film eenvoudig maar solide in elkaar, waarbij de dader vooral handelt als slachtoffer van sensatiezucht dat zich uit wraak tegen de maatschappij keert. Ook het feit dat zijn slachtoffers uiteindelijk niet zo héél willekeurig gekozen blijken, wordt omkleed met redenen die niet zomaar uit de lucht komen vallen. De bekommerdheid om de hoofdpersonages is echter een stuk minder groot dan in Frequency, en vooral in het begin hebben de scriptschrijvers problemen om hun personages hun draai te laten vinden. Op Diane Lane na zijn acteurs als Billy Burke blijkbaar niet erg veel geïnteresseerd in wat er met het script op dramatisch vlak kan worden gedaan. Colin Hanks zou het wellicht beter gedaan hebben mocht hij het einde van de film gehaald hebben. Eens de film op gang is getrokken valt het tempo nogal mee, vooral gezien het feit dat het aantal slachtoffers in de prent nogal beperkt blijft in vergelijking met andere films over seriemoordenaars. Het gegeven van de sadistische boobytraps lijkt wel wat op de films van de Saw-franchise, maar ook hier siert de eenvoud; iemand "oplossen" in een bak water die langzaam maar zeker van chemische samenstelling aan het veranderen is naar batterijvloeistof: meer moet dat niet zijn. Untraceable is in elk geval een minder shockerende film, waarbij meer wordt gesuggereerd dan getoond, en ik vind dat als minder gore value ten goede komt aan het toch wel redelijk goed omlijnde verhaal, dit zeker niet negatief. En het is niet eens zó ver gezocht: er zijn mensen die inderdaad het net afsurfen hopend dat er zoiets als dit gebeurt... en de wisselwerking tussen diegenen die zoiets op het net zetten en diegenen die er naar kijken is, zoals zo netjes uit het slot van de film blijkt, een op hol geslagen sneeuwbal die maar niet stopt met groter worden.

BEELD EN GELUID
In vergelijking met de dvd krijgen we een fatsoenlijke DTS-HDMA track met redelijk wat punch en goed gebruik van ruimtelijke elementen. Niet de hele film lang zitten er schrikmomenten in, en de dialogen klinken wat aan de vlakke kant, maar dit is een fatsoelijke geluidsrelease. Daarmee is het goede nieuws afgelopen, want voor de zoveelste keer is E1 Entertainment er weer eens in geslaagd om een film in een compleet verkeerd beeldformaat op schijf te zetten. Het 2.35:1-formaat werd schaamteloos verknipt tot 1.78:1, na Premonition is dat de tweede keer op zeer korte tijd dat dit gebeurt. Ofwel is diegene die de beeldmasters sanctioneert in opdracht van E1 Entertainment iemand die zijn vak niet kent, ofwel is dit een bewuste strategie waarmee E1 Entertainment goedkopere transfers, bijvoorbeeld voor televisieuitzending, probeert af te schrijven op kap van hun klanten. In beide gevallen is dit een onfatsoenlijke release. De transfer is zelf nog redelijk, rekening houdend met het feit dat er veel gebruik wordt gemaakt van gedesatureerde kleuren en schimmige kelders, maar dan nog mocht het contrast gerust een stuk beter geweest zijn. Zelfs zonder de voor de hand liggende zware beeldfout is dit een matige release.

EXTRA'S
Qua extra's is dit nog maar weer eens huilen met de pet op: drie trailers die (verplicht) vóór de film opstarten, en voor de rest niet eens een menu.

CONCLUSIE