FILMS
Het zijn gouden tijden voor verzamelaars. Na Back To The Future krijgen we immers wéér een mooie giftset met een klassieke spektakelfilmtrilogie op het Blu-rayformaat gepresenteerd. Ditmaal is het de beurt aan de Jurassic Park-films waarmee Steven Spielberg een nieuwe standaard voor speciale effecten defnieerde en een nogal van veel artistieke vrijheden voorziene adaptatie van het boek van Michael Crichton maakte.

Jurassic Park
Jurassic Park is het verhaal van de excentrieke multi-miljardair John Hammond (Richard Attenborough), die met zijn bedrijf InGen onderzoek doet naar de reconstructie van het DNA van dinosauriërs. Het genetisch materiaal laat hij halen uit muggen die in de prehistorie sauriërs hebben gestoken, en vervolgens in het barnsteen van de bomen zijn versteend. Hammond heeft in het geheim een experimentele dierentuin opgezet op Isla Nublar, een eiland voor kust van Costa Rica, en staat op het punt zijn themapark bekend te maken aan het grote publiek. Wat hij liever niet in grote letters in de publieksbrochure gedrukt zou zien, is dat er vóór de opening al een paar ernstige ongelukken zijn gebeurd met werknemers die in de grijpgrage klauwen van de sauriërs zijn gevallen. De financiers van het park worden zenuwachtig, en staan erop dat een team van experts voor de officiële opening de veiligheid van het park onderzoekt en een onafhankelijk rapport aflevert. Hammond stelt een team samen, onder wie de dinosaurusexpert dr Alan Grant (Sam Neill, Merlin, Bicentennial Man, The Horse Whisperer), de paleobiologe dr Ellie Sattler (Laura Dern) en de maffe wiskundige-chaosexpert dr Ian Malcolm (Jeff Goldblum, Multiplicity, The Fly, Independence Day). Om te bewijzen dat het park volledig veilig is (yeah right!), gaan bovendien de kleinkinderen van Hammond, Tim en Lex (Joseph Mazzello en Ariana Richards) mee op het geleide bezoek van het park.

De computerbeveiligingsexpert van het park, Dennis Nedry (Wayne Knight), is echter zwaar omgekocht door de concurrenten van InGen om een reeks dinosaurusembryo's het park uit te smokkelen. Om ongezien van het eiland af te geraken, blokkeert hij de computersystemen, net op het ogenblik dat een tropische cycloon over het eiland raast. Met alle elektrische hekken uitgeschakeld breken de dinosauriërs los, en ontstaat er een dodelijk kat-en-muisspel tussen de wetenschappers die proberen hun huid te redden, en de bloeddorstige reptielen, waaronder een huizenhoge Tyrannosaurus Rex die alles platwalst waar zij (het is een vrouwtje!) voorbijkomt, en een roedel velociraptors die puur mensen doden voor de fun, jagen in groep om hun kansen op prooi te verhogen, en zo snel leren als chimpansees, zodanig dat ze na niet meer dan een paar pogingen al weten hoe ze deuren naar keukens moeten openen.

The Lost World

The Lost World is de sequel, die zich vier jaar later afspeelt. Dr Malcolm wordt nergens serieus genomen wanneer hij in de media komt met zijn verhaal over de sauriërs. De bewijzen op Isla Nublar zijn klaarblijkelijk vernield. John Hammond is echter zwaar ziek, en zijn erfgenamen hebben de controle over InGen overgenomen. Hammond blijkt nog een laboratorium te hebben gebouwd op een tweede eiland, Isla Sorna, oorspronkelijk niet bedoeld voor het publiek, waar de dinosaurussen van Jurassic Park gekweekt werden. Een tropische storm heeft het eiland vernield, en de sauriërs leven nu in het wild. Malcolms vriendin Sarah Harding (Julianne Moore The End Of The Affair, Hannibal, The Forgotten) is buiten zijn medeweten om op expeditie op het eiland, en dr Malcolm kan niet anders dan zijn vriendin te volgen en te proberen haar levend van het eiland af te halen.

Sarah, een ervaren wildlifekenner, heeft echter een danig goed uitgeruste expeditie op touw gezet, en heeft al een schat aan informatie verzameld over het leven in het wild van de dino's. Wanneer Hammonds erfgenaam echter een ploeg jagers, waaronder de schietgrage Roland Tembo (Pete Postlethwaite), naar het eiland stuurt om enkele dieren te vangen voor zijn megalomane dierentuin-project, loopt alles in het honderd. De jagers verwonden een T-rexjong, en Sarah begaat de stommiteit het dier mee te nemen voor verzorging. Mama en papa T-rex zijn echter niet echt blij met de voorgestelde kinderopvang, en zetten hun tanden in de expeditie, inclusief in één van de ontdekkingsreizigers. De jagers slagen er echter in om de T-rex en een van de jongen te vangen en in een boot naar het vasteland te transporteren. Dom dom dom! Uiteraard breekt de T-rex los, en richt een slachting aan in de binnenstad van San Diego.

Jurassic Park 3

Dr Alan Grant (Sam Neill) kan het weer niet laten, en is opgravingen aan het doen op dinosaurusfossielen, om zijn nieuwe theorieën inzake de intelligentie van velociraptors te staven. Helaas zijn de fondsen op, en de komst van het rijke echtpaar Paul en Amanda Kirby (Willam H. Macy en Tea Leoni) lijkt een hemels geschenk. Ze bieden dr Grant en zijn assistent Billy (Alessandro Nivola) een flinke cheque als hij als gids mee over Isla Sorna, beter bekend als Site B wil vliegen. Alhoewel de doctor heeft gezworen nooit meer een voet op Isla Nublar óf Isla Sorna te zetten, laat hij zich toch ompraten. Boven het eiland willen de Kirby's en hun zwaarbewapende bodyguards plots toch landen, ondanks hevig verzet van Alan. Bad move, want nog vóór Alan de inzittenden kan overtuigen het vliegtuig terug in te komen en de plaat te poetsen, wordt het toestel aangevallen door een gigantische dinosaurus. Het toestel crasht en de overlevenden zijn er getuige van hoe een tyrannosaurus door een nog groter exemplaar, een spinosaurus, de nek wordt doorgebeten. Blijkbaar heeft de evolutie op Isla Sorna niet stilgestaan, want er zijn nog meer nieuwe verrassingen op het eiland.

Wanneer de bemanning wat op de plooien is gekomen, komt dr Grant achter de ware toedracht van de helse vlucht naar Isla Sorna: de Kirby's zijn helemaal geen rijke excentriekelingen, maar kleine middenstanders in badkamertegels, en wat hen naar het eiland heeft gedreven is het feit dat hun rotverwende zoontje Eric (Trevor Morgan), die in de scheidingsperikelen tussen mijnheer en mevrouw al te vaak als pasmunt is gebruikt, boven het eiland is gaan para‑sailen met Amanda's nieuwe vriend en er niet is van weergekeerd. En alhoewel de scheidende echtelieden hun geschillen tijdelijk opzij hebben gezet om hun zoon terug te vinden, is dr Grants enige zorg om levend van het eiland af te geraken.

Algemeen

Jurassic Park, The Lost World en ja, zelfs Jurassic Park III - alhoewel de spinosaurus er een beetje over is - zijn puur cinema-plezier. Sommige scenes zijn puur camp (het opvreten van het hondje in de voortuin van de stad), andere vondsten, zoals het hele artwork van pictogrammen voor de verschillende sauriërs, is ronduit briljant. Het wetenschappelijke sausje waarmee auteur Michael Crichton altijd inpikt op populaire wetenschappelijke trends, is bovendien het handelsmerk van de man geworden, en DNA-onderzoek, zelfs naar dinosaurussen, was half jaren 90 een "hot topic". Crichton verstaat het als geen ander om de losse eindjes van de bestaande wetenschappelijke theorieën te voorzien van een min of meer wetenschappelijk lijkend verlengstuk, om zo tot een geloofwaardig geheel te komen. Een ander voorbeeld was hoe hij in Timeline de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van quantumfysica in zijn verhaal heeft verweven. Dit alles mondt in het geval van de Jurassic Park-franchise uit in de voortreffelijke trilogie van techno-thrillers zoals we ze nu kennen.

De eerste twee films zijn gebaseerd op de gelijknamige boeken van Crichton, maar wie zoals ik de beide boeken heeft gelezen, weet dat voor de films de originele verhalen danig omgeploegd zijn. Ik heb altijd de boeken en de films als complementair ervaren, heb aan alletwee veel plezier beleefd, en de discrepanties ertussen maar voor lief genomen. Bij Jurassic Park wordt de eerste helft van het boek nogal secuur weergegeven, laten we zeggen tot aan de beruchte scène waarbij de onfortuinlijke pretparkcontroleurs ten prooi vallen aan een stroompanne én een tyrannosaurus die zijn dieet van geitenvlees beu is. T-rex does not want to be fed, it wants to hunt! Bij The Lost World worden er al heel wat meer vrijheden genomen, de tweede film lijkt helemaal niet op het bijhorende boek, en heeft men in de film vooral de ongebruikte scènes uit het eerste boek van Crichton verwerkt. Zo zijn de openingsscène met het meisje op het strand met de composognathi en de T-rex-bij-de-watervalscène van The Lost World feitelijk uit het eerste Jurassic Park-boek gelicht, zijn er in de boeken scènes die absoluut niet in de film terug te vinden zijn - dr Grant en de kinderen die in de volière van het park vluchten, waarvan een herwerkte versie dan weer wél in Jurassic Park III te vinden is - en ook het omgekeerde is waar; de T-rex die in The Lost World losbreekt in de stad komt in Crichtons boeken nergens voor. Met de scène wilde Spielberg overigens duidelijk Jan De Bont overtreffen, die ongeveer tegelijkertijd in Speed 2: Cruise Control een boot een steiger vol volk liet rammen, waarop Spielberg per se ook zoiets in zijn film wilde hebben. In feite is de scène met de dubbele trailer die over de rand wordt getipt de enige in The Lost World die ook in het gelijknamige boek voorkomt! Kortom, hoe meer de consistentie van de films wordt nagestreefd, hoe meer het originele romanverhaal van Michael Crichton oneer wordt aangedaan. Inhoudsgewijs dan toch, want alhoewel puristen de afwijking van de boeken als storend zullen ervaren, zijn de films an sich met veel vakmanschap en oog voor detail gemaakt. Voor de derde film heeft Crichton zelfs bedankt om een boek te schrijven, en enkele scènes uit Jurassic Park III zijn overschotjes uit Crichtons originele werk, zoals reeds eerder vermelde setting van de pterodactyli in de volière. Er kwam weliswaar naar goede marketinggewoonten een boek op de markt, maar dat werd uitbesteed aan een ghost writer.

Ondanks de discrepanties tussen boeken en films heeft men wel de nodige zorg besteed aan het consistent maken van de drie films onderling, alhoewel kleine details, zoals de pterodactylus die vrij rondvliegt op het einde van The Lost World in tegenspraak is met het feit dat de beesten in Jurassic Park III worden geacht in een volière te zitten. En consistentie, daar is het waar het in deze drie films op aankomt. Vooral in de inleiding van Jurassic Park III, waarin dr Grant zijn wedervaren vertelt op een wetenschappelijke lezing, maakt voor eens en voor altijd duidelijk dat hij niets te maken had met de spijtige incidenten in ‑ en niet mee had gespeeld in – The Lost World, waarbij een dolle dino enkele voorbijgangers in de straten van San Diego verkeerdelijk als lunchpakket aanzag. Alleen bevat Jurassic Park III iets te veel alle truukjes uit de klassieke ILM‑molen die we al eens gezien hebben in de vorige twee films, en om die te overtreffen heeft men er nog enkele digitale dino's bijgecreëerd, zoals de spinosaurus en de pteranodons, maar die volstaan niet om voor een derde keer voor hetzelfde verrassingseffect te zorgen. Alhoewel de recreatie van de dinosaurussen natuurlijk nog steeds een bijzonder knappe toepassing van moderne computertechnologie blijft. Een trendbreuk in de derde film is wel dat er niet langer met het moraliserende vingertje gezwaaid wordt over het spelen met DNA. Joe Johnston heeft ook de derde film duidelijk een minder grimmig trekje willen meegeven dan de eerste twee delen; zo overleven alle belangrijke protagonisten alle beproevingen, zelfs een zeer intiem onderonsje met een roedel vervaarlijke raptors. En je moet de man nageven dat hij toch een geloofwaardige derde insteek heeft gevonden in de grote Jurassic Park-saga die niet al te zeer delen 1 en 2 tegenspreekt. Met de inbreng van figuren als William H. Macy is de film zelfs bij momenten een luchtig, over the top maar uiterst genietbaar spektakel geworden.

Waarmee we aanbeland zijn bij nóg een constante doorheen de drie films: de acteurs lopen er maar als garnituur bij, en moeten niet veel anders kunnen doen voldoen aan de volgende twee kwalificaties: (1) luid kunnen gillen en (2) hard kunnen weglopen. Vooral Téa Leoni (mevrouw David Duchovny) heeft in deel 3 van beiden enorm veel kaas gegeten, en mag vooral zoch onledig houden met het uithalen van stommiteiten, zoals dinosaurussen lokken met een megafoon. Niet dat de acteerprestaties slecht zijn: Sam Neill, Laura Dern, Jeff Goldblum, William H, Macy, Samuel L. Jackson (toch vooraleer hij in de maag van een velociraptor verdwijnt)... het zijn allemaal gevestigde namen die je zelf kunnen doen vergeten dat ze ongeveer de hele film lang tegen een blue screen hebben staan zeveren. Nochtans zijn de meeste rollen erg stereotiep: de stoere dinodokter (Neill), zijn overenthousiaste assistent (Nivola), de wereldvreemde wiskundige met allures van een rockster die als enige het gevaar ziet aankomen (Goldblum), een paar sexy maar misbegrepen wetenschappers (Dern en Moore), een goedbedoelende sukkel (Macy), een paar wise-nose kids (Richards en Mazzello), de door zijn eigen ambitie verblinde miljonair-financier (Attenborough), een scream queen (Leoni) én uiteraard een paar inwisselbare sukkels die feitelijk alleen maar dienen om de dino's op tijd en stond te voeden - alhoewel een acteur als Pete Postlethwaite in The Lost World bijzonder goed op dreef is. Wanneer zijn personage te horen krijgt dat hij een tyrannosaurus mag neerschieten, beginnen de pretlichtjes in zijn ogen te fonkelen. Qua karakterontwikkeling is Jeff Goldblum eigenlijk nog het meest evoluerende personage: in het begin van de eerste film kan hij zijn minachting voor Hammond niet onder stoelen of banken steken, en lijkt hij constant alles en iedereen uit te willen lachen. Zijn personage slaat radicaal om in de scène in film 1 waarin hij bereid is om zich op te offeren voor de kinderen van Hammond, en op het einde van de tweede film is hij de enige die schijnbaar nog oog heeft voor het gevaar, en toch tenminste in de chaos tracht om de ontsnapte T-rex terug te vangen. Goldblum mag natuurlijk ook de scriptwriter (David Koepp) dankbaar zijn voor de vele snedige one-liners die hij voortdurend mag afvuren.

De ware sterren van de film zijn echter de CGI-experts van Industrial Light and Magic, die de sauriërs op ongelofelijk realistische wijze een tweede leven schenken. Steven Spielberg regisseert met de vaste hand van de meester, en slaagt erin om pure horrorscènes te vermengen met gitzwarte humor en de nodige dosis zelfrelativering. In zekere zin breekt Spielberg zeker met zijn eerste film de clichés over zijn eigen oeuvre: wanneer er een klein lief raptortje uit het ei breekt, krijgt iedereen spontaan een E.T.-déjà-vu, die echter snel genoeg verdwijnt van zodra het etenstijd is voor de volwassen exemplaren. De grootste verdienste aan de film is dat er, ter voorbereiding van heel het project, enorm veel research is gedaan naar de recentste ontwikkelingen in de paleobiologie, en die recente ontdekkingen worden ook onmiddellijk in de films geïncorporeerd. Zo was het skelet van de velociraptor slechts een paar jaar voor de film voor de eerste keer aangetroffen op een archeologische site in Utah - vandaar dat het dier in de wetenschappelijke literatuur nogal eens beschreven stond als de Utahraptor, totdat de populariteit van de film uiteindelijk ook begon door te wegen op de naamgeving. Zelfs de theorie die de laatste jaren opgang maakt dat er méér verbanden zouden zijn tussen dinosaurussen en vogels dan tussen dinosaurussen en reptielen, wordt aangehaald, wanneer er wordt vermeld dat de dinosaurussen helemaal niet de logge, dociele wezens zijn, waarvan men tot dan toe aannam dat ze dat waren, maar snelle, gevaarlijke jagers met dodelijke precisie. Sommige aspecten blijven natuurlijk giswerk: wat de natuurlijke schutkleur van de dieren was, kan zelfs de knapste paleobioloog vandaag niet meer achterhalen, maar paars met fluoriscerende gele stippen is niet erg waarschijnlijk.

BEELD EN GELUID
De Blu-rayreleases zijn, zeker in verhouding tot de andere grote pakketten zoals Star Wars die laatst verschenen, een beetje stiefmoederlijk behandeld. Er werd nogal wat edge enhancement toegepast, waardoor de eerste twee films eigenlijk stijf staan van de grain. Dit is vooral te merken in euh "stilstaande fases", zoals die in deel 1 waarop doctor Malcolm op de jeep ligt te bekomen van zijn wonden, net vooraleer de T-Rex aanvalt, of nog in deel 1 wanneer de experts het "voorlichtingsfilmpje" van InGen mogen bekijken. Eens de zaken in beweging zijn, valt het nauwelijks op, maar dan heb je bijvoorbeeld die redelijke statische scène in deel 2 weer waarin de T-Rex in een zwembad in San Diego zijn dorst gaat lessen. Het derde deel heeft opvallend minder last van het euvel, maar is dan weer bij momenten soft, waardoor er een groot deel details aan de spinosaurus verdwijnt, en er zitten zeker een half dozijn instanties in van storende ghosting.

Waar we niet over te klagen hebben, is over de nagenoeg perfecte geluidstrack, waarin onder meer scènes waarin het T-rexjong in deel 2 gevangen gehouden wordt in een trailer en de trailer omringd wordt door de balorige ouders, die stampen en briesen, voor een perfecte beklemmende atmosfeer zorgt. Het gegrom van de grotere exemplaren klinkt vervaarlijk in het subwooferkanaal, en de hoge krasgeluiden van de raptors piepen tot zeer hoge toonhoogte netjes onvervormd. De enige scène in het derde deel waar het geluid het wat laat afweten, is de scène tegen het einde aan waarin de Kirby's in de regen op elkaar aan het roepen zijn, net nadat antiheld Paul Kirby net de spinosaurus zijn vet heeft gegeven. Desondanks mogen we niet klagen want dit is de eerste maal dat Jurassic Park III in een Nederlands ondertitelde versie met een Engelse DTS-track wordt gepresenteerd en niet met een Franse.

EXTRA'S

Naast het feit dat nagenoeg al het materiaal van de Ultimate Collection werd overgenomen, heeft deze release nog een paar extra verrassingen in petto, zoals een goede, meerdelige retrospectieve documentaire. De set bevat zes disks, maar drie ervan blijken alleen een rommel-digitale kopie te bevatten (een plausibele verklaring waarom mensen in dit digitale era een film als Jurassic Park zouden willen bekijken op een draagbare telefoon heb ik nog steeds niet gekregen).

De eerste disk opent met de documentaire Return to Jurassic Park: Dawn of a New Era (25:25). Hierin wordt uitvoerig besproken hoezeer de film heeft bijgedragen tot het incorporeren van geloofwaardige CGI-effecten, die van een ordegrootte geloofwaardiger dienden te zijn dan wat er tot dan toe in films werd afgeleverd, want niemand zou een man in een rubberen raptorkostuum vijf cent gegeven hebben. In Return to Jurassic Park: Making Prehistory (20:16) zien we hoe een groot deel van de film op soundstages en met computermodellen werd gefabriceerd, en met behulp van stop-motionmodellen werd voorbereid. Ook Return to Jurassic Park: The Next Step in Evolution (15:03) getuigt van het feit dat veel van het state of the art-computerwerk à la tête du client voor de film werd uitgewerkt. De rest van het bonusmateriaal was reeds vroeger op dvd-releases te vinden. De documentaire The Making Of Jurassic Park (49:39) is een schoolvoorbeeld van hoe een goede making of-documentaire in elkaar moet zitten: een ruim bemeten documentaire die alle aspecten van de film belicht: het scenario, de cast en uiteraard de speciale effecten. De Original Featurette on the Making of the Film (4:50) is een korter en minder interessant stuk dat meer weg heeft van een opgerekte trailer. In Steven Spielberg directs Jurassic Park (9:07) zien we de vermaarde regisseur aan het werk op locatie. De documentaire Hurricane In Kauai (2:09) bevat een anekdote waarin de crew de opnames heeft moeten stilleggen voor een échte tropische storm. Dan volgen er nog een lijstje ongerelateerde korte featurettes. Early Pre‑Production Meetings (6:20) toont ons hoe Steven Spielberg voorafgaandelijk enkele ideeën bespreekt met zijn staf. In Location Scouting (1:59) discussieert Spielberg met enkele cameramensen waar de beste filmlocaties te vinden zijn. Jurassic Park is ook zowat de hoogmis van speciale effects-wizard Phil Tippett, vandaar dat ons in Phil Tippett Animatics: Raptors In The Kitchen (3:04) een animatronische versie van de bewuste scène met de confrontatie tussen de kleinkinderen van Hammond en twee raptors wordt getoond. Vervolgens krijgen we een animatic (7:21) van de scène waarin de T-rex de auto's met dr Grant en de kinderen aanvalt., en de documentaire ILM And Jurassic Park: Before And After The Special Effects (6:32) toont ons nog wat extra making of-materiaal in de scènes dat voor een bluescreen is geschoten. In de documentaire Foley Artists (1:25) zien we het werk van diegenen die de geluiden van versplinterende botten creëren wanneer alweer een acteur ontijdig tussen de kaken van de Rex verdwijnt. Van 5 scènes zijn storyboards toegevoegd, waaronder uiteraard de aanval van de T-rex en de reden waarom u uw keukendeur beter niet laat openstaan wanneer er raptors in de buurt zijn, en daarnaast krijgen we nog wat productie-archieven en een trailer (1:18) opgelepeld. Daarnaast staat er nog een schaamteloze plug voor een videospelletje op de disk, Jurassic Park: Making the Game (4:43).

Ook bij The Lost World vinden we nieuw materiaal. Return to Jurassic Park: Finding The Lost World (27:40) gaat over de beslissing van Spielberg om de sequel van de eerste blockbuster toch maar niet uit handen te geven, ondanks het feit dat de man net met Schindler's List zijn medische conditie behoorlijk had ondergraven. In Return to Jurassic Park: Something Survived (16:30) komen we te weten dat het gebruik van computervisualisaties voor de tweede film behoorlijk werd aangedikt, wat we onder meer merken in de screentime die de dino's toebedeeld krijgen, en wordt er dieper ingegaan op het integreren van Stan Winstons analoge creaties met de digitale trukendoos. Dan gaan we weer het archief van de dvd's napluizen, en hier is de hoofdvogel een documentaire The Making Of The Lost World (53;14), mogelijk nog een klein beetje beter dan die voor de eerste film, met voor de liefhebber hopen materiaal van aan de andere kant van de camera. De Original Featurette on the Making of the Film (13:17) is ook wat promotioneel getint maar duidelijk beter van oren en poten voorzien dan het filmpje op de eerste disk. Misschien de meest waardevolle toevoeging van heel disc de set is het 15 minuten interviewmateriaal met de inmiddels overleden succesauteur van de reeks The Jurassic Park Phenomenon: A Discussion with Author Michael Crichton (15:27). Hierin geeft de auteur ruiterlijk toe dat zijn originele screenplay niet echt geschikt was voor verfilming. Dan krijgen we een dansnummertje The Compie Dance Number: Thank You Steven Spielberg from ILM (1:38) uitgevoerd door een digitale rij dansende composognathi, compleet met strikje en hoge hoed. In de sectie behind the scenes-documentaires vinden we ILM And The Lost World: Before And After The Special Effects (20:44), bestaande uit een lange reeks split-screens mét en zonder effecten. Voor een film waar de éne spectaculaire scène de andere opvolgt, is de aanwezigheid van 11 storyboards, waaronder de scène bij de waterval, de zelfopoffering van Eddie en uiteraard het losbreken van de T-rex in San Diego, natuurlijk niet vreemd, en ook hier volgt er een uitgebreide selectie aan productieaantekeningen. Opmerkelijk is dat we voor de tweede film ook twee verwijderde scènes krijgen (7:09), helaas niet van excellente kwaliteit, en de trailer (1:58). Geen videospelletje ditmaal.

De derde film is van een commentaartrack voorzien, ingesproken door het special effects-team, bestaande uit Stan Winston, Dan Taylor, John Rosengrant en Michael Lantieri, en bij een film als deze die draait op speciale effecten is zoiets altijd meer dan welkom, en informatief. Dat de eerste twee films geen commentaartrack bevatten, heeft er natuurlijk alles mee te maken dat Steven Spielberg ervoor berucht staat dat hij het schurft heeft aan dergelijke tracks. Nieuw materiaal is er te vinden in Return to Jurassic Park: The Third Adventure (25:20), die vreemd genoeg vooral gaat over de attractie in het Universal-pretpark, en slechts marginaal focust op de film. Dit is dan ook het enige nieuwe materiaal dat voor de reeds op dvd uitvoerig gedocumenteerde film weerhouden werd. De documentaire The Making of Jurassic Park III (22:43) bevat ook beeldmateriaal van de eerste twee films, en valt dus tot op zekere hoogte in herhaling, maar de bijdragen van onder meer Sam Neill lijken wel ernstig. In The New Dinosaurs Of Jurassic Park (7:52) worden vooral de technische aspecten van de creatie van de spinosaurus en de pterodactyli toegelicht. In The Special Effects Of Jurassic Park III (10:31) krijgen we een hoop gipsen en computergestuurde modellen te zien, gevolgd door The Industrial Light & Magic Press Reel (10:34), een samenraapsel van nog niet ingekleurde raptors en wireframe-modellen. The Sounds Of Jurassic Park III (13:35) is inhoudelijk het meest overtuigend, en toont hoe de foley-artiesten onder meer de geluiden van de baby-pterodactyli hebben nagebootst. Ook wordt getoond hoe de achtergrondgeluiden gemengd werden met de muziekscore. The Art Of Jurassic Park III (7:55) behandelt voornamelijk de opbouw van het decor van het verlaten onderzoekscentrum op Isla Sorna. We gaan ook een viertal minuten naar een echte archeologische site waar echte dinosaurussen worden opgegraven in Montana: Finding New Dinosaurs (4:21). Dan is het weer tijd voor een sectie behind the scenes-featurettes. Daarin krijgen we Tour of Stan Winston Studio (3:14), een rondleiding in de studio's van de man die de maquettes van de dinosaurussen waarop de computermodellen zijn gebaseerd, op zijn palmares heeft staan. Dan volgen er een drietal korte achtergrondfilmpjes, Spinosaurus Attacks the Plane (1:48) over de aanval van de spinosaurus, Raptors Attack Udesky (00:59) over de raptors die een valstrik met Udesky als aas spannen, en The Lake (1:38) waarin de eindscène op het meer wordt besproken. Een bijzonder leuke feature is een virtueel bezoek aan de studio's van ILM, A Visit to ILM (14:52) waarbij je thematisch een reeks korte filmpjes over de computeranimaties kan zien. In Dinosaur Turntables (6:23)  kan je een reeks 3D‑modellen van dinosaurussen bekijken, en in Storyboards to Final Feature Comparison krijgen we een drietal vergelijkingen tussen de film en de storyboards, met scènes in de ruïnes van het laboratorium, de hangbrug en de aanval van de spinosaurus op de boot. Het dinosaurussenfeest wordt afgesloten met wat productiefoto's en de trailer (1:16).

Liefhebbers van giftsets krijgen er nog een plastic dinosaurus bovenop; het beeldje heeft niet de kwaliteit van veel van zijn polystone-tegenhangers maar is wel aardig gedetailleerd. Wie dit maar niks vindt kan natuurlijk de set ook los kopen en in zijn kast zetten naast een pop van Barney The Pink Dinosaur.

CONCLUSIE
Allicht zou u deze lange bespreking niet gelezen hebben als u niet op zijn minst bekend bent met Spielbergs franchise. De manier waarop dinosaurussen als levende wezens digitaal werden gerecreëerd maken deze trilogie tot een essentiële collectie, en zelfs de tijd is mild geweest voor het derde deel, dat toch wonderwel goed blijkt aan te sluiten bij de eerste films (alhoewel mijn favoriete scène die blijft waarin de T-rex San Diego op stelten zet en gaandeweg scenarist David Koepp opvreet). Het bonusmateriaal van de dvd werd niet alleen overgenomen, maar ook nog eens behoorlijk aangedikt met zes nieuwe documentaires met een behoorlijke standaard. Vooral de geluidskwaliteit is zeer goed, de beeldkwaliteit van de eerste twee films valt een klein beetje tegen. Toch is dit een stevige aanrader.