FILM 
Wie regelmatig onze filmrecensies leest, zal ondertussen wel weten dat het Britse Arrow het label bij uitstek is waarop je cultklassiekers uit allerlei genres kan terugvinden. Die films worden niet alleen in een gerestaureerde versie aangeboden, ook vind je op de schijfjes talloze extra's die een nieuw licht op de films werpen. Een prent die aan dit ondertussen ellenlange lijstje mag worden toegevoegd is The Long Goodbye van Robert Altman.

Tot op vandaag wordt The Long Goodbye als één van de beste films uit de jaren 70 beschouwd en wordt hij tevens door menig critici in één adem met Chinatown genoemd. Net als in het meesterwerk van Polanski ka je ook in The Long Goodbye de oude heerlijke sfeer van de film noir opsnuiven. De detectiveprent is gebaseerd op het in 1953 verschenen boek van Raymond Chandler. Daarmee weten kenners meteen dat het om een boek gaat over detective Philip Marlowe, de speurneus uit de Humphrey Bogart-klassieker The Big Sleep. Scenariste Leigh Brackett bewerkte de misdaadroman evenwel op haar eigen manier waardoor er heel wat verschillen zijn met Chandlers verhaal. De grootste afwijking is dat Bracketts versie zich in de jaren 70 afspeelt. Daarmee kreeg cinematograaf Vilmos Zsigmond meteen ook de unieke kans om met zeer aparte kleuren te werken. Zijn pastelachtig palet wordt door veel kenners tot de mooiste uit de cinema van de jaren 70 gerekend. Natuurlijk is er ook nog het genie van Robert Altman. Ofschoon je zeer goed merkt dat er een cineast bezig is met een zeer aparte kijk op de filmwereld, kan je toch niet stellen dat deze misdaadfilm een typische Altman-film is. Als je er iets van de grootmeester in terugvindt, dan is het zijn hardnekkige weigering om toe te geven aan de eisen die Hollywood stelt. Het mooiste voorbeeld is het einde van de film. Zonder dat we willen verklappen waarover het gaat, kunnen we je wel vertellen dat Altman een clausule in zijn contract had staan waarin werd vermeld dat geen enkele producent het slot mocht veranderen.

Hoe minder je van het (soms ingewikkelde) verhaal weet, des te beter. Altman nam niet alleen een loopje met Bracketts scenario (ook al voelde ze zich erdoor vereerd), ook mengt de filmmaker met alle plezier verschillende verhaallijnen door elkaar waardoor de kijker als het ware zelf een beetje detective wordt door de verschillende puzzelstukjes bij elkaar te zoeken. Het is geen lichte opdracht, maar het loont! De rol van Marlowe wordt schitterend vertolkt door Elliot Gould, die net daarvoor al met de grote Ingmar Bergman in The Touch mocht samenwerken. Zoals Altman het maar al te graag doet, stelt hij meerdere malen de Amerikaanse samenleving in vraag waardoor ook de gelijkenis met Martin Scorsese alsmaar groter wordt.

BEELD EN GELUID
Wie de releases van Arrow een beetje kent, weet dat dit niet een label is dat zo maar wat oude krakers op een Blu-ray gooit om poen te scheppen. Vaak zijn deze nieuwe uitgaves echte hebbedingen die naast een heleboel extra's, ook een volledig gerestaureerd beeld hebben gekregen. In het geval van The Long Goodbye is het de legendarische Vilmos Zsigmond zelf die de supervisie over dat project kreeg. Natuurlijk oogt de film nu en dan een heel klein beetje gedateerd, alhoewel dat net zijn charme is, maar storingen zie je nooit. Het geluid is een opgepoetst 2.0 Dolby-spoor zonder de minste ruis en voorzien van een heerlijke score van grootmeester John Williams.

EXTRA'S
The Long Goodbye vind je in verschillende versies. Hoe duurder die is, des te meer extra materiaal je krijgt. De uitgave die wij hebben is de standaardversie met daarop de twee meest essentiële documentaires. Eentje is een interview met Vilmos Zsigmond waarin hij het zowel over de originele als over de opgepoetste versie heeft waaraan hij meewerkte. Het is natuurlijk een nogal technische uiteenzetting, maar cinefielen die maar weinig weten over cameratechnieken zullen ongetwijfeld hun hartje ophalen aan Rip van Marlowe waarin Altman gedurende een klein halfuurtje zelf zijn meesterwerk belicht. Altman spreekt over de cast en de soms moeilijke omstandigheden zoals bijv. de discussies met de producenten.

CONCLUSIE
Over deze film zijn er al ontelbare schrijfsels gepubliceerd en iedere recensent ontdekt elke keer wat anders, toch blijft de essentie dat The Long Goodbye een brok verplichte cinema is voor ieder zichzelf respecterend cinefiel.