Het geheime wapen van de 2002-versie van The Forsyte Saga is Damian Lewis (Homeland, 2011-2014), want als u zich afvraagt hoe hij in de rol van de Amerkiaanse GI terecht is gekomen, dan is het voldoende om hem 1 aflevering lang aan het werk te zien als Soames Forsyte, een rol waarin hij alle karaktereigenschappen van het Nicholas Brody-personage in embryonale fase zichtbaar maakt, want net zoals Brody is Soames een stille en zwijgzame, maar vooral ondoorgrondelijke man met een ijzersterk karakter, die meer zegt met z’n ogen en met een onopvallend hoofdknikje dan menig ander met de woordenvloed van een halve pagina. Soames is het hoofdpersonage in de serie en wat Damian Lewis met het personage doet overtreft de prestatie van Eric Porter, en die was destijds niet gering, want Porter mocht voor z’n rol in The Forsyte Saga een BAFTA Award in ontvangst nemen en bovendien stond hij algemeen bekend als een uitstekend Shakespeare-vertolker. Maar Lewis is een acteur van een ander type en een andere tijd en meer dan Eric Porter maakt hij het perfide en egoïstische karakter van Soames Forsyte zichtbaar en hij verstopt het personage voor de kijker veel minder achter een Victoriaanse façade.

Het verhaal over de Forsyte’s van Park Lane begint in het laatste kwart van de 19^de eeuw. James en Jolyon Forsyte zijn al wat oudere heren die hun fortuin gemaakt hebben, de ene als advocaat, de andere in het bouwbedrijf van hun vader. James’ zoon Soames is advocaat op het kantoor van z’n vader, Jolyon’s zoon Jolyon jr. heeft eerder artistieke ambities: hij schildert. De beide families onderhouden goede betrekkingen, maar als Jolyon junior z’n vrouw en dochter June in de steek laat en er met het kindermeisje vandoor gaat, is Soames degene die de familiebanden grotendeels opblaast. Hij wil nl. tot elke prijs vermijden dat het advocatenkantoor geassocieerd wordt de afvallige Forsyte. June wordt aanvankelijk door haar moeder en later door haar grootouders opgevoed, Jolyon jr. en Hélène stichten en nieuw gezin en krijgen een zoon en een dochter. Ze wonen in een eenvoudig huis op het platteland en leven van de verkoop van Jolyons schilderijen. Ondertussen wordt de druk op Soames opgevoerd om te trouwen, want als oudste krijgt hij ooit het familiefortuin in handen en dat moet in de familie blijven. Soames moet met andere woorden een zoon op de wereld zetten. Tijdens een verblijf aan de kust leert hij de aantrekkelijke Irene kennen en hij besluit met haar in het huwelijk te treden, ook al maakt de jonge vrouw hem duidelijk dat ze niet van hem houdt. Maar haar precaire financiële situatie dwingt haar om toe te stemmen en ze laat Soames beloven dat hij haar zal laten gaan indien ze ooit andere plannen heeft.

Het huwelijk van Soames wordt geen succes en Irene neemt maatregelen om niet zwanger te worden. Later zal zij hem verlaten. Jaren later laat Soames z’n oog vallen op Annette, een jonge Française die hem een dochter schenkt: Fleur. Door omstandigheden komt Irene in contact met Jolyon Forsyte en na de dood van diens vrouw is er sprake van toenadering. Uiteindelijk stappen ook zij in het huwelijksbootje en Irene schenkt hem een zoon: Jon. Maar daarmee is het verhaal van The Forsyte’s niet af, want het staat in de sterren geschreven dat Fleur en Jon elkaar ooit tegen het lijf lopen: de families mogen dan wel in onmin leven met elkaar, op verjaardagen of begrafenissen van tantes en ooms is er geen ontkomen aan en dus worden oude wonden opengereten.

Wie onze eerdere recensie over The Forsyte Saga heeft gelezen, die merkt het meteen: de makers leggen dit keer het accent helemaal op Soames Forsyte en dat hoeft niet te verbazen, want het personage dat auteur John Galsworthy in z’n boek opvoert is een duivelse figuur die nauwelijks in staat is tot menselijke gevoelens en dat is boeiend voor regisseurs. Ze zetten Soames neer als een pretentieuze egoïst die liefde in ponden vertaalt en die met de gevoelens van mensen speelt volgens z’n eigen regels. Alleen aan dochter Fleur zal hij zich bloot geven en haar z’n leven lang verwennen. Voor z’n beide echtgenoten koestert hij een grote liefde, maar in de praktijk is er nooit sprake van enige vorm van empathie of menselijke warmte. Ze zullen hem dan ook allebei teleurstellen want zij hunkeren naar echte liefde en die kan Soames niet bieden. De antagonist is z’n neef Jolyon, de man die z’n beide vrouwen aanbidt en die bereidt is om uit de familie te treden om z’n geluk een kans te geven. Het zijn twee werelden en die worden in The Forsyte Saga op een schitterende manier in beeld gebracht: rijkdom en reputatie in de stad (Londen) tegenover eenvoud en goedhartigheid op het platteland.

Rupert Graves (The Tenant Of Windfell Hall, 1996; Made In Dagenham, 2010) kruipt in de huid van Jolyon Forsyte en hem wacht de zware taak om het personage overeind te houden, want Damian Lewis laat weinig ruimte voor concurrentie. Als de acteur daar wel in slaagt, dan komt dat omdat hij van Young Jolyon een warme persoonlijkheid maakt die de kijker vanaf het prille begin op z’n hand heeft en die de schade goedmaakt die Soames bij Irene heeft aangericht. En terwijl Soames z’n dochter verwent, maar nooit z’n Victoriaanse bekrompenheid kan afleggen, is Jolyon een echte vader voor z’n dochter en zoon, en zelfs voor June, de dochter die hij pas op volwassen leeftijd echt leert kennen en die hem haar rots en toeverlaat noemt. Gina McKee is Irene, een actrice met zeer aparte gelaatstrekken die u o.a. aan het werk kon zien in The Borgias (2011-2013) als Caterina Sforza, en in Atonement (2007) naar een boek van Ian McEwan. Het is even wennen, want zij lijkt helemaal niet op Irene uit de oude serie, maar het getuigt van metier dat ze erin slaagt om zich in geen tijd te ontpoppen tot een waardige opvolgster van het meeste liefde personage uit de 1967-versie. Actrice Amanda Root neemt de rol van Soames’ jongere zusje Winifred voor haar rekening. Zij is het zorgenkindje, want zij trouwt met een kerel op zoek naar fortuin die alleen maar interesse heeft voor gokken, drank en andere vrouwen. U kon haar aan het werk zien in The Iron Lady (2011), eerder in de tv-series Daniel Deronda (2002) en heel lang geleden in Franco Zeffirelli’s Jane Eyre (1996).