FILM 
Aan films met enge beesten is er geen gebrek. In zijn boek Alle Remmen Los! van Jan Verheyen wijdt hij er honderden pagina's aan en het zou ons ten stelligste te verwonderen dat ze er allemaal instaan. Hoog in de rangschikking van de top tien van creaturen waar Jan Modaal van wegloopt zijn de spinnen, en het hoeft dan ook niemand te verbazen dat het lijstje met films met deze dieren zeer lang is. "Seen that, done that", moet een normaal mens denken, maar Frank Marshall die samen met zijn vrouw Kathleen Kennedy en Steven Spielberg de oprichters van Amblin Entertainment was, vond dat er met Arachnophobia best nog een spinnenfilm bij kon. Aan ambities geen gebrek want de man die ons later met Congo ook nog eens een variant op King Kong zou bezorgen, wilde een film maken die zich kon meten met The Birds van Alfred Hitchcock. Dat de film een bijna copy-paste verhaal van Kingdom Of The Spiders uit 1977 was, zoals het toonaangevende horrormagazine Fangoria opmerkte, moest je er maar bij nemen.

Arachnophobia was de eerste film die via Hollywood Pictures Company uitgebracht werd, een sublabel van Walt Disney waar men hoge verwachtingen van had en die de opvolger van Touchstone moest worden, maar door de vele flops was het na een paar jaar over and out. Voor Spielberg was Arachnophobia evenwel een dikke meevaller want de film boerde in 1990 zeer goed (niet in het minst door de videoverhuur) waardoor de filmmaker nog wat meer dollarbiljetten op zijn bankrekening wist te vergaren.

Een geluk, zo bleek, want bij de release wist men in de verste verte niet hoe men Arachnophobia moest gaan adverteren. Want was het nu een horrorfilm of een komedie? Anno 2020 hoort hij eerder thuis in het "it's so bad it's good"-segment want het is een film die door zijn knuddige onnozelheid op de lachspieren werkt. Of dat destijds de bedoeling geweest was, is een andere zaak.

De film begint als een absurde, slecht geregisseerde (en abominabel geacteerde) avonturenfilm in het Amazone-regenwoud waar entomoloog Dr. James Atherton (een zoals altijd pretentieuze en barslechte Julian Sands) hoopt om nieuwe soorten insecten en spinachtigen te ontdekken. En ja hoor, hij slaagt erin om een nieuwe agressieve spinsoorten te vinden. Helaas moet zijn fotograaf Jerry Manley (Mark L. Taylor die '80's-fans wel zullen kennen uit Innerspace en Honey, I Shrunk the Kids) het met zijn leven bekopen. Zijn lichaam wordt naar zijn geboortedorp Canaima teruggebracht, maar niemand weet dat er een spin in de kist is gekropen. De spin weet te ontsnappen en na een hilarisch gevecht met een kraai nestelt de spin zich in de schuur van Ross Jennings (Jeff Daniels), een huisarts die aan arachnofobie lijdt. Het duurt niet lang vooraleer de eerste dodelijke beet volgt.

Absurd onnozel en een film waar zelfs mensen met een spinfobie niet zullen van schrikken, maar toch onweerstaanbaar grappig niet in het minst door John Goodman die als de plaatselijke ongedierteverdelger als een Vietnam-veteraan te werk gaat en minstens even grappig is als de wapengek Walter Sobchak die hij in The Big Lebowski vertolkt. Het gedeelte in het Amazone-regenwoud dat zo'n vijftien minuten duurt lijkt wel een eeuwigheid en oogt op een uit de hand gelopen parodie van Indiana Jones, maar eens de spinnen de dorpelingen oppeuzelen is Arachnophobia toch een heerlijke (iewat vergeten) ride. Beslist de moeite waarde om van onder (we konden het niet laten) de spinnenwebben te halen.

BEELD EN GELUID
Arachnophobia is een oude titel en dat zie je wel. Vooral het eerste gedeelte dat zich in het Amazone-regenwoud afspeelt lijkt alles wel op een versleten VHS-band waarbij je ver naar details moet zoeken. Storingen zijn er niet, maar dit is een sterk verouderde transfer die best een update kan gebruiken. Voor wie er interesse in heeft is er op de Amerikaanse markt een (dure) blu-ray. De geluidsband is ook standaard en zonder enige gelaagdheid in de geluidsniveau's of effecten.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze oude release.

CONCLUSIE
Arachnophobia is een film die de tand des tijds niet overleefd heeft, maar dan wel in de positieve zin want ongewild is dit een "it's so bad it's good"-movie waar je voortdurend mee moet lachen en met John Goodman in een rol die je nooit meer zal vergeten.