Als je het over film noir hebt, ben je geneigd om te denken aan titels als The Woman In The Window van Fritz Lang, Laura van Otto Preminger, Double Indemnity van Billy Wilder of The Maltese Falcon van John Huston waarmee het allemaal begon. Veel minder zal je het hebben over Leave Her To Heaven uit 1945 van John M. Stahl. Sowieso een film noir, maar wel een (fantastisch) buitenbeentje in het genre. Of niet? Leave Her to Heaven is immers zo’n titel waar heel wat filmwetenschappers en critici graag over discussiëren. Niet iedereen is er namelijk van overtuigd dat deze film de titel van film noir wel verdient. Sommigen gaan er gewoon vanuit dat deze parel een thriller of zelfs een psychologisch melodrama is. Mierenneuken noemen ze dat, maar algemeen wordt toch aangenomen dat deze classic de eerste film noir is die in kleur is opgenomen en wees er maar zeker van dat Ellen Berent (Gene Tierney) één van de belangrijkste voorbeelden is van de femme fatale in de filmgeschiedenis.
 

In feite wilden de producers Rita Hayworth voor de hoofdrol, maar toen die het script van Jo Swerling las, vond die er niks aan en dankte ze voor het aanbod. Gene Tierney die het publiek kende van Heaven Can Wait en natuurlijk van Laura zag er wel wat in. De film werd één van de grootste blockbusters van Fox uit 1945 en het leverde haar een Oscarnominatie op. Het werd haar enige, en één die ze nog verloor van Joan Crawford voor Mildred Pierce, wat nota bene één van de meeste klassieke film noir-karakters aller tijden is.

Het begon allemaal in mei 1944 toen Darryl F. Zanuck (de grote man van Twentieth Century Fox) de rechten opkocht van de gelijknamige roman van Ben Ames Williams. Zanuck geloofde meteen dat hij goud in handen had toen hij het verhaal was en betaalde de auteur 100.000 dollar uit voor de rechten, wat destijds een aanzienlijk bedrag was. Jo Swerling kreeg de opdracht om het verhaal wat meer Hollywood-vriendelijk te maken. Er verschenen verschillende versies, maar steeds weigerde de Production Code Administration (kortweg de PCA en kort door de bocht de Amerikaanse keuringscommissie) met een positief advies voor de dag te komen. Uiteindelijk ging men toch met een iewat aangepast scenario akkoord en ging de film op 20 december 1945 in première en werd hij in datzelfde jaar net niet de meest winstgevende release, dat was de kerstklassieker The Bells of St. Mary’s met Bing Crosby en Ingrid Bergman. 

De regie werd in handen gegeven van de veteraan John M. Stahl, wiens echte naam gewoon Jacob Morris Strelitsky is en geboren en getogen is in Azerbeidzjan. De Russische jood verhuisde met zijn ouders naar de Verenigde Staten en begon op een zeer jonge carrière in de filmindustrie die toen nog in zijn kinderschoenen stond. Een heleboel van zijn korte stomme films zijn ondertussen verloren gegaan, maar van degene die je nu nog kan zien (bijvoorbeeld The Lincoln Cycle) zie je het talent van de man. Stahl werd één van de zesendertig oprichters van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences en hij was één van de weinigen die zonder problemen de overstap van de stomme film naar de talkies wist te maken. Zijn grootste faam naast Leave Her To Heaven kende hij in de jaren '30 bij Universal Pictures voor wie hij zowel Imitation Of Life als Magnificent Obsession regisseerde. Twee films die in de jaren vijftig een remake kreeg van regisseur Douglas Sirk. Toeval of niet, maar Leave Her To Heaven toont qua settings (de decors en de majestueuze Technicolor-kleuren) veel gelijkenissen met het werk van Douglas Sirk. Leave Her To Heaven werd de laatste grote film voor Stahl die vijf jaar later stierf in Hollywood. 

De titel van de film komt uit Hamlet van William Shakespeare en in de film zelf zijn er heel wat verwijzingen naar figuren uit de Griekse mythologie, maar in de eerste plaats gaat de film over een totaal ontspoorde gemene feeks die alleen maar aan zichzelf denkt. Het onheil begint wanneer romanschrijver Richard Harland (een bij momenten soms wat te stijve Cornel Wilde) met de trein door New Mexico reist en in zijn coupé de mooie Ellen Berent (Gene Tierney) ontmoet. Ellen voelt zich meteen aangetrokken tot Richard, vooral omdat hij wat lijkt op haar overleden vader met wie ze een nogal vreemde verhouding had, ook al komen we er het fijne niet van te weten. Ellen is in New Mexico omdat ze er de as van haar vader wil uitstrooien. Door omstandigheden komt Richard bij de familiebijeenkomst terecht waar ook Ellens moeder (Mary Philips) en haar nicht Ruth (Jeanne Crain) aanwezig zijn. Ondanks het feit dat Ellen verloofd is met de rijke advocaat Russell Quinton (Vincent Price) stort ze zich onverwachts in de armen van de schrijver. Tot Richard’s verbazing vertelt Ellen dat zij wil trouwen met Richard, maar of dat nu een goed idee is...

Leave Her To Heaven wordt vaak door Martin Scorsese aangehaald als één van zijn favoriete films aller tijden, en volgens hem is Tierney ook één van de meest onderschatte actrices van het oude Hollywood en dat klopt. Wat Gene Tierney in deze film doet is alle aandacht naar zich toe trekken. Tierney is een femme fatale en een actrice zoals we ze vandaag te weinig zien! Een die je echt moet proberen te zien!

BEELD EN GELUID