FILM 
"Being a sex symbol has to do with an attitude, not looks. Most men think it's looks, most women know otherwise" - (Kathleen Turner)

Toen Crimes Of Passion in 1984 uitkwam, waren de recensies ronduit vernietigend. Op zich een iewat normale zaak, want deze thriller (of hoe je hem ook wil noemen) was een film van de Britse Ken Russell. Gerespecteerd wegens zijn baanbrekend werk dat steeds een flamboyante stijl had, maar ook steeds bol stond van de controverse. Tot zijn bekendste titels behoren de Oscarwinnende Women In Love en The Devils. Zijn pompeuze stijl bleek ook perfect te passen in de rockopera Tommy van The Who. Russell was dan ook een echt buitenbeentje in de cinema en in 1980 werd hij gevraagd om in Hollywood om Altered States te gaan maken. De zeer vreemde film werd een matig succes, en het kwam tot een echte clash tussen Russell en scenarioschrijver Paddy Chayefsky die ook al in de clinch ging met de oorspronkelijke regisseur van dienst, Arthur Penn. Russell was er zo door verbitterd dat hij zweerde nooit meer in Hollywood te willen werken... tot het moment dat hij via zijn agent op een vliegtuig het script van Crimes Of Passion las.

Dat script werd geschreven door Barry Sandler die als jonge filmstudent het voor elkaar kreeg om zijn afstudeerproject via een maps to the stars (dat kon je toen men nog geen schrik had van stalkers op iedere hoek van elke grote Amerikaanse grootstad kopen) te gaan aankloppen bij Raquel Welch en haar prompt te vragen of ze wilde meespelen in Kansas City Bomber, een verhaal dat hij speciaal voor haar had geschreven. De diva stemde toe en later zou Sandler ook nog baanbrekend werk verrichten met het scenario van Making Love (verfilmd door Arthur Hiller) waarin homoseksualiteit één voor de eerste keren expliciet aan bod kwam in een Hollywoodfilm. Als gezegd raakte Russell getriggerd door het script van Crimes Of Passion, maar toen hij door had dat het een film was die in Hollywood zou gedraaid werden, moest er toch nog heel wat water door de zee vloeien vooraleer de Britse excentriekeling zijn jawoord gaf.

De film werd een flop en afgekraakt, maar dat kwam volgens Russell omdat geen enkele criticus er iets van had begrepen. Wie weet had Amerika simpelweg geen zin om met zichzelf geconfrontreerd te worden, want hoewel de film gemakshalve als een erotische thriller gepromoot werd, was het evengoed een sneer naar de Amerikaanse consumptiemaatschappij. Opvallend was de keuze voor de hoofdrolspeelster: Kathleen Turner. Turner was wel niet vies van uitdagende rollen, denk maar aan Body Heat, maar het was toch wel opmerkelijk dat de actrice die net via Romancing The Stone één van de nieuwe Hollywood-chouchous was, instemde met het spelen van een straathoer die ingaat op de meest vreemde wensen van haar clienteel. Of het een goede zet was voor haar carrière is weer iets anders, want Kathleen Turner zag de hoofdrol voor 9 1/2 Weeks uit 1986 aan zich voorbijgaan omdat de producers dachten aan de financiële mislukking die Crimes Of Passion was. Nochtans wisten de acteurs en actrices zeer goed waar ze aan begonnen, en wilde ze in de eerste plaats gewoon meespelen in een film van Ken Russell, omdat zoiets altijd wel prestigieus oogt op je filmografie.

Crimes Of Passion is wat uit het collectief filmgeheugen verdwenen en daar zal de eigenzinnige (zoals altijd barokke) aanpak van Russell wel voor iets tussen zitten. Overdag is Joanna Crane (Kathleen Turner) een ijverige, maar schuchtere kledingontwerpster. Als de nacht valt, wordt het saaie maatpak ingeruild voor gewaagde lingerie en verandert de carrièrevrouw in de wulpse China Blue die in de rosse buurt haar lichaam verkoopt. De lichtekooi heeft een voorkeur voor klanten die verslaafd zijn aan perverse seks waardoor Joanna de meest donkere kant van de mensheid ziet. In een gure hotelkamer vindt de onzekere vrouw haar ware ik terug, ook al zijn de onstuimige seksspelletjes niet meer dan een wanhopige manier om te ontsnappen aan de knagende eenzaamheid. Haar klantenkring bestaat uit types zoals brave huisvaders die op zoek zijn naar wat vertier of politieagenten die een voorliefde hebben voor sadomachistische spelletjes, maar ook de krankzinnige dominee Peter Shayne (Anthony Perkins) die de ontspoorde vrouw op het rechte pad wil brengen, komt geregeld op bezoek. Joannas baas is ondertussen nieuwsgierig geworden naar wat zijn werkneemster privé uitspookt en hij vraagt zijn vriend Bobby Grady (John Laughlin) om het dubbelleven van Joanna te onderzoeken. Bobbys opdracht eindigt al gauw in een ware obsessie, want tijdens zijn speurtocht raakt hij totaal in de ban van de knappe, ondeugende vrouw. De lullige Bobby voelt geen greintje liefde meer voor zijn frigide echtgenote en wordt tot over zijn oren verliefd op China Blue. De prostituee kan best wat hulp gebruiken want de opdringerige, neurotische predikant vormt meer en meer een bedreiging.

Zowel Alec Baldwin als Patrick Swayze deden auditie voor de rol van Bobby Grady. Eventjes was Jeff Bridges in de running, maar die werd uiteindelijk weerhouden omdat hij te veel geld vroeg. Uiteindelijk koos men voor de zo goed als onbekende John Laughlin wiens enige faam een klein rolletje in Footloose was, maar naar verluidt ging er chemie in de lucht tussen hem en Turner en dus kreeg hij de rol. Achteraf bekeken had men beter voor een andere acteur gekozen, want hij is duidelijk de zwakke schakel in de ketting die wordt aangevoerd door een psychopatische Anthony Perkins en de fantastische Turner. Aanvankelijk moest hij de rol van een ontspoorde psychiater spelen, maar hij had net een toneelstuk achter de rug waarin hij al maandenlang een zielenknijper vertolkte en Perkins wilde alleen maar meedoen als de rol werd aangepast, en zo werd de psychiater een predikant. Een meer dan degelijke rol, maar het is voor de kijker onmogelijk om niet aan Norman Bates uit Psycho te denken, iets wat Perkins heel zijn carrière is blijven achtervolgen.

In de handen van ieder ander regisseur zou dit verhaal uitgedraaid zijn op een misbaksel van de ergste soort, maar ook al zoekt deze film alle vormen van extravaganza op, verliest Russell in Crimes Of Passion zelden of nooit de pedalen. Russell koos voor een barokke stijl met decors die overheerst worden door fel geel neonlicht wat de prent soms een gedateerde indruk geeft, vooral als je daar ook nog de bizarre score van Rick Wakeman bij optelt. De compositie van het progrock-boegbeeld Rick Wakeman is volledig gebaseerd op de symfonie From The New World dat in alle mogelijke vormen (en zelfs tot vervelens toe) herhaald wordt. Wakeman die in de bezetting van Yes zat, was een oude vriend van Russell met wie hij in 1975 al Lisztomania maakte en die geïnspireerd was op de negentiende-eeuwse componist Franz Liszt .

Liefhebbers van films uit de jaren '80, en uiteraard de aanbidders van Kathleen Turner, kunnen zich zeker aan Crimes Of Passion wagen, want deze film verdient heel wat beter dan de vergetelheid.

BEELD EN GELUID
Een paar jaar geleden hadden we het over de dvd-release van Limelight Pictures die mits wat zoekwerk wel nog moet te krijgen zijn, en het was een transfer waar we behoorlijk positief over waren. Uiteraard is de versie op Arrow beter, maar de vraag is of je er de meerprijs wil voor betalen. Buiten de koopjesperiode zijn Arrow-releases tamelijk prijzig en puur qua transfer zie je nauwelijks het verschil met de dvd van toen. De film kreunt onder grain en het geelachtige kleurenpalet dat Russell gebruikt komt op deze release weliswaar netjes over, maar nooit heb je een HD-gevoel. Ook qua geluid (LPCM Mono) is dit quasi hetzelfde als de dvd en de schreeuwerige, compleet gedateerde progrockscore van Rick Wakeman die alsmaar herhaald wordt, werkt soms aardig op de zenuwen.

EXTRA'S
De beste bonus staat niet op het schijfje, maar bestaat uit een zeer interessant boekje met een uitgebreid artikel dat neergepend is door Russell-kenner Paul Sutton die ook een paar boeken over de regisseur schreef. Daarnaast is er ook een interview met Russell aanwezig in het boekje en een brief van de regisseur waarin hij in 2011 aan Turner vroeg of ze het zag zitten om mee te doen aan zijn erotische musical (jawel) van Alice In Wonderland maar die nooit tot stand is gekomen omdat hij in datzelfde jaar overleed. Naast een trailer zijn er ook zeven weggelaten scènes, maar die zijn zo slecht van kwaliteit dat ze amper te bekijken zijn. Verder zijn er nog twee interviews: één met scriptschrijver Barry Sandler en een ander met Rick Wakeman. Wie van het nummer niet genoeg kan krijgen (het wordt tientallen keer in de film herhaald) is er ook nog eens de videoclip van de Wakeman-song It’s A Lovely Life.

CONCLUSIE
Wie dacht dat hij in 1981 in Body Heat alles gezien had van Kathleen Turner, zal behoorlijk uit zijn zetel vallen als hij de barokke Crimes Of Passion van Ken Russell ziet. Hierin vertolkt Turner de rol van een keurige zakenvrouw die na de kantooruren de straathoer uithangt en haar door iedereen laat bepotelen en ook nog eens achternagezeten wordt door een krankzinnige priester die vertolkt wordt door Anthony Perkins en hier (weliswaar iets minder geslaagd) zijn iconische Norman Bates-personage lijkt te herhalen.