Maar Hanna weet Abrascha en Larissa uiteindelijk te overtuigen van haar goede bedoelingen, nl. dat ze hun vriendje wil worden en vanaf dat moment vormen ze een hecht triootje dat er alles aan zal doen om de naziterreur te overleven. Als de kersverse SS-Sturmbahnführer Becker Hanna voor z’n soldaten wil laten optreden, zorgt het meisje ervoor dat Abrascha en Larissa mogen aantreden, waardoor ze niet met hun familie op transport hoeven naar een vernietigingskamp. Becker stelt evenwel één voorwaarde: als de joodse kinderen tijdens het concert in de fout gaat, worden ze meteen op transport gezet. Maar Hanna is er gerust in, Abraschka en Larissa zijn professioneel genoeg en ze spelen bovendien muziekstukken waarmee ze vertrouwd zijn. Wat Hanna niet weet is dat Becker tijdens een toevallige ontmoeting met Larissa in de keuken van het indrukwekkende landhuis van de familie Reich het jonge meisje heeft geïntimideerd en bang gemaakt. Met trillende handen neemt ze even later plaats aan de piano.
Wunderkinder is een productie naar een idee van de Duitse schrijver Artur Brauner, producer van o.a. Il Giardino dei Finzi-Contini (1970) en Der Letzte Zug (2006), dat regisseur Marcus O. Rosenmüller omwerkte tot een scenario en een bioscoopfilm ter nagedachtenis van de ruim 1.7 miljoen joodse kinderen die tijdens de naziterreur om het leven kwamen. Wat u te zien krijgt is dus geen hagiografie over hoogbegaafde meisjes en jongens, maar het verhaal over drie Oekraïense kinderen die ondanks vooroordelen en politiek spanningen vriendschap met elkaar sluiten, hun bezorgdheid over de oorlog en over hun toekomst met elkaar delen en die zich gelukkig voelen als ze samen muziek kunnen maken, want op dat moment kunnen ze voor even de gevaren vergeten die hun bedreigen. Doch ondanks pogingen van de kleine Hanna om haar beide joodse vriendjes het noodlot van hun families te besparen – waarbij ze actief de hulp krijgt van haar ouders Max en Helga – zal ze het finale drama maar gedeeltelijk kunnen vermijden, want haar vader heeft machtige vrienden, doch zijn invloed is beperkt en nazi’s zoals SS-Sturmbahnführer Becker ompraten of tot mildheid aansporen, het blijkt onmogelijk te zijn.
Werken met kinderen in langspeelfilms is altijd een heikele aangelegenheid en met drie minderjarigen in de hoofdrol maakt regisseur Marcus O. Rosenmüller het zich niet echt gemakkelijk. Daarom laat hij de toeschouwer via de ogen van de vrij jonge Hanna naar de gebeurtenissen kijken, waardoor hij de handeling op het niveau van de volwassen kan situeren en het aantal dialogen voor z’n jonge acteurs tot het strikte minimum kan beperken. Mathilda Adamik (Hannah), Elin Kolev (Abrascha) en Imogen Burrell leveren een prima prestatie en hun piano- en vioolspel is geloofwaardig, waarbij moet worden aangemerkt dat Elin Kolev ook in het echte leven een veelbelovende muzikant blijkt te zijn. Brigitte Grothum neemt de rol van de bejaarde violiste Hanna Reich voor haar rekening en het is een uitstekende keuze van Marcus O. Rosenmüller om Mathilda Adamik op dat moment in de rol van haar kleindochter te stoppen tegen wie ze het verhaal over de Wunderkinder van Poltava vertelt.
Muziek is uiteraard belangrijk in deze film en die klinkt uitstekend op de bijgeleverde 5.1-track.
