FILM
Voor wie zou denken dat het tegenwoordig met de vele sequels en de remakes moeilijk is om alle titels bij te houden, kan zich verzoenen met het feit dat het vroeger niet veel beter was. Neem nu, The Damned van Joseph Losey. Deze film heeft wel niets te maken met de gelijknamige film van Luchino Visconti uit 1969, en dat had iedere filmfan wel door, toch was er ook Village Of The Damned uit 1960 van Wolf Rilla, die later een remake zou krijgen via John Carpenter.




Er was niet alleen de gelijkaardige titel, maar in beide films gaat het om vreemde Britse kinderen die door radioactiviteit rare snuiters zijn geworden. Village Of The Damned kwam uit de MGM-stal, terwijl The Damned er één van Hammer was. Hoewel de film later een grote cultbekendheid zou krijgen doordat de Engelse punkgothband The Damned hun naam zou ontlenen aan deze film, deed de titel niks in de bioscoop. De release van de film liep twee jaar vertraging op, waardoor Hammer alle interesse verloor in het releasen ervan en hem uiteindelijk in 1963 alsnog uitbracht als double-bill met Maniac, tot grote woede van regisseur Joseph Losey, omdat het in een verkorte versie van 87 minuten was, maar op de Blu-ray krijg je de oorspronkelijke 95 minuten.

Losey wilde altijd The Brink Of The Abyss als titel, maar omdat Hammer het (oerdomme) idee had om op de kar van het succes te springen van Village Of The Damned werd het dus The Damned. Het verhaal is gebaseerd op het boek The Children Of Light, dat net als de film in 1960 uitkwam. Het scenario kan je in twee delen opsplitsen. Dat voor de komst van de kinderen, en dat daarna, en hoewel het allesbehalve logisch lijkt, is het eerste halfuur het meest interessant, zonder de kinderen dus!




Weymouth, een stadje aan de zuidkust van Engeland, wordt geteisterd door de beatnikbende die onder leiding staan van King (Oliver Reed in één van zijn eerste rollen). De bende doet wat denken aan het gespuis van Alex DeLarge uit A Clockwork Orange. Provocerend en met stijl (zo heeft Reed altijd de paraplu in de hand) worden hun slachtoffers beroofd, waarbij King's zus Joan (Shirley Anne Field) het lokaas is. Een van de slachtoffers is de Amerikaanse toerist Simon Wells, houterig vertolkt door Macdonald Carey, die toen heel Amerika kende door zijn vaste rol in de NBC-soap Days Of Our Lives. Simon is echter vergevensgezind, en ondanks het leeftijdsverschil van een paar decennia krijgt de jonge vrouw de tong van de oude snoeper in haar mond geduwd. Het waren toen ook nog wokevrije dagen. Simon en Joan moeten echter op de vlucht voor de razende King, en ze komen in een grot terecht waren negen weesjes van 11 jaar wonen, wiens huid koud aanvoelt en die weinig of niets van de buitenwereld afweten. Van dat punt houdt het beatnikverhaal op en krijg je een sciencefictionverhaal dat vooral samengehouden wordt door vreemde theoriën en attributen die men waarschijnlijk voor een prikje bij Dr. Who heeft kunnen kopen.




The Damned is zeker niet slecht, en dat komt voornamelijk door de prachtige cinematografie van Arthur Grant, die met films als Shadow Of The Cat, The Curse Of The Werewolf, The Phantom Of The Opera, The Plague Of The Zombies en The Devil Rides Out een vaste klant was bij Hammer. De zwakke schakel is het veel te flauwe verhaal, ook al weet Losey dat behoorlijk goed weg te steken. Een film die je gerust een kans mag geven, maar verwacht er vooral niet te veel van.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen op het Duitse Koch Media via hun zusterlabel Explosive Media. Deze zwart-wit film met een bijna perfecte detaillering is te bekijken in zowel de nagesychroniseerde Duitse als de originele versie, alsook met Engelse ondertitels. In de buitenopnames duikt er af en toe wat korrelvorming op, maar dat is niet meer dan muggenziften. Jammer genoeg moet je er de Duitse cover wel bijnemen. Wel kun je als alternatief de iets duurder Britse versie kopen op het Indicator-label.




EXTRA'S
Helaas is een trailer de enige bonus.

CONCLUSIE
The Damned van Joseph Losey is leuk kijkvoer voor wie gek is op Britse sciencefictionfilms uit de jaren '60. Veel gepraat, en weinig actie dus, maar meer dan degelijk spul om je anderhalf uur mee te amuseren.