FILM 
2015 is in de filmwereld uitgeroepen als het jaar waarin we Orson Welles herdenken. Dit jaar zou de cineast 100 zijn geworden, en om dat te vieren zijn er allerlei evenementen die moeten aantonen dat de ijdeltuit (want dat was hij zonder twijfel) één van de grootste genieën (voor sommige de grootste) uit de cinematografie is. Mr. Bongo zorgt voor de kers op de taart door drie releases uit te brengen: Falstaff, The Immortal Story en deze Too Much Johnson.

Als je de kortfilm The Hearts Of Age niet meerekent, dan is Too Much Johnson het eerste wapenfeit van Orson Welles. Slechts een handvol mensen hebben deze film gezien. Het was een oefening, niet meer dan dat. Jaren heeft men gedacht dat de film in een woningbrand verwoest was, maar men heeft uiteindelijk de film toch (volledig beschadigd) teruggevonden en na een grondige restauratie ligt hij vandaag (eindelijk) in de winkelrekken. 

Orson Welles is altijd anders geweest dan de rest, en in 1938 maakte hij (drie jaar voor Citizen Kane) een stomme film. Het verhaal is ongelooflijk eenvoudig, deze ode aan de slapstick is dan ook in enkele zinnen samen te vatten. Dathis (Edgar Barrier) ontdekt dat zijn echtgenote (Arlene Francis) hem bedriegt met ene Billings (Joseph Cotten). Na een ellenlange vlucht slaagt Billings erin om Cuba te bereiken waar zijn eigen vrouw (Ruth Ford) op hem wacht. Om zich te verschuilen neemt hij de identiteit van Johnson aan. Meer gebeurt er niet. De komedie kan je best vergelijken met de stomme film van de Keystone Cops (Welles speelt zelf zo'n agent). Het interessante aan deze film is natuurlijk niet het verhaal, maar wel de cinematografie. Wie vertrouwd is met zijn werk, ziet duidelijk dat er in deze vingeroefening beelden zitten die je later in Citizen Kane of The Lady From Shangai zal terugzien. Je moet deze film dan ook volledig uit het oogpunt van een fan bekijken. Het verhaal hangt met haken en ogen aan elkaar (er zijn zelfs scènes die ontbreken), maar in de eerste plaats kijk je naar Too Much Johnson om de eerste beelden van Welles te ontdekken. Voer voor echte fans dus, de anderen moeten er niet in het minst hun slaap voor laten (ook al zijn we er heilig van overtuigd dat ze dat niet zullen doen).

BEELD EN GELUID
Het is bijzonder oneerbiedig om een werkstuk dat door een mirakel is teruggevonden hard op zijn kwaliteit te beoordelen, vandaar een neutrale 5. Natuurlijk is zowat iedere seconde van deze film beschadigd en zie je de nodige streepjes, bollen en andere mankementen. Maar het is te nemen of te laten. Iedere fan mag zich gelukkig wanen dat hij deze vingeroefening alsnog te zien krijgt. Het geluid is mono, maar omdat het om een stomme film gaat is een pianomelodie het enige wat je hoort (dus ook hier die neutrale 5).

EXTRA'S
Er staan geen extra's op dit schijfje.

CONCLUSIE
Too Much Johnson is een must voor de fans omdat ze in deze stomme film de eerste beelden van een genie kunnen zien. Indien je niet zo hoog oploopt met de kunst van deze man, bekijk je maar beter Citizen Kane of Touch Of Evil.