FILM
Il Casanova Di Federico Fellini uit 1976 is zonder twijfel de vreemdste film uit de rijke carrière van de Italiaanse kunstenaar. Vandaag klinkt het bijna als een (luguber) sprookje, maar in de jaren 70 had Hollywood volop belangstelling voor niet-Amerikaanse eigenzinnige cineasten. Tegen beter weten in had Fellini zijn handtekening geplaatst onder een contract van topproducer Dino De Laurentiis waarin stond dat hij een film zou maken over het leven van de legendarische vrouwenversierder Casanova. De Laurentiis zag het allemaal groots en had zelfs plannen om de hoofdrol aan Robert Redford te geven, maar hij was vergeten dat Fellini nooit naar andermans pijpen danst. De filmmaker had voor het contract nog nooit de memoires van Giavcomo Casanova gelezen en eens hij er aan begon vond hij de 18de eeuwse hartenjager zo’n aftandse figuur dat hij geen zin meer had in het draaien van de film. Fellini besefte wel dat hij contractueel gevangen zat, maar dat betekende niet dat Hollywood zijn gevraagde droombiografie zou krijgen. De Laurentiis gaf het project door aan Alberto Grimaldi, die vier jaar eerder als producer ongelooflijk veel centen met Last Tango In Paris had verdiend. Er is trouwens een gelijkenis met de film van Bertolucci, waarin een oude vent het hart van een jonge deerne verovert. Fellini bouwde de Venetiaanse avonturier om tot een afschuwelijke oude vent van wie iedere normale vrouw zou walgen. Il Casanova Di Federico Fellini werd uiteindelijk meer een schandaalfilm, weliswaar eentje voor het arthousepubliek, want de modale cinemaganger kocht geen kaartje.

Behalve het feit dat het geen autobiografie is, kan je Il Casanova Di Federico Fellini ook niet bepaald gemakkelijke cinema noemen. Fellini koos ervoor om flarden uit Casanovas leven te tonen, en dan nog het meest uit de periode toen hij op de vlucht was en zich schuil hield in allerlei Europese oorden. Er wordt veel gepraat in de film, maar eigenlijk valt er inhoudelijk weinig of niets uit de conversaties te leren. Casanova is gewoon een vrouwenversierder die graag opschept over zijn seksuele prestaties, maar als mens (ook al denkt hij dat dit niet zo is) eigenlijk beter te mijden is. In diverse interviews geeft Fellini toe dat Il Casanova geen goede film is, en soms lijkt het erop alsof de cineast de titel tegen zijn zin aan zijn indrukwekkende filmografie heeft toegevoegd. Alleen blijft het wel zo dat de rommel van Fellini nog altijd beter is dan de meesterwerken van vele anderen, ook al blijft het wennen omdat deze productie amper een jaar na diens meesterwerken (Roma en Amarcord) is gedraaid. Het verhaal is misschien wat verwarrend (of zeg maar gewoon niet te begrijpen), gelukkig worden de ogen van de filmkijker overdonderd door majestueuze scènes zoals alleen de Italiaanse meester ze kon bedenken. Fellini nam zijn latere werken volledig in de Cinecittà studios op, die trouwens door De Laurentiis in de jaren 60 zijn heropgebouwd nadat die door de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog werden gebombardeerd.

Op deze manier werd heel Venetië in een studio gebouwd. Fellini creëert nooit de illusie dat dit niet zo is, zo zijn de golven van de rivieren gewoon uit plastic of de paardenkoetsen uit karton vervaardigd. Il Casanova Di Federico Fellini ziet er dus niet echt als een film uit, bovendien krijg je nooit het gevoel dat je betrokken bent bij een verhaal, je bent gewoon in het gezelschap van een verschrikkelijke lelijke vent die zichzelf als een adonis ziet. Net zoals in zijn latere werken, etaleert Fellini ook hier de allermooiste decors, Danilo Donati kreeg trouwens een Oscar voor de kostuums. Huiscomponist Nino Rota werd genomineerd voor de beste soundtrack, maar kreeg jammer genoeg geen beeldje voor zijn schoorsteen. De soundtrack is immers zeer bizar, zo komt er steeds een gouden vogel in beeld die vreemde elektronische klanken produceert telkens wanneer Casanova een vrouwtje gelukkig maakt. Vreemd, maar dat is nu eenmaal Fellini ten voeten uit!

BEELD EN GELUID
Deze gerestaureerde versie is op het Britse Mr. Bongo uitgebracht. Sinds de tentoonstelling over Fellini heel Europa is rondgetrokken, komen alle films van de Italiaanse cineast met mondjesmaat op Blu-ray uit, ook al is dat telkens op een ander label! Gelukkig gaat het steeds over kwaliteitsvolle uitgaven. Op dit schijfje kan je kiezen tussen een Engels gesynchroniseerde geluidsband, of de originele Italiaanse versie met Engelse ondertiteling. De kwaliteit van de dialogen laat soms wat te wensen over, waardoor je bijna automatisch voor de Italiaanse versie kiest, wil je het allemaal wat kunnen volgen. Het beeld is helemaal gerestaureerd en dat zie je! Als test nam ik gewoon nog eens de stokoude dvd-release op Lumière uit de kast waardoor het onmiddellijk duidelijk werd dat de aanschaf op Blu-ray loont. De kleuren blijven weliswaar wat gedateerd, maar zijn toch levendiger dan ooit. De beelden zijn tevens haarscherp, het nadeel is wel dat je bij zo’n piekfijne transfer merkt hoe gekunsteld Il Casanova di Federico Fellini wel is.

EXTRA'S
Jammer genoeg moeten we opmerken dat deze release geen bonussectie bevat. Zonde.

CONCLUSIE
Il Casanova Di Federico Fellini is zeker geen meesterwerk, dat beaamt zelfs de meester zelf. Het is een leuke (soms saaie, maar vooral eigenzinnige) versie van Casanova, die vooral een aanrader is voor verstokte Fellini-fans.