FILM
Crazy Love van de Vlaamse regisseur Dominique Deruddere is gebaseerd op het werk van de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski. In zijn eerste film vertelt Deruddere over het coming-of-age-proces van zijn hoofdfiguur Harry Voss aan de hand van drie belangrijke momenten uit diens leven, geïllustreerd in verschillende sequenties wanneer Harry resp. 2, 19 en 33 jaar oud is:

1955
Harry (Geert Hunaerts) zit in de bioscoop en kijkt naar een gothicachtige film uit de stille periode over een treurende prinses in een grot of een grotkapel. Wanneer ze in de verte een geluid hoort, rent ze de grot uit en ziet in de mist een wit paard en een prins opduiken. Ze valt in zijn armen en kust hem. Zwaar onder de indruk van dit mooie sprookje steelt Harry aan de balie van de bioscoop een foto van de prinses die hij als een goudschat bewaart. Thuis vraagt hij aan z’n moeder hoe zij zijn vader heeft leren kennen en of zij ook ontvoerd werd en of z’n vader voor haar heeft moeten vechten? Zijn moeder vertelt hem een romantisch verhaal over een opsluiting in een huis op de top van een hoge berg waar zijn vader haar na drie dagen de hele wereld liet zien. Harry voelt zich helemaal opgelaten door dat mooie verhaal, maar komt weer met de voeten op de grond terecht wanneer zijn boezemvriend Stan (Michaël Pas) hem vertelt dat mensen vooral trouwen om te kunnen neuken. Als Harry met z’n ogen knippert demonstreert Stan hem met zijn vingers wat er in de praktijk gebeurt. Het ontgroeningsproces zal na een reeks frustraties over de onbereikbaarheid van de vrouw als seksueel wezen eindigen met een lesje hoe maak ik mezelf klaar waarbij Stan op de achterbank van een autowrak midden op de heide voordoet hoe je masturbeert. Harry is z’n illusies over hoe mooi liefde wel is voor altijd kwijt.

1962
Vandaag krijgt Harry (Josse De Pauw) z’n einddiploma op School. Z’n vriend Jeff (Gene Bervoets) wil graag naar het schoolbal, maar Harry heeft geen zin: hij wordt sinds jaren geplaagd door dikke jeugdpuisten in zijn gezicht en hij ziet er niet uit. Bovendien vermijden de meisjes hem. Jeff kan zijn vriend uiteindelijk toch overtuigen, maar op het schoolbal heeft hij niet veel succes en ook op de parking lukt het niet om seks te hebben, want men vindt hem afstotelijk en vies. Nadat Harry één van z’n bloedende wondjes in het toilet heeft verzorgd, komt hij de balzaal binnen met wc-papier rond z’n hoofd: alleen z’n mond en z’n ogen zijn vrij. Dat ene meisje wil wél met hem dansen, terwijl de rest hem een weirdo en een nieuwe Frankenstein blijft vinden. Wat volgt is een nacht met heel veel whisky (gestolen uit een treinwagon), zinloos gewauwel en een confrontatie met de politie over de diefstal.

1976
Harry zit dronken in een brasserie en ontmoet er zijn oude vriend Bill (Amid Chakir) die net is vrijgelaten uit de gevangenis na een lange vakantie. Samen drinken ze nog wat, zeveren een heel eind weg en stelen later op de avond een lijk uit een begrafeniswagen. Ze nemen het nog warme lijk mee naar huis en daar ontdekt Harry (Josse De Pauw) dat het overleden meisje op de prinses lijkt (of misschien wel de prinses ís) uit die film in z’n jeugd. Bill probeert hem tegen te houden, maar Harry bezondigt zich aan necrofilie. Later op de avond neemt hij het lijk mee naar het strand voor een huwelijksfeest.

Deel drie van deze productie is de verfilming van Charles Bukowski’s The Copulating Mermaid of Venice, California over een dronkaard, een aan lager wal geraakte man, een aan drugs verslaafde loser met een predestinatie voor necrofilie. Deruddere houdt zich trouw aan het oorspronkelijke werk, maar verandert het slot, terwijl hij voor deel 1 en 2 uit het werk van Bukowski put en tegelijkertijd eigen ervaringen/trauma’s uit zijn jeugd en zijn adolescente periode in het script verwerkt. Deel 3 komt eerst tot stand als een halfuurdurende film en wordt achteraf door Deruddere en Marc Didden uitgebreid met de beginepisodes waarin de kijker verneemt hoe Harry in zijn pijnlijke en mensonterende situatie is terechtgekomen. Dominique Deruddere vertelt een rauwe tragedie, een ruw en uitzichtloos drama dat met tact en een groot gevoel voor subtiliteit en medeleven tot stand komt. De verhaallijn is strak aangespannen. De Limburgse regisseur vermijdt overbodige, minder relevante nevenverhalen en plakt Harry voortdurend op het netvlies: als kereltje van 12, guitig, grappig en fris, met een verbazingwekkende ongecompliceerdheid vormt hij met Michaël Pas een succesduo. Pas is perfect op dreef, geilt zichzelf nog meer op dan z’n leerling-tovenaar en hanteert met een uitgestreken gezicht ’n beperkt vocabularium van heet tot neuken. De pokdalige Harry wekt afschuw op, lokt medelijden uit en geeft duidelijk aan niet gediend te zijn met ons medelijden of dat van zijn vrienden. Deze Harry is geasocialiseerd door zijn omgeving, verbitterd door het gedwongen en deels zelf opgelegd isolement, een outcast. Zijn oudere variant, nog eens 14 jaar later, is compleet weggegroeid van de reguliere maatschappij, fysiek vervallen en psychisch vernauwd tot een muis in een val. Voor hem is er geen redding meer, maar Deruddere laat hem niet zo maar uit het beeld weglopen: zijn laatste optreden wordt er eentje met stijl wanneer Harry zich offert samen met zijn offergave.

De trefwoorden in Crazy Love zijn eenzaamheid, frustratie, seksuele ontgoocheling en niet-beantwoorde liefde. Met zijn eigen verhaal voor en de verhalen van Bokowski onder ogen, componeert Dominique Deruddere een Vlaamse film met Vlaamse acteurs in een Amerikaans kader: de grote limousines, de jaren’50-muziek op het schoolbal, de zedige jurkjes, de té kleine kostuumpjes, ze ademen de Verenigde Staten in de jaren’50 uit net zoals de partijtjes in de provinciestadjes van highschooljongens en –meisjes met veel prik en weinig alcohol (tenzij in de nightshop). De regisseur hanteert een zeer beweeglijke camera en zorgt tegelijk voor een goedverzorgd product. Het decor wordt in beeld gebracht met veel zachte lichtbronnen, tegenlicht in alle situaties en veel gele tinten via reclameborden, openstaande deuren, passerende auto’s. De aflijning van gevels en straathoeken is messcherp met veel leegte en stiltes zoals in een doek van Edward Hopper. Deruddere maakt in minder dan 100 minuten de overgang van het rurale Vlaanderen waar Harry door de wei en langs de koeien loopt met de foto van de prinses tegen z’n hart gedrukt, naar een lege en donker verlichte straat met een begrafeniswagen en een onbewaakt lijk. Zijn eindframe in de haven, met de pier rechts en de golven met meeuwen rechtsonder, allebei in fel blauw, grijs en LCD-wit, en daarboven, in de linkerbovenhoek een dreigende en lichtopslorpende lucht: een schilderij van Magritte met dag en nacht in hetzelfde tijdsinterval. Magisch en poëtisch.

Crazy Love draaft tegen een gezapig tempo over het scherm. In 1987 kon dat nog. En toch verveelt de film geen moment. Dominique Deruddere vertelt op een beheerste en aantrekkelijke manier zijn verhaal en hij kan daarvoor beschikken over een uitgelezen gezelschap acteurs: Josse De Pauw, de meesterlijke debutant, Geert Hunaerts, de vleesgeworden naturel en Michaël Pas, vroegrijp, onverschrokken als een brok graniet, imponerend. In een zee van absurde en hallucinante situaties laat de regisseur voortdurend kleinschalige, intimistische en aangrijpende scènes het daglicht zien. Ze dwingen de toeschouwer tot een glimlach, geven hem een goed gevoel en/of bezorgen hem een pijnscheut in de borst. Mocht Crazy Love in De VS zijn gemaakt, dan was Deruddere opslag wereldberoemd geworden, nu is hij dat ook, in Vlaanderen.

BEELD EN GELUID
Crazy Love, de film, oogt fantastisch en dat ondanks de donkere enscenering. Via het zeer efficiënt en visueel gebruik van licht en tegenlicht, kleuren en alle schakeringen tinten van geel, diepte- en scherpte-effecten, bouwt Deruddere een film als een streling voor de zinnen. Bij de release werd hem het gebruik van reclame-technieken verweten en bijgevolg een koude en afstandelijke benadering van de probleemstelling. Niets is minder waar. Het grote contrast is een asset, een voordeel: een koud en haarscherp decor waartegen de menselijke zwakheden en tekortkomingen, geluk en verdriet zoveel beter uitkomen. Dominique Deruddere verdiende met Crazy Love terecht zijn ticket voor Hollywood, wat misschien niet direct een garantie is voor groot succes, maar hem in elk geval de kans bood om het over de oceaan allemaal van heel dichtbij te gaan bekijken. De beeldkwaliteit is Filmarchiefkwaliteit: we vinden het ondertussen normaal om verwend te worden door de ploeg die haar schouders onder het project van het Filmarchief en de Vlaamse Overheid heeft gezet. De kwaliteit van de dvd is uitstekend. De pellicule is brandschoon, de kleurencorrectie nauwkeurig en precies. Crazy Love wordt gedragen door een mooie soundtrack van de hand van Raymond Van het Groenewoud. Die maakte al indruk met de leading tune van Brussels By Night, maar zijn aanstekelijke muziekscore voor de eersteling van Deruddere overtreft alle verwachtingen. De Dolby Surround 2.0-track breekt uiteraard geen potten. Het geluid is gewoon netjes en verzorgd getransfereerd en de verstaanbaarheid is redelijk. De Nederlandse ondertitels zijn een welgekomen toemaatje voor slechthorenden en voor wie een steuntje nodig heeft tijdens de dronkemansscènes. Titels zijn mooi en laag genoeg geplaatst.

EXTRA'S
Deze dvd bevat interessante extra’s met een grote toegevoegde waarde: De Crazy Love Archieven is een documentaire van 35 minuten van Erik Martens, hoofdredacteur van deze dvd-collectie, over de figuur van Dominique Deruddere en zijn carrière. Naast de regisseur zelf komt Guido Henderickx aan het woord over de invloed van Verbrande Brug op dit project. Samen met Marc Didden vertelt Deruddere over de totstandkoming van Crazy Love, de ontmoeting met Charles Bukowski, het verzinnen van deel 1 en 2, de toon van de film, de keuze voor kunstschildersverf, geel licht, tegenlicht, overdadige romantiek, lange schaduwen, de Amerikaanse look vermengd met typische vlaamsheden, etc. De korte film Killing Joke (1980) gaat over een man (Marcel Vantilt) die een vrouw in rode jurk vermoordt en door een onbekende achtervolgd en vermoord wordt. Ook hier veel geel, veel tegenlicht, auto’s en een snelle montage tegen een achtergrond van elektro en pompende bassen. Wodka Orange (1982) is het verhaal van een zoon (Ben Van Ostade) die zijn alcoholieke vader (Senne Rouffaer) wekelijks sinaasappels brengt in het ziekenhuis en de vruchten vooraf inspuit met wodka om zijn vader te plezieren. Wanneer hij merkt dat z’n vaders toestand snel achteruitgaat bouwt hij ’s nachts een feestje bij zijn ziekbed: hij huurt een hoertje in om de boel op te vrolijken, brengt alcoholische dranken mee en een walkman met leuke muziek die vader op de oren krijgt. ’s Ochtends is vader dood, hij ligt met de ogen wijd open in de armen van zijn zoon. Maar die heeft zijn laatste plicht dus wel gedaan. Dit korte filmpje heeft een ongelooflijke cast met Jan Decleir als taxichauffeur, Chris Lomme als verpleegster en Bert André als cafébaas. Diverse Trailers zijn Wait Until Spring, Bandini, Suite 16, Hombres Complicados en Iedereen Beroemd!.

CONCLUSIE
Crazy Love van Dominique Deruddere is zonder meer een indrukwekkende Vlaamse film van een veelbelovend debutant. Op basis van een compact en imponerend scenario, geïnspireerd op de Amerikaanse auteur Charles Bokowski, een sterke cast, prima acteerprestaties en een gevoelige regievoering, is deze film anderhalf uur genieten, meeleven, afzien en berusten. Tel daar nog bij de prima technische afwerking van deze dvd en de interessante en zinvolle extra's en dan kan u zich inbeelden wat voor feestje er na afloop van deze film ten huize van uw gastheer is weggespoeld. Zeer grote klasse.